Ο δήμαρχος της τελίτσας

Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να εκχωρούνται στους πολιτικούς τα σχολεία την πρώτη μέρα της όλο και πιο προβληματικής λειτουργίας τους, στον αγιασμό. Για να στείλουν στη μαθητιώσα νεολαία ένα μήνυμα που έχουν δεκάδες τρόπους να της το στείλουν (εφημερίδες, ραδιόφωνο, τηλεόραση, Ιντερνετ, δικές τους συγκεντρώσεις, φεστιβάλ κ.ο.κ.), αν όντως τη νοιάζονται; Για να κάνουν μία επιπλέον επίδειξη κομματικού πατριωτισμού και μονοπωλιακής ιδιοκτησίας της Αλήθειας, και μάλιστα την ώρα που διδάσκουν αφ’ υψηλού τα παιδιά να είναι ενωμένα, χωρίς διακρίσεις και διαιρέσεις ανάμεσά τους, και επιπλέον να αμφιβάλλουν και να αμφισβητούν;
Υποθέτω πως αυτό το έθιμο –της κομματικοπολιτικής καπηλείας– εκμεταλλεύτηκε ο δήμαρχος Στυλίδας για να παρέμβει στην επετειακή εκδήλωση σχολείου της πόλης του. Υποθέτω επίσης ότι ο κ. Απόστολος Γκλέτσος παραμένει –παρά τα δημαρχιλίκια και τα κομματαρχιλίκια– καθηλωμένος στο πρώτο του επάγγελμα· ένας ηθοποιός, όχι από τους ιδιαίτερα ταλαντούχους. Ολα θεατρικά ήταν πάνω του:
η επιμελημένα ατημέλητη φορεσιά, το στυλάκι της μαγκιάς και βέβαια η ατάκα, έτοιμη και προκατασκευασμένη, και ας παρουσιάστηκε σαν αυθόρμητη και της στιγμής.
Αφού λοιπόν ανακεφαλαίωσε την ιστορία της ανθρωπότητας με εκατό όλες κι όλες λέξεις, ο κύριος δήμαρχος έφτασε στην κρίσιμη καταληκτική στιγμή του «ηθικού διδάγματος». Και είπε και ελάλησε: «Εγώ θα σας δώσω το σύνθημα συμπυκνωμένο κι εσείς κάντε το όπως μπορείτε πράξη: Οι δανειστές, οι τοκογλύφοι και τα μνημόνια να πάνε να γ.....». Ολο το ρήμα το είπε φυσικά ο κ. Γκλέτσος. Αυτός, ιδρυτής και ηγέτης του κόμματος «Τελεία», δεν θα ’βαζε τελίτσες στην αθυροστομία του, όπως υποχρεωτικά κάνω εγώ εδώ. Δεν θα ’βαζε τα παραδοσιακά αποσιωπητικά ή τα νέας κοπής, τα διαδικτυακά παπάκια. Πίσω του, ενόσω ξεσπάθωνε κατά του διεθνούς κεφαλαίου, η χορωδία του σχολείου. Και μπροστά του, στην τάξη, τα μαθητούδια, που μόλις πρέπει να ’χουν αφήσει το δημοτικό για να περάσουν στο γυμνάσιο. Καθηγητές στο βιντεάκι δεν φαίνονται. Ισως τους έκαψε η αίγλη του σταρ. Ή ίσως τους είχε στείλει στο βάθος, εκτός εικόνας, ένα αίσθημα ντροπής.
Δεν ξέρω αν είχε το τυπικό δικαίωμα ο κ. Γκλέτσος, ως δήμαρχος, να δώσει την παράστασή του όχι απλώς παρεμβαίνοντας στη σχολική διαδικασία αλλά ρυμουλουκώντας τη στα ρηχά του χονδροειδούς λαϊκισμού του. Πιθανόν ο νεοαντιστασιακός ήρως θα επικαλεστεί σαν άλλοθι ή σαν νομιμοποιητικό της πρωτοβουλίας του το χειροκρότημα των παιδιών. Θα ξέρει ωστόσο ο έμπειρος πολιτικός ότι στα ανάλαφρα θεάματα, οι στιγμές που αποσπούν το πιο ηχηρό χειροκρότημα είναι οι βωμολοχικές. Και τίποτε πιο βέβαιο από το χειροκρότημα όταν τα «ου φωνητά» τα εκστομίζει σε επίσημη περίσταση ένας επίσημος. Τώρα μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι ο κ. δήμαρχος θα περιφέρει τον ηρωισμό του στα πρωινάδικα. Και θα τον θυμίσει την ώρα της επόμενης κάλπης.
Παντ. Μπουκάλας-Καθημερινή