Λίγα λόγια, τώρα, για τον καθένα από εκείνους που ξεχώρισα.
Κοτζιάς. Ο Χριστός και η Παναγία!... Δεν θα τον πλησίαζα πιο κοντά από τα δύο μέτρα και μόνο εφόσον στον χώρο υπήρχαν τουλάχιστον άλλοι δέκα άνθρωποι (ουδέτεροι, όχι δικοί του) και έπιπλα (για να αμυνθώ). Μου παγώνει το αίμα η λάμψη στο μάτι. Ανέβαινε στο βήμα για να μιλήσει και το ματάκι γυάλιζε, όπως
του λαίμαργου παιδιού που βλέπει μπροστά του το αγαπημένο του γλυκό.
Φλαμπουράρης. Μου θύμιζε παππούλη ο οποίος βγαίνει να μιλήσει στην τηλεόραση και έχει τρομερό τρακ, αλλά όσο περνά η ώρα τού αρέσει όλο και περισσότερο η εμπειρία, παρότι εξακολουθεί να τον συγκλονίζει πάντα το ίδιο τρακ. Ισως γι’ αυτό διαισθάνθηκα ένα κλίμα συμπάθειας και αγωνίας στα έδρανα – όπως, λ.χ., όταν βλέπεις έναν φημισμένο χορευτή στα 80 του να ξαναχορεύει κλακέτες μπροστά σε κοινό και η συμπάθεια που νιώθεις γι’ αυτόν σε κάνει να αγωνιάς μήπως πέσει. Πώς ήταν… Κλασικός· δηλαδή, τραγικός. Γνήσιος Φλαμπουράρης. Ανά δύο λέξεις η μία ήταν λάθος, εξαιτίας του τρακ και, επίσης, δεν ξεκόλλαγε από το βήμα παρά τα παρακάλια του προέδρου. Απολαυστικός όταν σάλιωνε το δάκτυλο για να γυρίσει σελίδα. Υψωνε το δάκτυλο τεντωμένο μέχρι το στόμα, έβγαζε –όσο πατάει η γάτα– τη γλωσσίτσα και, χλουπ, το σάλιωνε. Φανερό, πάντως, ότι έχει πείρα από οικοδομή…
Κουρουμπλής. Θεατρικά μιλώντας, είναι συγκλονιστικός ως μορφή. Θυμίζει φυσιογνωμία από παράσταση αρχαίας τραγωδίας με τον ερασιτεχνικό θίασο των υπαλλήλων, ας πούμε, της Nομαρχίας Θεσσαλονίκης επί Ψωμιάδη. Αλλά και ως ομιλητής είναι συγκλονιστικός. Το ρήμα «φωνάζει», για την περίπτωσή του είναι ακατάλληλο. Αυτός γκαρίζει στεντορείως και σχεδόν όλη η ομιλία του μένει στο ίδιο επίπεδο έντασης – εννοώ, σε ξεκουφαίνει. Ο δε λόγος του απαράμιλλο αμάλγαμα παλαιοπασοκικού στόμφου και λυρισμού. Ζήτησε, φέρ’ ειπείν, την «επαναθεσμοποίηση των θεσμών». Επίσης, κάλεσε να αναβλύσουν «τα θερμογόνα ιαματικά κοιτάσματα που έχει ο Ελληνας στις ψυχές των Ελλήνων»! (Ούτε ο Ξυδάκης να ήταν…) Εντυπωσιακό, τέλος, το κλείσιμο της ομιλίας του: απροειδοποίητα, πέφτει απότομα η ένταση της φωνής, λέει «ευχαριστώ», και αυτό ήταν. Κατά κάποιον τρόπο, θυμίζει τενόρο που ερμηνεύει άρια…
Συμπέρασμα. Θα περάσουμε δύσκολες ώρες, αλλά, για να θυμηθούμε τον Κάμερον, μας περιμένουν τουλάχιστον «συγκινήσεις»…
Στ. Κασιμάτης-Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σεβαστείτε το ελεύθερο βήμα σχολιασμού και διαλόγου. Ανωνυμία δεν σημαίνει και ασυδοσία.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.
Σημείωση : Κάθε υβριστικό , προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο θα διαγράφεται...
Σχόλια με ονομαστικές αναφορές που περιέχουν ατεκμηρίωτες καταγγελίες θα διαγράφονται.
Απαντήσεις από τον διαχειριστή μόνο στα επώνυμα σχόλια.