Αφήστε τον ολομόναχο!

Όπως ήταν απολύτως προβλέψιμο, φτάσαμε στο φιάσκο της χθεσινής σύσκεψης. Ο Τσίπρας εγκλώβισε τους πολιτικούς αρχηγούς, για άλλη μία φορά και αυτοί έσπευσαν να ανταποκριθούν. Τους εξέθεσε σε μία συνάντηση, χωρίς ουσία, για να νομιμοποιήσει τις διαθέσεις του. Αυτό ήθελε από την αρχή και μάλλον το πέτυχε. Μόνο ο Κουτσούμπας δεν «τσίμπησε». Ίσως γιατί διαθέτει το ένστικτο της αριστερής «οπουρτουνιστικής ευφυίας».

Κατάφερε λοιπόν, να δώσει το κάλεσμα σε όλους, να φανεί συναινετικός, ομόψυχος και «ευλαβής» στις θεσμικές του υποχρεώσεις, χωρίς σοβαρή ατζέντα και προαπαιτούμενα. Οπότε τι είχαν να συζητήσουν; Τι είχαν να ρίξουν στο τραπέζι με σκοπό την εθνική συμφωνία; Και το προσφυγικό και το ασφαλιστικό είναι ζητήματα που εξαρτώνται από την

συνεννόηση με τους ξένους. Τι να προσθέσουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης; Άλλωστε, στα προγράμματά τους οι λύσεις υπάρχουν εδώ και πολλά χρόνια, η πολιτική βούληση της εξουσίας ήταν που έλειπε.

Τους φώναξε για ξεκάρφωμα και επεδίωξε την επέκταση του πολιτικού του άλλοθι. Κι αυτοί πήγαν, χωρίς να υπολογίσουν ότι η πολιτική αφέλεια της συναίνεσης είναι πάντα το αγαπημένο δόλωμα κάθε ανήθικης εξουσίας. Γιατί κάθε «συν» όπως συμφωνία, συνάφεια, σύμπνοια ή συμμετοχή γίνεται μόνο με σύμπραξη και αποδείξεις. Όχι με υποσχετικές σε ώρα ανάγκης.

Είτε λειτουργεί μόνος του – δεν τον θεωρώ ικανό…- είτε οι σύμβουλοί του τον καθοδηγούν, έχει αποδείξει ως τώρα, πως η σημειολογία του για συναίνεση είναι εντελώς διαφορετική από αυτό που εννοούν οι υπόλοιποι. Και στο κάτω-κάτω, μιλάμε για έναν άνθρωπο που κέρδισε το δικαίωμα να κυβερνάει τη χώρα, συμμετέχοντας ως «ανιματέρ» σε ένα τεράστιο κοινωνικό πείραμα. Υπέβαλε έτσι, έναν ολόκληρο λαό σε τεστ IQ με απόλυτη επιτυχία. Κέρδισε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις, μέσα σε μία παράνοια, στην οποία συμμετείχαν με εκδικητική ευχαρίστηση οι περισσότεροι Έλληνες.

 Σε κάθε περίπτωση, η συναίνεση θέλει πράξεις και ρεαλισμό στο ασφαλιστικό, στο εκλογικό σύστημα, σε μια επαναστατική αναδιάρθρωση στη δικαιοσύνη, στο νέο Σύνταγμα, στην παιδεία και σε ένα φορολογικό σύστημα, σταθερό για μία τουλάχιστον δεκαετία. Δουλευόμαστε τώρα; Από πού προκύπτει μια τέτοια διάθεση; Μέχρι τώρα, όλοι και ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ, έκαναν τα πάντα για να χαθεί το νόημα των λέξεων και η ελάχιστη εμπιστοσύνη στις θεσμικές διαδικασίες.

Η μόνη συναίνεση που έγινε στην πολύωρη συνάντηση του Σαββάτου, ήταν μια ομόθυμη διάθεση στη διαφωνία. Αυτή που σαπίζει την κοινωνία και την καταδικάζει να γλιστράει ολοένα και πιο πολύ στα μεγάλα της αδιέξοδα. Κι αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στην κοινή ανακοίνωση που εκβιάστηκε με την εμπλοκή και του Παυλόπουλου. Το ήξερε αλλά τους κάλεσε, μόνο και μόνο, για να εγκρίνουν την πολιτική του συνέχεια.

Η χώρα έχει απόλυτη ανάγκη από μία κυβέρνηση εθνικής ενότητας που θα εξαντλήσει μια τετραετία, για να εδραιώσει την εμπιστοσύνη που έχασε τα έξι τελευταία χρόνια. Αυτό θα είναι συναίνεση σε όλα τα σπουδαία ζητήματα που μας απασχολούν και ιδιαίτερα στην οικονομία. Όλα τα υπόλοιπα είναι συνθήματα και εντυπωσιασμοί για συντήρηση του ξοφλημένου κομματικού συστήματος.

Ο Τσίπρας δεν πρόκειται να σταματήσει να πολιτεύεται με νεποτισμό και καθεστωτικές αντιλήψεις. Ίσως δεν αντιλαμβάνεται και τι κάνει, εξαιτίας της πολιτιστικής και ιδεολογικής του απομόνωσης από τον υπόλοιπο κόσμο. Θα το τραβήξει μέχρι εκεί που δεν πάει, ρισκάροντας ακόμα και την προσωπική του εξόντωση. Το καλύτερο που έχουν να κάνουν τα υπόλοιπα κόμματα από δω και πέρα, είναι να τον αφήσουν εντελώς μόνο του, να αντιμετωπίσει την οργή των οπαδών του. Αυτούς που υπέστησαν και την «διανοητική» συντριβή στο κακόγουστο πείραμα που συμμετείχαν.

 Πρόκειται για μία τυχοδιωκτική παρέα που γεννήθηκε από τις κραυγές αγανάκτησης εναντίον της παλιάς «κλεπτοκρατίας». Δεν ενδιαφέρονται να κυβερνήσουν τη χώρα. Ο αρχηγός αυτής της ομάδας θα πρέπει να μείνει ολομόναχος και να βιώσει την πτώση του. Για να δοθεί ένα καλό μάθημα στην κοινωνία, η οποία οφείλει να συνειδητοποιήσει την αφέλειά της, να ενηλικιωθεί και να απαιτήσει διοικήσεις από ανθρώπους ανώτερους πνευματικά και ηθικά από τους υπόλοιπους.

Και το βασικότερο, να διδαχθούν όλοι πως τα πρόβατα μπορεί να τρέμουν τον λύκο αλλά στο τέλος ο βοσκός τα πηγαίνει για σφάξιμο…

Aνδ. Ζαμπούκας-liberal.gr