Τοιούτοι έπρεπεν ημίν αρχιερείς…

Όπως δεν είναι σοβαρή προσέγγιση ο πιασάρικος αφορισμός «τι χρειάζονται οι συσκέψεις των αρχηγών;», άλλο τόσο δεν είναι σοβαρή τακτική να γίνονται συσκέψεις κάθε τρεις και λίγο όταν δεν υπάρχει στόχος. Και φοβάμαι ότι η χτεσινή σύσκεψη στο Προεδρικό δεν είχε στόχο. Ας προσπαθήσουμε να τα δούμε ένα ένα.
Ο Πρωθυπουργός και οι αρχηγοί των κομμάτων ασφαλώς πρέπει να συναντώνται σε ένα τραπέζι, κυρίως για δύο λόγους. Πρώτον, όταν η κυβέρνηση αισθάνεται ότι δεν μπορεί μόνη της και χρειάζεται βοήθεια, για να χειριστεί ένα ή περισσότερα σοβαρά προβλήματα. Και, δεύτερον, όταν πρέπει να χαραχθεί μια «εθνική γραμμή» έναντι τρίτων. Κανένας από τους δύο αυτούς λόγους δεν ίσχυε πριν από τη χτεσινή σύσκεψη.

Πρώτον, η κυβέρνηση θεωρεί ότι η πολιτική της είναι σωστή και δεν αποδέχεται την αδυναμία της να χειριστεί το προσφυγικό-μεταναστευτικό. Γι’ αυτό και ο Πρωθυπουργός δεν
ήθελε να γίνει χτες η σύσκεψη, αλλά μετά την σύνοδο κορυφής της 7ης Μαρτίου και υποχρεώθηκε να υποχωρήσει στα αιτήματα των άλλων αρχηγών, για αν μην κατηγορηθεί για αδιαλλαξία. Λάθος πρώτο.
Δεύτερον, καμιά « εθνική γραμμή» δεν διαμορφώθηκε χτες στο Προεδρικό. Όποιος διαβάσει τις κοινές ανακοινώσεις των δύο τελευταίων συσκέψεων (η προηγούμενη έγινε στις 28 Νοεμβρίου) θα διαπιστώσει εύκολα ότι λένε πάνω-κάτω τα ίδια. Για τον «ανθρωπισμό» της Ελλάδας που «φυλάσσει τα σύνορα της Ευρώπης», για τις ευθύνες της Ευρωπαϊκής Ενωσης και τα παρόμοια. Για του λόγου το αληθές, ιδού οι δύο ανακοινώσεις της Προεδρίας (εδώ και εδώ), που αποτελούν μνημείο ανούσιων συμβιβασμών δια χειρός Προκόπη Παυλόπουλου και με στόχο την εσωτερική κοινή γνώμη. Ποιος ευρωπαίος ηγέτης θα δώσει ιδιαίτερη σημασία σ’ αυτά; Τα λέει κάθε μέρα ο Αλέξης Τσίπρας σε δηλώσεις του (εδώ οι τελευταίες), με μηδενικό αποτέλεσμα.
Κι επειδή ο Πρωθυπουργός και οι αρχηγοί-με μια δυο εξαιρέσεις- κατάλαβαν πολύ καλά ότι σ’ αυτό το πεδίο («εθνική γραμμή») δεν υπήρχε «ψωμί», επιδόθηκαν στο σύνηθες πολιτικάντικο σπορ των δηλώσεων, διαρροών και αντι-διαρροών για καθαρά μικρο-πολιτικούς και μικρο-κομματικούς λόγους.
Πρώτα-πρώτα τι νόημα είχε το αίτημα για «οικουμενική κυβέρνηση», που έθεσε ο Βασίλης Λεβέντης ή για «κυβέρνηση εθνικής ευθύνης», που έθεσε η Φώφη Γεννηματά, όταν δεν το αποδέχονται τα δύο μεγάλα κόμματα; Κι αν  ο κ. Λεβέντης έχει βρει τη βολική καραμέλα της «οικουμενικής», η κυρία Γεννηματά γιατί αποδυναμώνει την σωστή κριτική που κάνει στην κυβέρνηση, για στους τρόπους αντιμετώπισης τρόπους του προβλήματος, με προβολή αιτημάτων, τα οποία φανερώνουν επιθυμία να αναλάβει το κόμμα της κυβερνητικούς ρόλους; Μια άλλη κυβέρνηση, πέρα από το προσφυγικό, πρέπει να αντιμετωπίσει και άλλα προβλήματα (πχ συνταξιοδοτικό, φορολογικό), στα οποία τα κόμματα δεν συμφωνούν. Για παράδειγμα, το ΠΑΣΟΚ δεν συμφωνεί σε μείωση συντάξεων (θεωρητικά το διακηρύσσει και η σημερινή κυβέρνηση), ενώ η ΝΔ και το Ποτάμι μάλλον συμφωνούν, χωρίς να το λένε ευθέως. Πώς θα βρεθεί κοινός τόπος; Δεν θα βρεθεί, γι’ αυτό τις λύσεις πρέπει να δώσει η εκλεγμένη κυβέρνηση. Αν δεν μπορεί, θα ζητήσει εκείνη βοήθεια. Αν πέσει, θα δούμε τότε ποιες λύσεις υπάρχουν.

Είναι ολοφάνερο ότι χθες στο Προεδρικό έγινε μια τρύπα στο νερό. Αν ισχύουν αυτά, είναι η πλήρης απόδειξη ότι ο κ. Τσίπρας είναι ένας αμετανόητα φτηνός πολιτικάντης και κάθε προσπάθεια συνεννόησης μαζί του δεν έχει νόημα.

Εκτός αυτών, όμως, τι νόημα έχουν οι εκατέρωθεν δηλώσεις και διαρροές για το ποιος «νίκησε» στη σύσκεψη; Αν η κυβέρνηση οδηγήθηκε στη «γραμμή του ρεαλισμού» , όπως λέει η ΝΔ, θα σταματήσουν οι κατηγορίες που τις απευθύνει; Κι αν ο κ. Τσίπρας απέσπασε «εθνική συναίνεση», όπως λέει η κυβέρνηση, σε τι θα τον βοηθήσει αυτό στην Ευρώπη, αν άλλοι ηγέτες του πουν ότι η Ελλάδα είναι εντελώς απροετοίμαστη να φιλοξενήσει έστω λίγες χιλιάδες πρόσφυγες που σίγουρα θα εγκλωβιστούν εδώ; Αν σ’ αυτά προστεθούν κάποιες διαρροές ανόητων κυβερνητικών προπαγανδιστών λίγο μετά το τέλος της σύσκεψης, ότι άλλα κόμματα (αυτή τη φορά ΠΑΣΟΚ, Ενωση Κεντρώων και Ποτάμι) αποτελούν «τρόικα εσωτερικού» (εδώ), είναι ολοφάνερο ότι χθες στο Προεδρικό έγινε μια τρύπα στο νερό. Αν ισχύουν αυτά, είναι η πλήρης απόδειξη ότι ο κ. Τσίπρας είναι ένας αμετανόητα φτηνός πολιτικάντης και κάθε προσπάθεια συνεννόησης μαζί του δεν έχει νόημα.
Εν κατακλείδι, μπορεί οι αφοριστικές γενικεύσεις να μην είναι η καλύτερη μέθοδος αποτύπωσης της πραγματικότητας, αλλά η διαπίστωση είναι, δυστυχώς, σωστή. Η χώρα δεν έχει ηγεσία που να μπορεί να πάρει καίριες αποφάσεις και να μπορεί να τις εφαρμόσει.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εμφανίζεται κάθε τρεις και λίγο να λέει ή να διοχετεύει διάφορες κοινοτοπίες δήθεν «εθνικού σκοπού», αλλά όταν χρειάζεται είναι άβουλος ή αδύναμος να υποχρεώσει τον Πρωθυπουργό και τους πολιτικούς αρχηγούς να συμφωνήσουν σε ελάχιστα και να τα εφαρμόσουν.
Ο Πρωθυπουργός, ο οποίος έχει και την  τελική ευθύνη, συμπεριφέρεται αυτάρεσκα, νομίζοντας ότι πολιτική είναι τα ωραία λόγια για να περνάει η ώρα. Η κυβέρνησή του πρέπει να χειριστεί τα δυσκολότερα προβλήματα της χώρας εδώ και δεκαετίες, αλλά δεν μπορεί να το κάνει.
Ο ρόλος της αντιπολίτευσης είναι δευτερεύων, δεν μπορεί να επηρεάσει αποφασιστικά τα πράγματα και επιδίδεται στο σύνηθες σπορ της αποκόμισης κάποιων πρόσκαιρων κερδών. Η χώρα, δυστυχώς, στερείται συνολικά ηγεσίας και ηγετών και δεν μπορεί να γίνει κάτι διαφορετικό. Φρόντισαν και οι ψηφοφόροι γι’ αυτό. Ετσι θα πορευθούμε και καλός θεός της Ελλάδας να βάλει το χέρι του.
Τοιούτοι έπρεπεν ημίν αρχιερείς…
Γ. Καρελιάς-protagon.gr