Σαράντα χρόνια πίσω – και λοιπόν;

Για ποιον λόγο οδηγούμαστε και πάλι σε εκλογές; Την πιο ειλικρινή απάντηση (συνειδητά ή αφηρημένος) έδωσε, μάλλον, ο υπουργός Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης Νίκος Βούτσης, σε συνέντευξή του στον ΣΚΑΪ. «Αν δεν τύχουμε μιας νέας έγκρισης (σ.σ. από τον λαό) δεν είναι απαραίτητο να μετέχουμε στην υλοποίηση του προγράμματος που ψηφίσαμε, αλλά μπορούμε να στηρίξουμε ή να ψηφίζουμε συγκεκριμένα μέτρα για τα οποία έχουμε δεσμευθεί». Δηλαδή, αν δεν είμαστε, εμείς, στην εξουσία, γαία πυρί μειχθήτω. Δηλαδή, αν δεν είμαστε, εμείς, η κυβέρνηση, γιατί να μας απασχολήσει η επόμενη μέρα της χώρας; Δηλαδή, η εξουσία είναι το μοναδικό κίνητρο. Αλλιώς τι πιο βολικό από την αέναη καταγγελία και διαμαρτυρία. Διαρκής αντιπολίτευση, μία από τις βασικές «αρχές» της Μεταπολίτευσης. Ανέξοδη κριτική, «όχι» σε όλα, καμία μεταρρύθμιση, να μείνουν τα πράγματα ως έχουν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως συνέχεια –εν συγχύσει– της μεταπολιτευτικής περιόδου ακολουθεί τα ίδια δρομολόγια. Και όλα μαζί τα κόμματα, εδώ που κατάντησαν τη χώρα, το μόνο το
οποίο μπορούν και κάνουν είναι εκλογές. Η άσκηση πολιτικής, η διακυβέρνηση της χώρας, απαιτεί συγκρούσεις με συμφέροντα, αποφασιστικότητα, απώλεια, αναπόφευκτη, δυσαρεστημένων ψηφοφόρων.
Τα εν Ελλάδι κόμματα ζούνε σα να βρίσκονται σε διαρκή προεκλογική περίοδο: με ανέξοδες υποσχέσεις και αντιλήψεις παράγωγες της αρχικής και χρεοκοπημένης «ευμάρειας με δανεικά». Δεν έχει σημασία ότι αυτόν το λογαριασμό πληρώνουμε τώρα και θα πληρώνουμε για δεκαετίες ακόμη. Σημασία έχει ότι γύρω από αυτήν την ιδέα συγκροτείται και η βασική εργαλειοθήκη του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία δεν αλλάζει ούτε μετά τη δεύτερη, μέσα σε πέντε χρόνια, χρεοκοπία της χώρας.
Η χθεσινή μέρα όμως είχε και μια ακόμη έκρηξη ειλικρίνειας από το ιστορικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ Μανώλη Γλέζο, στον Βήμα FM: «Η Ελλάδα ως πνεύμα, ως ιδέα, ως πολιτισμός, δεν πρόκειται να χαθεί ούτε αυτή την ώρα. Το πολύ-πολύ, εάν πάνε όλα στραβά, να πάμε σαράντα χρόνια πίσω, αλλά γιατί να πάμε σαράντα χρόνια πίσω;». Ο κ. Γλέζος, εν προκειμένω, δεν φαίνεται αφηρημένος. Ελαφρώς αναποφάσιστος μόνο. Σαράντα χρόνια πίσω. Και λοιπόν; Οι θέσεις του αντλούν από τη δεξαμενή ενός –ας τον ονομάσουμε– υπερώριμου ρομαντισμού. Πίσω στη Μεταπολίτευση και ο κ. Γλέζος. Στα οράματα και στα θάματα. Στους αγώνες και στις κινητοποιήσεις.
Ο κ. Βούτσης και ο κ. Γλέζος μπορεί να μη βρίσκονται στην ίδια πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν όμως τραφεί από τους ίδιους ιδεολογικούς καρπούς. Ο πρώτος, πιο μπρούτος και κυνικός, γαλουχημένος πολιτικά με τις προτεραιότητες της κομματικής ατζέντας. Ο δεύτερος, βρέθηκε τη σωστή ώρα στη σωστή θέση. Eκτοτε, του αναγνωρίζεται η καθήλωση στην αντίσταση του τότε και του συγχωρείται η έλλειψη επαφής με το σήμερα. Και οι δυο, πάντως, έχουν μεγάλη εκτίμηση στο παρελθόν. Στις εποχές που η διαμαρτυρία παρήγε πολιτικά οφέλη και η καταγγελία εξασφάλιζε άνετο και απρόσκοπτο βίο στο Kοινοβούλιο. Τίποτε από τα δύο δεν ισχύει πια. Oχι γιατί παρήλθαν αυτές οι αντιλήψεις αλλά γιατί προσγειωθήκαμε ως χώρα απότομα και με κρότο στην πραγματικότητα. Την τελευταία πενταετία μετράμε, οδυνηρά, απώλειες, αδιέξοδα, ανατροπές. Ο κ. Βούτσης και ο κ. Γλέζος, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, ανήκουν στα αδιέξοδα.
Μ. Κατσουνάκη-Καθημερινή