Στο τέλος γελάει ο σκυθρωπός

Όποιος παρακολούθησε την χθεσινή συνέντευξη τύπου του προέδρου του Eurogroup και του νέου υπουργού οικονομικών, κατέληξε στο ίδιο συμπέρασμα: Η κυβέρνηση πάει να συγκρουστεί μετωπικά με τους δανειστές της και η χώρα οδηγείται εκτός ευρωζώνης και σε άτακτη χρεοκοπία.
Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Ή όποιος καταλήγει σε αυτό το συμπέρασμα αγνοεί βασικούς κανόνες της διαπραγμάτευσης, που γίνεται συνήθως στην Ευρώπη.
«Έχουμε συνηθίσει να ακούμε ηγέτες που εξαγγέλλουν προεκλογικά ότι θα αλλάξουν τους κανόνες της Ευρώπης» τόνιζε πρόσφατα μιλώντας με δημοσιογράφους, ανώτατο στέλεχος της Κομισιόν.
Και τους θύμιζε ότι κι ο Φρανσουά Ολάντ υποσχόταν ότι
θα αλλάξει τα πάντα στην Ευρώπη, αλλά στο τέλος πειθάρχησε στις παραινέσεις της Μέρκελ.
Κι ο Ντέιβιντ Κάμερον απειλούσε την Ευρώπη, αλλά τελικώς προσαρμόστηκε στις αποφάσεις της.
 Το ίδιο λοιπόν συμβαίνει τώρα με την κυβέρνηση Τσίπρα. Δεν θα ήταν δυνατόν μια νέα κυβέρνηση με νωπή λαϊκή ετυμηγορία να εγκαταλείψει τόσο νωρίς όλες τις διακηρυγμένες θέσεις της. Έχει ήδη εγκαταλείψει αρκετές. Μέσα σε 48 ώρες εγκατέλειψε την εξαγγελία της για επαναπρόσληψη των απολυμένων της ΕΡΤ και για τον αφοπλισμό των αστυνομικών. Μέχρι την επόμενη εβδομάδα θα εγκαταλείψει την εξαγγελία για κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και για την επαναφορά των μισθών στα επίπεδα του 2009.
 Ακόμα και ο κ. Ντάισενμπλουμ αντιλαμβάνεται, ότι για να συμβιβαστεί η κυβέρνηση με όσα έλεγε ότι θα συγκρουστεί, χρειάζεται χρόνος. Όχι πολύς χρόνος, επειδή οι προθεσμίες εκπνέουν, αλλά χρόνος. Γι αυτό χθες άκουγε περισσότερο από ότι μιλούσε.
 Για την ακρίβεια, ο καθένας χθες μιλούσε για το κοινό του. Ο κ. Βαρουφάκης μιλούσε εξ ονόματος των ψηφοφόρων του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και των ΑΝ.ΕΛ που θέλουν να δουν το μνημόνιο στα σκουπίδια και την Τρόικα στην θάλασσα.
 Και ο κ. Ντάισενμπλουμ μιλούσε εξ ονόματος των ευρωπαίων πολιτών που αρχίζουν και δυσανασχετούν με την Ελλάδα και κυρίως εξ ονόματος των λαών που πληρώνουν φόρους για να στηρίζεται οικονομικά η Ελλάδα.
Ο κ. Βαρουφάκης χαμογελούσε. Κι ο κ. Ντάισενμπλουμ έδειχνε τον εκνευρισμό του και την δυσφορία του.
Έτσι ξεκινά κάθε δύσκολη διαπραγμάτευση στην Ευρώπη. Αλλά συνήθως καταλήγει ανάποδα. Αυτός που χαμογελά στην αρχή, δείχνει σκυθρωπός στο τέλος.
Κι αυτός που στην αρχή δείχνει εκνευρισμένος, στο τέλος χαμογελά χαιρέκακα. Διότι σε αυτές τις διαπραγματεύσεις σχεδόν πάντα νικά ο ισχυρότερος. Μετά την εποχή του Δαυίδ και του Γολιάθ, πάντα νικά ο ισχυρότερος.
«Μα που συνέβη αυτό;» θα ρωτούσε τώρα κάποιος που αμφισβητεί αυτήν την λογική.
Την τελευταία φορά συνέβη στην Κύπρο… ​
Β Χιώτης-ΤΟ ΒΗΜΑ