Λάκηδες της εξουσίας

Γελάω με την αφέλεια όσων αναρωτιούνται τι ζητούσε ο Λάκης Λαζόπουλος στο Gazarte, προσκεκλημένος του Έλληνα πρωθυπουργού, κατά τη βραδινή έξοδο του Αλέξη Τσίπρα μετά του Γάλλου προέδρου, Φρανσουά Ολάντ. Τίποτα παραπάνω από ό,τι ζητούν οι γελωτοποιοί των ηγεμόνων, ήδη από τον Μεσαίωνα: να πέσει κανέα ψιχουλάκι από το τραπέζι τους για να το μαζέψουν.
Ο Λάκης Λαζόπουλος, ως εκ της πείρας του, αυτή τη δουλειά τη γνωρίζει άριστα. Την έμαθε στην εντέλεια μάλιστα όταν βρέθηκε στην «αυλή» της Δήμητρας Λιάνη, ελέω του παραπαίοντος Ανδρέα Παπανδρέου, μαζί με αεροσυνοδούς, παπάδες, αστρολόγους και άλλα εύοσμα ία που φύονται σε εξουσιαστικούς λειμώνες. Το ότι δεν ήταν ο
μόνος που, π.χ., είχε θέσει για πολύ καιρό τις καλλιτεχνικές υπηρεσίες του στη διάθεση αυτού που σήμερα είναι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ Νο2 ελάχιστη σημασία έχει. Στο κάτω κάτω, είναι ο υπ” αριθμόν ένα αυτού του λειμώνος, έχει δηλαδή σίγουρα, μεγαλύτερη απήχηση, π.χ., από τον Σταμάτη Κραουνάκη, ο οποίος επίσης τα έδωσε όλα.
Το θέμα, βεβαίως, είναι γιατί ο Λάκης Λαζόπουλος έχει απήχηση στην Αριστερά. Γιατί, δηλαδή, το καλλιτεχνικό ιδεώδες της Αριστεράς είναι ο οπαδός του ελληνικού επαρχιωτισμού, αυτός που χρησιμοποιεί την καλλιτεχνική του δύναμη για να τον προπαγανδίσει;
Πώς είναι δυνατόν ένας πολιτικά αδαής, μονολιθικός, ναΐφ, ιδεολόγος αντιευρωπαίος τηλεορασάνθρωπος, που κάνει αστεία με γριές, που διαπομπεύει από την εκπομπή του ηττημένους ανθρωπάκους για την πλάκα του να είναι το πολιτιστικό πρότυπο του ΣΥΡΙΖΑ;
Ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι; Ποιος άλλος μπορεί να αντιπροσωπεύσει με τόση ενάργεια τα χαρακτηριστικά της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, της φτήνειας, της υποκρισίας, του εθνικιστικού κιτς, της αδαημοσύνης και του λαϊκισμού;
Ποιος άλλος εκτός του Λαζόπουλου θα μπορούσε να συμβολίσει την εξουσιαστική υποκρισία, που είναι η σημερινή κυβέρνηση; Στο όνομα του λαού, αυτό που ενδιαφέρει είναι το γκοβέρνο και τα φράγκα.
Ποιος άλλος εκτός του Λαζόπουλου θα εκπροσωπούσε επαξίως μια κυβέρνηση που βρέθηκε να κυβερνά στο όνομα της συγκίνησης και της αντίστασης σε εχθρούς φασματικούς – αφού τους πραγματικούς εχθρούς, που είμαστε εμείς οι ίδιοι, δεν τους αποκαλύπτυμε αλλά τους κολακεύουμε;
Ο Λαζόπουλος είναι ο πνευµατικός ηγέτης του µόνου συστήµατος στο οποίο µπορεί να απευθυνθεί. Παλιότερα, όπως έχω υποστηρίξει και στο παρελθόν (εφημ. Τα Νέα, 30/9/2010), συνήθιζε να λέει ότι µιλάει για λογαριασµό «της γιαγιάς στο χωριό» επειδή, προσέθετε, «η γιαγιά στο χωριό ξέρει». Ο Λαζόπουλος, φυσικά, ξέρει ότι η γιαγιά στο χωριό δεν ξέρει αλλά η άγνοιά της αυτή είναι που την κάνει πελάτισσά του.
Το ίδιο ακριβώς έκανε και συνεχίζει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ξέρει κι αυτός ότι οι πελάτες τους οποίους εκπροσωπεί (όταν δεν υπερασπίζονται με κυνισμό κεκτημένα συμφέροντα σε βάρος άλλων προσώπων ή κοινωνικών ομάδων) δεν ξέρουν, αλλά αυτή η άγνοιά τους είναι που τους κάνει ψηφοφόρους του.
 του Ηλία Κανέλλη-http://www.athina984.gr