Πώς θα «τελειώσει» το κεφάλαιο Τσίπρας

Ο​​ι τέσσερις υποψήφιοι αρχηγοί της Ν.Δ., στον ανταγωνισμό τους για τη «νίκη», προτάσσουν έναν λανθασμένο στόχο, πιστεύοντας πως ανταποκρίνεται στη «διακαή» επιθυμία των ψηφοφόρων τους. Διακηρύσσουν (ο καθένας χωριστά) ότι είναι ικανοί να ανατρέψουν άμεσα την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Προσέξτε. Ικανοί όχι για να κυβερνήσουν, αλλά για να εκτοπίσουν τους σήμερα κυβερνώντες απ’ την εξουσία. Ομως, το δίλημμα των ψηφοφόρων της Ν.Δ. εστιάζεται ακριβώς στο ερώτημα, πώς το κόμμα τους, που ταλανίζεται επί μήνες για να αναδείξει την ηγεσία του, είναι έτοιμο να ασκήσει την εξουσία. Ας μου επιτραπεί να προσθέσω και το εξής:
Παραδοσιακά, η πλειονότητα των ψηφοφόρων της Ν.Δ. προτάσσει το όφελος της χώρας και όχι το κομματικό συμφέρον. Διαχρονικά, όσοι την εμπιστεύονται κάθε άλλο παρά συμμερίζονται τη βουλιμία των πολιτικών για την κατάληψη και τη νομή της εξουσίας, όπως συμβαίνει σε κόμματα με μικρότερη και λιγότερο σταθερή πολιτική τροχιά. Δεν υποστηρίζω πως οι ψηφοφόροι των άλλων κομμάτων είναι λιγότερο «πατριώτες». Ομως, η πολιτική τους τροχιά στον χρόνο (με ενδεικτικότερη την περίπτωση του επί 40ετίας «δεύτερου πόλου» ΠΑΣΟΚ) πιστοποιεί πως η μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων της Ν.Δ. βασίζεται κυρίως σε αρχές και θεσμικές αξίες, κατά πολύ λιγότερο, δε, επηρεάζεται από εντυπωσιασμούς και ψηφοθηρικούς λαϊκισμούς.
Ο κ. Τσίπρας κέρδισε τις πρόσφατες εκλογές με το εμφυλιοπολεμικό σύνθημα «στις 20 Σεπτεμβρίου τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» και προκάλεσε την επιθυμητή, απ’ τον ίδιο, πόλωση. Ή –καλύτερα– πέτυχε μια δεύτερη (και ίσως τελευταία) συσπείρωση των ψηφοφόρων του. Διότι σήμερα ο πρωθυπουργός επιζητεί, μέσω του κ. Παυλόπουλου, να επιδείξουν κατανόηση και συναίνεση οι... «τελειωμένοι». Με την έκκλησή του αυτή δεν δικαιώνονται οι ψηφοφόροι των κομμάτων της αντιπολίτευσης, αλλά ταπεινώνονται, μέχρι χλευασμού, εκείνοι που τον ψήφισαν και για δεύτερη φορά. Θα πείτε, ίσως μερικοί, πως με την έκκλησή του αυτή ο κ. Τσίπρας θέλει «να σώσει το τομάρι του», αφού η διατήρηση της ισχνής πλειοψηφίας του στις επόμενες κρίσιμες ψηφοφορίες για την εφαρμογή του μνημονίου φαντάζει αδύνατη. (Ισως, εκεί οφείλονται και οι λεονταρισμοί των υποψηφίων αρχηγών της Ν.Δ. περί «άμεσης ανατροπής» του κ. Τσίπρα.) Στο ίδιο ακριβώς σημείο, όμως, ανακύπτει το ερώτημα «και μετά τι». Θα αναλάβει κάποιος άλλος, εκτός του κ. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, την ευθύνη ψήφισης και κυρίως επιβολής του αριστερού και επαχθέστερου μνημονίου: Κάτι τέτοιο μόνον πολιτική αυτοκτονία συνιστά για τη Ν.Δ. και τα λοιπά φιλοευρωπαϊκά κόμματα. Επιπλέον, τα προβλεπόμενα μέτρα είναι αδύνατον να εφαρμοστούν χωρίς την αριστερά, τουλάχιστον, σύμπραξη και συνυπευθυνότητα. Τούτο επιτάσσει το εθνικό όφελος, το οποίο, στην περίπτωση αυτή, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με κάθε έννοια κομματικού συμφέροντος.
Κοντολογίς. Ιδιαίτερα η Ν.Δ., ως κόμμα αρχών και αξιών, οφείλει να αποδείξει την πατριωτική της ταυτότητα. Το «κεφάλαιο Τσίπρα» δεν τελειώνει με διακοπή της ανάγνωσης ή με σχίσιμο σελίδων. Μια ανατροπή του «πρώτη φορά αριστερά» στη Βουλή δεν θα ευνοήσει κανένα κόμμα. Αντίθετα, μπορεί να αποδειχθεί ολέθρια για το συμφέρον του τόπου, συγχρόνως δε να νεκραναστήσει έναν «αριστερό και αντιμνημονιακό» ΣΥΡΙΖΑ. Το «φαινόμενο Τσίπρα» θα εκλείψει μόνο με λαϊκή αποδοκιμασία και όχι με κοινοβουλευτική ανατροπή.
 Στ. Ζούλας-Καθημερινή