CAFE SYRIZA

Πως γνωρίσαμε την Αριστερά; Μα φυσικά ως παράταξη χαλύβδινου συγκεντρωτισμού. Εξ ου και Σταλινισμός. Δηλαδή αρχηγού παρόντος πάσα αρχή παυσάτω!

Πως γνωρίσαμε τα λεγόμενα αστικά κόμματα; Μα φυσικά ως ο προνομιακός τόπος των εσωκομματικών δημοκρατικών διαδικασιών!
Ποια η πραγματικότητα; Οτι ο φερόμενος ως αριστερός ΣΥ.ΡΙΖ. Α μοιάζει με Λέσχη συζητήσεων. Κάτι μεταξύ παιδικής χαράς και Λούνα Παρκ!
Τι λαμβάνουμε από την καθημερινή ειδησεογραφία; Οτι ο κάθε Συριζαίος δηλώνει ότι κατεβάσει η κούτρα του!
Ποια η καθημερινή πρακτική των κυβερνητικών, των
στελεχών και των επιτελών; Ατελείωτες συζητήσεις. Ατελείωτες συνεδριάσεις. Ατελείωτες ενστάσεις. Ατελείωτες φαγωμάρες. Ατελείωτες φλυαρίες. Ατελείωτα «συντροφικά» μαχαιρώματα!
Μπας και η πρακτική του φραξιονισμού, της φαγωμάρας και των διασπάσεων είναι μόδα σημερινή; Μπας και όλα αυτά προέκυψαν από παρθενογένεση Τσιπρική; Πλάνη ανιστόρητη. Πλάνη επικίνδυνη. Πλάνη διαδεδομένη εκ των συστημικών!

Από καταβολής του Εργατικού κινήματος και του Κομμουνιστικού κόμματος το σπορ του φραξιονισμού, των διασπάσεων και των αλληλοκατηγοριών ήταν το καμάρι των αριστερών: «εσύ προδότης», «εσύ ρεβιζιονιστής», «εσύ οπορτουνιστής», «εσύ χαφιές», «εσύ διασπαστής»!

Δεκάδες στελέχη διαφώνησαν. Χιλιάδες διαγράφηκαν. Πολλές φορές το Κόμμα διχοτομήθηκε. Και πολλοί «προδότες» θανατώθηκαν. Τα τελευταία τριάντα χρόνια, η μισή Κομμουνιστική Νεολαία αποχώρησε, το μισό κόμμα έφυγε και δεκάδες πρωτοκλασάτα στελέχη μετακινήθηκαν προς άλλους κομματικούς σχηματισμούς. Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα!

Το οξύμωρο της ιατορίας είναι ότι από τη μια ο ανυποψίαστος πολίτης πιστεύει ότι η Αριστερά είναι ο ζωντανός ορισμός του δογματισμού. Και από την άλλη θέλει και μάλιστα εκλιπαρεί τον Τσίπρα να δείξει χαλύβδινη πυγμή, να πάρει τα πράγματα στα στιβαρά χέρια του, να διαγράψει τους «επίορκους» διαφωνούντες και μάλιστα θα ήταν ακόμα καλύτερος αν μπορούσε να μεταλλαχθεί σε δημοκρατικό δικτατορίσκο!

Με απλά λόγια ο μέσος πολίτης θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ να υιοθετήσει, την εσωκομματική τακτική του ΚΚΕ και του Μήτσου Κουτσούμπα. Δηλαδή τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό. Οποιος διαφωνεί δημοσίως με το κόμμα έξω απ εδώ!

 Τα επιχειρήματα είναι εντελώς πειστικά. Και για την χώρα εντελώς απαραίτητα. Γιατί η κατάσταση είναι απελπιστική. Η ακινησία είναι συνταγή καταστροφής. Η φλυαρία είναι εχθρική. Επομένως-λένε-Αλέξη άρπα μαστίγιο και όρμα στον Λαφαζάνη, τον Βαρουφάκη και την Ζωή!

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Οτι οι συνθήκες είναι αυτές που επιβάλλουν την τάδε η την δείνα διαδικασία και μεθοδολογία. Οι συνθήκες ενός ιδιότυπου «πολέμου» είναι αυτές που εκτρέφουν, πριμοδοτούν και τροφοδοτούν την μετάλλαξη του αρχηγού, από την δημοκρατία στην κατάσταση μιας ακήρυκτης δικτατορίας!

Δηλαδή συνοπτικές διαδικασίες. Δηλαδή απόλυτη εξουσία. Δηλαδή χαλύβδινη δημοκτατορία!

Αυτή και η λύση για να βγει η χώρα από την κρίση. Ετσι πιστεύει ο κάθε μέσος πολίτης. Ετσι πιστεύει ότι θα εξοντωθεί η φοροδιαφυγή. Ετσι και μόνο έτσι θα επιβληθούν μεταρρυθμίσεις που ξεβολεύουν συντεχνίες, επαγγελματικές ομάδες και πάσης φύσεως τρωκτικά. Ετσι θα αναπτυχθεί η παραγωγή. Κι έτσι θα στριμωχθούν λαμόγια και παράσιτα!

Η δημοκρατία, σου λένε, είναι το καλύτερο σύστημα όταν έχεις. Η σιδερένια πυγμή του αρχηγού είναι η καλύτερη μέθοδος όταν δεν έχεις!

Και το ερώτημα απλό. Η κοινωνία θέλει. Ο Τσίπρας μπορεί; 
Δ. Δανίκας-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ