Στο «μυαλό» ενός Σύριζα

Απεχθάνομαι το «συριζαίος» και δεν βρίσκω σωστό το «σύριζας». Για τους άλλους υπάρχει το κόσμιο «νεοδημοκράτης» και το κακόηχο «πασόκος». Για δεκαετίες ζήσαμε με το «κουκουές» που συχνά είχε τις απειλητικές διαστάσεις που τώρα «κουβαλάει» ο «χρυσαυγίτης». Δεν είναι, όμως, η ονοματοδοσία το πρόβλημα, αλλά μάλλον η απορία μου ως προς το «περιεχόμενο». Τι είναι αλήθεια στο μυαλό κάποιου που σήμερα «ομολογεί», γιατί περί ομολογίας πρόκειται, ότι πιστεύει σε αυτό που είναι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ;
Το 2012 και στη συνέχεια, μέχρι τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, όλοι, ακόμη και όσοι διαφωνούσαμε ριζικά μαζί του, μπορούσαμε να καταλάβουμε τι ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ και τι λογικά πίστευε και περίμενε από αυτόν ο όποιος οπαδός και ψηφοφόρος του. Το ότι οι μισοί, τουλάχιστον, δεν είχαν στο μυαλό τους καμία ιδεολογική «ανησυχία» ή ελπίδα το ξέραμε γιατί είχαμε την
εμπειρία του πελατειακού κράτους με το πράσινο και γαλάζιο ΠΑΣΟΚ. Αθώοι αριστεροί ιδεολόγοι είχαν μείνει ελάχιστοι και αυτοί αναλώνονταν σε ανούσιες προσπάθειες πολιτικής έκφρασης.
Ετσι, στην καλύτερη, ή χειρότερη, περίπτωση, ο τυπικός Σύριζα ήταν μισός κρατιστής που έλπιζε σε κάποιο «βόλεμα» και μισός απομεινάρι της θλιβερής περιόδου του Εμφυλίου που έψαχνε «εκδίκηση», αγνοώντας ότι ο σταλινικός παράδεισος δεν υπάρχει πια. Ακόμη και έτσι, ήταν κατανοητό ότι κάποιος μπορούσε να ελπίζει σε κάτι, έστω και παράτυπα, όπως ένα ρουσφέτι, και ότι κάποιοι δεν πίστευαν πως το ΚΚΕ μπορεί να πάρει «εκδίκηση» ως κυβέρνηση.
Σήμερα, όμως, όσοι απέμειναν στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν συνειδητοποιήσει πως η εξουσία χάνεται. Οχι τόσο επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα είναι πλέον πίσω στις δημοσκοπήσεις, αλλά επειδή, μετά την υπογραφή του 3ου Μνημονίου, η πραγματική εξουσία είναι αλλού. Είναι στους θεσμούς, και σε άλλους, στους οποίους ο απλός ψηφοφόρος δεν έχει... πρόσβαση. Είναι προφανές ότι αγνοί ψηφοφόροι έχουν μείνει ελάχιστοι. Οι υπόλοιποι είναι απελπισμένοι τους οποίους η ιστορία έχει αφήσει πίσω.
Ο σημερινός «Σύριζα» λοιπόν περιορίζεται στους πολλούς «αδιόρθωτους» και τους λίγους που «απομυζούν» τους όποιους χυμούς της εξουσίας έχουν απομείνει κάνοντας «μπίζνες», από αυτές που τους επιτρέπεται ακόμη. Δηλαδή μικρές εργολαβίες, όπως για τη διαχείριση των μεταναστών και ελάχιστες μεγάλες όπως με τα τηλεοπτικά κανάλια. Αυτοί, οι «ξύπνιοι», θα αρχίσουν να «ψάχνουν» για την «επόμενη μέρα», στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό. Ο Γιάνης με ένα «ν» ήταν απλώς ο πρώτος.
 Γράφει ο Λυκούργος Λιαρόπουλος

Ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών-Έθνος