Τον μισούν επειδή τον ζηλεύουν

Η Ντόρα Μπακογιάννη έκανε ένα στιγμιαίο άλμα προς την ουτοπία και δήλωσε ότι ο Βαρουφάκης θα έπρεπε να παραιτηθεί: «Είναι το καλύτερο που έχει να κάνει για να διευκολύνει τον Τσίπρα», είπε. Τον Τσίπρα; Εννοεί μήπως αυτό το καλό παιδί που έχει το γραφείο του στο Μαξίμου; Κάπως έτσι θα ήταν η πρώτη σκέψη που θα περνούσε από το μυαλό του «υπουργού» Οικονομικών, αν υποθέσουμε ότι η Ντόρα είχε την ευκαιρία να το πει κατά πρόσωπο στον Βαρουφάκη. Διότι στον κόσμο του Βαρουφάκη, δεν περισσεύει χώρος για άλλον εκτός από τον εαυτό του. (Μην σας πω κιόλας ότι, ακριβώς για να κερδίσει χώρο, αφαίρεσε το ένα νι από το μικρό του όνομα...). Συνεπώς, δεν τίθεται ζήτημα διευκολύνσεως του Τσίπρα από πλευράς του Βαρουφάκη μέσω της παραίτησής του.
Αφήστε, δε, ότι τυχόν παραίτηση του Βαρουφάκη δεν θα ήταν πολιτική διευκόλυνση για την κυβέρνηση. Αντιθέτως, θα ήταν ομολογία σοβαρού λάθους:
αστοχία υλικού στο πιο καίριο πόστο της κυβέρνησης. Αυτό που φαίνεται να έγινε τώρα, όμως, δηλαδή ο παραγκωνισμός του σε δεύτερη μοίρα στην ομάδα της διαπραγμάτευσης, σε ρόλο που τουλάχιστον δεν θα επηρεάζει αμέσως την πορεία των διαπραγματεύσεων, διευκολύνει πολύ καλύτερα τον Τσίπρα. Αν μάλιστα σταδιακά εξουδετερωθεί η όποια επιρροή του και οι ξένοι μάθουν να δέχονται τα λεγόμενά του ως εκκεντρικότητες εκφερόμενες από έναν οιονεί «licensed fool» της εξουσίας, μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν και προς όφελος του συμφέροντος της χώρας.
Πέραν της πολιτικής διάστασης του θέματος, υπάρχει και η άλλη ― που, ομολογώ, δεν ξέρω πώς ακριβώς να την ονομάσω. Εννοώ αυτή που αφορά τον Βαρουφάκη ως προσωπικότητα. Την περασμένη εβδομάδα ο Βαρουφάκης προσήλθε στο Eurogroup διαλαλώντας ότι είμαστε κοντά σε συμφωνία· έφυγε με τους ομολόγους του να τον χαρακτηρίζουν «τζογαδόρο και άσχετο». Κάθε κανονικός άνθρωπος δεν θα το άντεχε. Ο Βαρουφάκης, όμως, δεν είναι κανονικός άνθρωπος και το αντέχει· κάτι παραπάνω μάλιστα: το χαίρεται, το απολαμβάνει, ζει γι’ αυτό. Ζει για να είναι εκείνος ο οποίος ξεχωρίζει. Πώς ξεχωρίζει; Αδιάφορο, του αρκεί να ξεχωρίζει και, γι’ αυτό ακριβώς, είναι και τόσο επικίνδυνος. Για να το πω Καβαφιστί, τον στοιχειώνει «το εξαίσιον Ούτος Εκείνος, / που άλλοτε στον ύπνο του άκουσε ο Λουκιανός».
Αυτός ήταν πάντα ο Βαρουφάκης. Μόλις διορίστηκε υπουργός Οικονομικών, συνέβη (τύχη αγαστή...) να πέσει στα χέρια μου το τεύχος του «Εφήβου» (η ετήσια έκδοση των αποφοίτων της Σχολής Μωραΐτη) της δικής του χρονιάς. Δυστυχώς δεν φύλαξα το κείμενο, θυμάμαι όμως ότι οι συμμαθητές του, με ύφος ευφρόσυνο και καλοπροαίρετο, τον περιέγραφαν πολύ πετυχημένα ως έναν θορυβώδη χαρακτήρα ο οποίος επιζητούσε όχι απλώς την προσοχή, αλλά τη μοναδικότητα. Ο Βαρουφάκης, λοιπόν, τρέφεται από την έχθρα των άλλων, τον φτιάχνει το σκορ 18-1 στο Eurogroup (αρκεί να είναι αυτός το 1 και όλοι οι άλλοι το 18...).
Ηταν, λοιπόν, απολύτως φυσικό εκ μέρους του να μνημονεύσει στο Τουίτερ τη φράση του Ρούζβελτ: «τους ενώνει το μίσος τους για μένα». Και, βεβαίως, ήταν φυσικό να συγκρίνει τον εαυτό του με κάποιον του αυτού διαμετρήματος με τον ίδιο, όπως ο Ρούζβελτ. Ποιον να βάλει δίπλα στον εαυτό του, τον Ευάγγελο τον Βενιζέλο; Του απευθύνομαι, λοιπόν, ευθέως, για να του πω: Γιάνη! (Πρώτη φορά με ένα νι ―παρακαλώ να εκτιμηθεί δεόντως...) Γιάνη, μη δίνεις σημασία. Σε ζηλεύουν, γι’ αυτό σε μισούν. Σε ζηλεύουν, πάντα σε ζήλευαν, γιατί είσαι ο πιο ωραίος και ο πιο έξυπνος. Γιάνη, είσαι ο μόνος που ξέρεις πού πάει αυτή η χώρα, αυτή η ήπειρος, αυτός ο κόσμος. Μείνε εκεί, Γιάνη! Ακλόνητος, με το βλέμμα να κοιτάζει στο βάθος των αιώνων που έρχονται. Πρόσεξε, όμως, μην κρυώσεις· γιατί εκεί ψηλά, εκτός από τη μοναξιά, πρέπει να φυσά πολύ ο αέρας...
Στ Κασιμάτης-Καθημερινή