Έτος μηδέν

Συμπληρώθηκε ήδη ένας χρόνος με κυβέρνηση της «πρώτη φορά Αριστεράς». Ηδη όμως διαφαίνεται και το τέλος των ιδεολογημάτων που έφεραν αυτήν την Αριστερά στην εξουσία. Η φανταστική σχέση με την πραγματικότητα που καλλιέργησε ο ΣΥΡΙΖΑ, ως μικρό κόμμα στην αρχή και ως αξιωματική αντιπολίτευση αργότερα, έχει πλήρως αποκαλυφθεί. Η κοινωνία τους πρώτους επτά μήνες βίωσε την κωμικοτραγική ακυβερνησία και την παρωδία του διαπραγματευτικού «αντιστασιακού» έπους, με όλα τα συνακόλουθα οικονομικά δεινά. Τους υπόλοιπους μήνες βίωσε και βιώνει την ανικανότητα της κυβέρνησης, τον ακραίο και προκλητικό νεποτισμό της, την έλλειψη οποιουδήποτε σχεδίου, την κουτοπόνηρη νομοθέτηση των όρων του νέου Μνημονίου.
Η κοινωνία όμως άρχισε να αντιδρά και μάλιστα δυναμικά. Εκπληκτα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, άλλοτε εκτός κριτικής και χαϊδεμένα παιδιά του μεταπολιτευτικού συστήματος, βλέπουν τον κόσμο να στρέφεται εναντίον τους και να τους εγκαλεί για όσα πράττουν. Ο μεγαλύτερος όμως
αντίπαλος του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο τρόπος με τον οποίο συγκροτήθηκε ως κόμμα εξουσίας. Η ανορθολογική ερμηνεία της κρίσης, η άκρατη υποσχεσιολογία, η καταγγελτική δημαγωγία, η ανοχή και η δικαιολόγηση της λεκτικής και της σωματικής, συχνά, βίας, η άρνηση κάθε μεταρρύθμισης και η υποκίνηση όλων των αντιδράσεων ήταν κάποια από τα χαρακτηριστικά του τρόπου αυτού. Τώρα όλα τα βρίσκει μπροστά του. Τεράστιες αντικυβερνητικές διαδηλώσεις, ομηρείες υπουργών και βουλευτών, εισβολές σε γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ, αποκλεισμοί δρόμων και άλλες ακραίες πράξεις είναι στην ημερήσια διάταξη. Οποιαδήποτε δε προσπάθεια των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ να καταγγείλουν τα όσα υφίστανται φαντάζουν κωμικές. Για παράδειγμα, ο υπουργός Παιδείας μετά τη, για δεύτερη φορά, διάλυση από ποικίλους αριστεριστές της διαδικασίας του διαλόγου για την Παιδεία, μίλησε για αυτόκλητους επαναστάτες, για έλλειψη δημοκρατικής νομιμοποίησης και ανακάλυψε ταύτιση με τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις.
Ομως όλα τα προηγούμενα χρόνια οι ίδιες ακριβώς πρακτικές υποκινούνταν από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και υμνολογούνταν. Το ίδιο κωμικά φαίνονται τα κυβερνητικά στελέχη, όταν, ως νέου τύπου εθνικόφρονες, κατηγορούν τα κόμματα της αντιπολίτευσης για έλλειψη εθνικής ευθύνης επειδή αρνούνται να συναινέσουν στην πολιτική τους. Η δική τους εθνική ευθύνη, έναν μόλις χρόνο πριν, πού ήταν; Δυστυχώς ο ένας χρόνος της «πρώτη φορά Αριστεράς» αποδεικνύεται τραγικός για την ελληνική κοινωνία. Παρά τη συσκότιση με την επαναλαμβανόμενη μονότονα αριστερίζουσα ρητορική, η οπισθοδρόμηση όλων των οικονομικών δραστηριοτήτων και των κοινωνικών λειτουργιών και η απουσία προοπτικής είναι εμφανέστατες. Το ίδιο εμφανέστατη είναι και η ήττα της συγκεκριμένης Αριστεράς ως θεωρίας, ως πολιτικής, ως συμπεριφοράς και ως ηθικής στάσης.

Κώστας Καρακώτιας
Νομικός-Έθνος