Σαν να μην πέρασε μια μέρα...

Τελικώς, κλήθηκαν στις κάλπες 9 εκατομμύρια ψηφοφόροι για να ξεκαθαρίσει ο κ. Αλέξης Τσίπρας το κόμμα του από τους εραστές της δραχμής; Δηλαδή –αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι δεν θα είναι στη Βουλή ο κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης, η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου, η κ. Ραχήλ Μακρή και άλλα μπουμπούκια της ανερμάτιστης Αριστεράς– τίποτε δεν άλλαξε στο πολιτικό τοπίο. Βεβαίως, προστέθηκε μία ακόμη πινελιά γραφικότητας στον καμβά της Ολομέλειας, αλλά στο πολιτικό σκηνικό τίποτε δεν θα είναι διαφορετικό. Η 20ή Σεπτεμβρίου είναι μια επανάληψη της 25ης Ιανουαρίου κι ας ελπίσουμε ότι θα αποφύγουμε τις υπόλοιπες επαναλήψεις του επταμήνου που έφερε τη χώρα στο χείλος της καταστροφής. Δηλαδή, είναι σαν να μην έγινε η καταστροφική διαπραγμάτευση με τα πουκάμισα έξω· σαν να μην υπήρξαν capital controls με τους συνταξιούχους να ξεροσταλιάζουν στις ουρές των ΑΤΜ· σαν να μη μπήκε η οικονομία σε ύφεση. Με άλλα λόγια, είναι σαν να ζήσαμε τις
τυπικές εκλογές της ύστερης μεταπολίτευσης· τον Σεπτέμβριο του 2007, ένα μήνα μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές της Ηλείας (με 38 νεκρούς!), η κυβέρνηση του κ. Κώστα Καραμανλή κέρδισε πανηγυρικά τις εκλογές.
Η αλήθεια είναι ότι οι κεφαλαιακοί έλεγχοι, η κάμψη του δείκτη μεταποίησης, η ύφεση της οικονομίας και όλα τα άλλα συμπαρομαρτούντα της καταστροφικής διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ δεν λένε τίποτε στους Ελληνες πολίτες. Μέχρι να πάρουν το εκκαθαριστικό της εφορίας ή μέχρι η ανεργία να χτυπήσει την πόρτα τους. Τότε και μόνον τότε –αφού ελεεινολογήσουν το σύστημα και τους πολιτικούς γενικώς– θα αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους στην κυβέρνηση.
Μέχρι στιγμής δεν ενοχλήθηκαν πρακτικώς από την καταστροφική πορεία της οικονομίας. Δεν πλήρωσαν ακόμη την αδράνεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, τους πειραματισμούς του κ. Γιάνη Βαρουφάκη, την τηλεκαφενειακή προσέγγιση των προβλημάτων, τη διόγκωση όλων των παθογενειών της μεταπολίτευσης. Το στοίχημα του κ. Τσίπρα να προκαλέσει εκλογές πριν φτάσει στα σπίτια των ψηφοφόρων ο λογαριασμό της επτάμηνης διακυβέρνησής του απέδωσε. Πήρε τη νίκη με λιγότερους ψηφοφόρους, λόγω της αδράνειας του εκλογικού σώματος να κατανοήσει τι ακριβώς έγινε και –το κυριότερο– πόσο θα το πληρώσει.
Αυτή η χρονική υστέρηση μεταξύ πολιτικής δράσης και αντίληψης του εκλογικού σώματος για τα αποτελέσματα αυτής της δράσης δείχνει το τεράστιο ενημερωτικό έλλειμμα στη χώρα. Δυστυχώς, ελάχιστοι διαβάζουν εφημερίδες και τα κανάλια δεν βλέπονται. Οι πολίτες εθίστηκαν στις τηλεοπτικές αναπαραστάσεις της πολιτικής, μπερδεύουν τους σκυλοκαβγάδες με την αντιπαράθεση, ευνοούν τους τηλεμαϊντανούς έναντι των ανθρώπων που μόχθησαν να μάθουν κάτι, θαυμάζουν εκείνους που «τα χώνουν» έναντι εκείνων που επιχειρηματολογούν. Ετσι αδυνατούν να καταλάβουν ότι η αδράνεια, οι τζάμπα κραυγές, οι ανερμάτιστες κινήσεις έχουν συνέπειες.
Γράφαμε και παλιότερα ότι «τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης συνιστούν το νευρικό σύστημα μιας χώρας. Οταν αυτό δεν δουλεύει καλά, τίποτε δεν πάει καλά» («Η γρίπη της ενημέρωσης», Καθημερινή 25.11.2009). Το πολιτικό σύστημα δεν νιώθει την απειλή ενός ουσιαστικού διαλόγου, ξέρει ότι αν κερδίσει τις τηλεοπτικές εντυπώσεις, θα κερδίσει τις εκλογές. Και οι τηλεοπτικές εντυπώσεις κερδίζονται διά του συναισθήματος και όχι διά της λογικής. Ο κ. Τσίπρας κέρδισε διότι έπαιξε το χαρτί του «κατατρεγμένου παιδιού» της Ευρώπης, ενώ έπρεπε να χάσει λόγω αδυναμίας να διαχειριστεί οτιδήποτε. Δεν εννούμε μόνο τη διαπραγμάτευση· μια ματιά στις επιλογές που έκανε για καίριες θέσεις της προηγούμενης κυβέρνησής του μπορεί να αποδείξει τον ισχυρισμό. Αλλά και οι αποδείξεις στην τηλεοπτική δημοκρατία της συγκίνησης μικρή σημασία έχουν...
Π. Μανδραβέλης-Καθημερινή