Μοιραίοι, άβουλοι και καταστροφικοί

Η προ ημερησίας  συζήτηση για το ασφαλιστικό θύμιζε την ορχήστρα του Τιτανικού μετά την πρόσκρουση στο παγόβουνο.

Θλιβεροί μονόλογοι και εξυπνακισμοί άλλων αντ΄ άλλων και για την ουσία των  τεράστιων προβλημάτων που έχουν καταπλακώσει τη χώρα, σφύριζαν αδιάφορα λες και αφορούν κάποια άλλη και όχι τη δική μας.
Αφού λοιπόν οι αρχηγοί των κομμάτων έδωσαν την παράσταση τους και έκριναν πως τα πήγαν θαυμάσια κατατροπώνοντας τους αντιπάλους, αποχώρησαν με ήσυχη τη συνείδηση  και αυτοικανοποιημένοι πως επιτέλεσαν το έργο του θεσμικού διαλόγου.
Την ίδια ώρα όμως, η κοινωνία για άλλη μια φορά σε αναβρασμό και ξεσηκωμό για τις συντάξεις και τους φόρους που ξεθεμελιώνουν και τα τελευταία απομεινάρια μιας κατ' ελάχιστον υποφερτής επιβίωσης. Είτε με γραβάτες, είτε με τραγιάσκες, είτε
με κουστούμια, είτε με φόρμες εργασίας αυτοί που απόμειναν ακόμα σε αυτό τον τόπο να δουλεύουν, να παράγουν και να προσφέρουν υπηρεσίες, νοιώθουν πως τα σχέδια της κυβέρνησης τους προκαλούν απελπισία. Δίκαια ή άδικα ξεσηκώνονται εναντίον μιας κυβέρνησης την οποία και οι ίδιοι ενδεχομένως βοήθησαν στην επανεκλογή της πριν μόλις μερικούς μήνες, αν και ήταν γνωστές σε όλους οι δεσμεύσεις που είχε υπογράψει τον Αύγουστο με το μνημόνιο και επιχειρεί τώρα να εφαρμόσει με τον δικό της μοναδικό τρόπο. Αυτόν της εξίσωσης των πάντων προς τα κάτω υπό τον αριστερό ιδεολογικό μανδύα της αναδιανομής.

Την ίδια ώρα, η χώρα απειλείται στα σοβαρά να βρεθεί εκτός Σέγκεν, δηλαδή εκτός Ευρώπης στην πράξη, με μόνο δεσμό με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους τις υποχρεώσεις μας που προκύπτουν από τα δάνεια τους. Μια απειλή που αν εφαρμοστεί έστω και σαν εκδικητική απόφαση για την κυβερνητική αβελτηρία,  θα έχει τεράστιες περαιτέρω επιπτώσεις και στην οικονομία της χώρας .

Την ίδια ώρα η περίφημη αξιολόγηση από την επιτυχία της οποίας εξαρτάται αν θα ξαναζήσουμε τις δραματικές μέρες του περυσινού καλοκαιριού, με το μας κρατούν ή μιας διώχνουν από την Ευρώπη, πάει από αναβολή σε αναβολή παρ΄ ότι θεωρητικά καιγόμαστε να τελειώνουμε μια ώρα νωρίτερα. Το γιατί δεν ξεκινούν οι διαπραγματεύσεις μάλλον πρέπει να αναζητηθεί στην ολιγωρία και αναποφασιστικότητα της δικής μας πλευράς.
Την ίδια ώρα το άγιο δισκοπότηρο των σκληρών μνημονίων, η ρύθμιση του χρέους, όλο και απομακρύνεται με ορατό τον κίνδυνο όταν και εάν ποτέ συμβεί, να μην υπάρχει εθνική οικονομία όπως την ξέραμε. Άλλωστε οι ξένοι δεν έχουν κανένα λόγο να βιάζονται γιατί απλά ξέρουν πως σε 3-4 μήνες ξεμένουμε πάλι από χρήμα, οπότε μπροστά στον κίνδυνο και πάλι  μιας χρεοκοπίας, θα μας θέσουν  και πάλι τις προτάσεις τους, με τον χαρακτήρα   take it or leave it.

Την ίδια ώρα, τα λουκέτα και οι μεταφορές φορολογικής έδρας, συνεχίζονται με εντατικούς ρυθμούς  και η ανεργία όχι απλά δεν μειώνεται αλλά συνεχώς αυξάνεται. Η δε  έννοια των επενδύσεων στην Ελλάδα μοιάζει με το συντομότερο ανέκδοτο. Δεν φθάνει το ρευστό και ευμετάβλητο αλλά και εξοντωτικό φορολογικό σύστημα, δεν φθάνει η  δαιδαλώδης γραφειοκρατία, δεν φθάνει η γενικότερη ανασφάλεια για το που θα βρίσκεται η χώρα μετά από μερικούς μήνες, ο εν δυνάμει υποψήφιος επενδυτής, έχει να αντιπαλέψει και με μια εχθρική ως προς την ιδιωτική πρωτοβουλία κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση που από τη μια προσπαθεί να πουλήσει κάποιες  δημόσιες επιχειρήσεις και από την άλλη, υπουργοί της ίδιας κυβέρνησης τορπιλίζουν διεθνείς διαγωνισμούς όπως στην Περίπτωση του ΟΛΠ με τους Κινέζους και τον ανεκδιήγητο Δρίτσα. Μια κυβέρνηση που εξωθεί σε αποχώρηση του Καναδούς της Eldorado από τις Σκουριές παρά τη δικαίωση τους από το ΣτΕ, μόνο και μόνο για μια αριστερή ιδεολογική αγκύλωση και ένα γινάτι.

Και μάταια αναζητούμε ένα και μόνο ένα λόγο, για τον οποίο κάποιος να θέλει να  επενδύσει τα λεφτά του σε μια τέτοια χώρα .
Την ίδια ώρα η χώρα έχει ξεμείνει από συμμάχους και φίλους γιατί με τη στάση της  και τις παλινωδίες της η κυβέρνηση, “κατάφερε” να τους στρέψει όλους εναντίον μας και να μετατρέψει ακόμα και  τους παραδοσιακούς φίλους σε επιφυλακτικούς.

Αντί λοιπόν να αρχίσουν επιτέλους να κυβερνούν και να εφαρμόζουν αυτά τα οποία έχουν οι ίδιοι συμφωνήσει, μήπως και καταφέρουμε να βγούμε κάποια στιγμή στο ξέφωτο, το μόνο που κάνουν  εκτός από  αριστερή κατάληψη του κράτους, είναι να προσπαθούν να κερδίζουν χρόνο στην καρέκλα της εξουσίας, αδιαφορώντας για τη ζημιά που προκαλούν στη χώρα και στους πολίτες δικαιώνοντας αυτούς που υποστηρίζουν πως  ζούμε με τον...παραλογισμό στην εξουσία.
 Βασίλης Στεφανακίδης-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ