Σύσκεψη πολιτικών αρχηγών

Υπόθεση εργασίας κάνω, γι’ αυτό μην ανησυχήσετε περισσότερο από όσο πρέπει. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι η διαμάχη μεταξύ Τουρκίας και Ρωσίας μετατρέπεται σε σύγκρουση, η Γαλλία διαφωνεί με τις ΗΠΑ για τη στάση που πρέπει να τηρήσουν, και η Ελλάδα ψάχνει μια θέση στη γεωγραφία της περιοχής. Ο κ. Κοτζιάς, ως υπουργός των Εξωτερικών, αναγκάζεται να αναστείλει επ’ ολίγον την επίδειξη κακόγουστου ανδρισμού με στόχο την κ. Μπακογιάννη, ο κ.Τσίπρας προσπαθεί να μεταφράσει σε πολιτική την καταιγιστική αναλυτική σκέψη του κ. Φλαμπουράρη, και επειδή για μία ακόμη φορά δυσκολεύεται να αποφασίσει, μετά από
δεκαεπτά ώρες εντατικής σκέψης, ζητάει από τον κ. Παυλόπουλο τη σύγκληση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών, αφού απορρίπτει προτάσεις για να καλέσει τον λαό να αποφασίσει με δημοψήφισμα ή με προσφυγή στις κάλπες. Το θέμα είναι εθνικό και επιπλέον χαρακτηρίζεται ως μείζον.
Οι στιγμές είναι ιστορικές και η αναμνηστική φωτογραφία κρίνεται απαραίτητη. Στο γνωστό λοιπόν τραπέζι της Προεδρίας της Δημοκρατίας βλέπουμε τον πρώτο πολίτη της χώρας, ευδιάθετο αλλά σκεπτικό, να υποδέχεται τους πολιτικούς αρχηγούς. Ο έστι μεθερμηνευόμενον. Τσίπρας πρωθυπουργός, Πλακιωτάκης αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Γεννηματά, Λεβέντης, Κουτσούμπας, Θεοδωράκης και Καμμένος. Μη συνεχίσετε να καταπιέζετε τα αισθήματά σας. Από το σημείο αυτό μπορείτε να απελευθερώσετε την ανησυχία σας, τα νεύρα σας, να σκεφθείτε τα παιδιά σας, τους γέροντες γονείς σας, τη δυνατότητα μετανάστευσης και την Ιστορία. Διότι οι στιγμές είναι ιστορικές. Και στις ιστορικές αυτές στιγμές οι τύχες της χώρας βρίσκονται σε χέρια στιβαρά, όπως του Τσίπρα, του Πλακιωτάκη, του Λεβέντη και της Φώφης.
Εχοντας υπάρξει επί σειρά ετών πιστός θεατής των εκπομπών του κ. Λεβέντη, πολύ θα ήθελα να τον ακούσω να τοποθετείται επί θεμάτων εξωτερικής πολιτικής. Ο αυτοτροφοδούμενος θυμός του, που οδηγούσε σε κατάρες επί διαφόρων τους οποίους πρόσταζε να πεθάνουν ή να πάθουν καρκίνο, νομίζω ότι μπορεί να αποτελέσει κρυφό άσο στο μανίκι της χώρας. Τον κ. Τσίπρα, δυστυχώς, τους τελευταίους μήνες τον ακούω συνέχεια και όσες φορές τον ακούω σκέφτομαι πως η σιωπή ήταν είναι και θα παραμείνει χρυσός. Τον κ. Πλακιωτάκη δεν τον έχω ακούσει ποτέ και θα ήθελα πριν τον ακούσω να μιλάει για εξωτερική πολιτική να μάθω τις απόψεις του για ζητήματα απλούστερα, όπως το κυνήγι και το ψάρεμα. Οσο για την κ. Γεννηματά, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια της ψηλά. Μένει ο κ. Κουτσούμπας που θα περιμένει γραμμή από την ΕΣΣΔ, η οποία δυστυχώς δεν υπάρχει πια.
Σκεφθείτε μόνον ότι ο κ. Καμμένος, εκτός των άλλων, θα αναλύσει τους στρατηγικούς στόχους και θα εκθέσει το ετοιμοπόλεμο της χώρας. Ελάτε τώρα. Ξέρουμε όλοι, ακόμη κι αν δεν το ομολογούμε, ότι η χώρα δεν έχει πια εμπιστοσύνη στον εαυτό της. Επειδή όμως η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα, ο υπερήφανος ελληνικός λαός επιλέγει τους άρχοντές του με το μόνο ταλέντο που του έχει απομείνει, το ταλέντο της αυτογελοιοποίησης. Δεν είναι τυχαίο ότι το εθνικό μας αίσθημα εθίγη προ ετών όταν οι Τούρκοι διεκδίκησαν την πατρότητα του Καραγκιόζη. Δικός μας είναι. Είμαστε όλοι μας παιδιά του.
Πώς θα σταθεί η χώρα στην κινούμενη άμμο της Μέσης Ανατολής; Επιτέλους, ο Τέρενς Κουίκ ας σπάσει τη σιωπή του.
Τ. Θεοδωρόπουλος-Καθημερινή