Η Πολιτιστική Επανάσταση του ΣΥΡΙΖΑ

Εδώ και καιρό ζούμε μία κατάσταση που έχει χαρακτηριστικά Πολιτιστικής Επανάστασης, η γελοιότητα της οποίας βέβαια, είναι ευθέως ανάλογη της γελοιότητας του ΣΥΡΙΖΑ.

Ως γνωστόν στην Κίνα τον Ιούνιο του 1966 ο Μάο παρότρυνε τους νέους ηλικίας 14-24 ετών, να αλλάξουν ολοκληρωτικά τα πολιτιστικά πρότυπα της χώρας τους , ανατρέποντας κατεστημένες ιδέες, αξίες, συμπεριφορές, μα πάνω απ΄όλα αλλάζοντας τις συνειδήσεις των ανθρώπων. Σε αυτήν την εξόρμηση, τα πρώτα θύματα ήταν οι διανοούμενοι, οι δάσκαλοι, οι καθηγητές, οι καλλιτέχνες. Με το σύνθημα πως οι αγρότες έμαθαν στα χωράφια την ζωή, κλήθηκαν να διδάξουν στα πανεπιστήμια και οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι στάλθηκαν στους αγρούς για να « εκπαιδευθούν». Για να «αγροτοποιηθούν» , κατά την σχετική έκφραση. Οι διοπτροφόροι και οι έχοντες χέρια χωρίς ρόζους, εθεωρούντο άτομα ύποπτα και ο επόμενος σταθμός τους ήταν

τα εργοστάσια για να αποκτήσουν προλεταριακή συνείδηση. Κατ΄αυτόν τον τρόπο έβρισκε εφαρμογή και το δόγμα του μαρξισμού για την άρση της διάκρισης μεταξύ χειρωνακτικής και πνευματικής εργασίας. Στο διάστημα της Πολιτιστικής Επανάστασης ( 1966-76), χιλιάδες αρχαία μνημεία, βιβλία, έργα τέχνης κλπ, καταστράφηκαν. Τα θύματα αυτής της περιόδου από τους ερυθροφρουρούς, είναι δεκάδες χιλιάδες.

Στα καθ΄ ημάς, γίνεται αντιληπτή η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να εγκαθιδρύσει ένα νέο σύστημα αξιών, φορείς του οποίου είναι στελέχη του που διακρίνονται για την αντισυμβατική συμπεριφορά τους, τις εξωτικές ιδέες τους, που αγγίζουν τα όρια του γραφικού-γελοίου, κι έναν δήθεν πρωτόγονο αυθορμητισμό, που χαρακτηρίζει τις προσωπικότητες τους.

Συγχρόνως αυτά, τα ανύπαρκτων ικανοτήτων και ειδικεύσεων άτομα, ιδεολογικοποιώντας αυτήν την κατάσταση τους, προσπαθούν να αποδομήσουν τις αρχές και τις αξίες με τις οποίες διαπαιδαγωγήθηκαν γενιές Ελλήνων, συνεπικουρούμενα και από το λουμπεναριό της αριστερής διανόησης. Με την χλεύη, την ειρωνεία και με μίαν έκδηλη επιθετικότητα, επιζητούν να καταστήσουν  τις πεποιθήσεις τους, κυρίαρχες στην ελληνική κοινωνία. Και είναι αλήθεια πως το έχουν πετύχει σε συγκεκριμένους κοινωνικούς χώρους. Η απογοήτευση που προκαλεί η παρατεταμένη οικονομική κρίση σε χιλιάδες νεαρά κυρίως άτομα, σε συνδυασμό με την πλήρη κυριαρχία της αριστεράς στον χώρο των ιδεών, καθιστά το τόλμημα της αλλαγής των συνειδήσεων και των συμπεριφορών, ιδιαίτερα προκλητικό.

Για να προλάβω τυχόν ενστάσεις, θέτω δύο ερωτήματα υπό μορφήν  αντιλόγου.

1. Δεν δικαιούται μία δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση – και μάλιστα δις- να προσπαθήσει να επιβάλλει τις δικές αντιλήψεις, αξίες και αρχές; Φυσικά και το δικαιούται. Ομως, και όσοι διαφωνούν έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα να ασκήσουν δριμεία και επιθετική κριτική για να αποτρέψουν αυτήν την προσπάθεια.

2. Το να είναι κάποιος πχ αντιρρησίας συνείδησης, σε μία ανοικτή και φιλελεύθερη κοινωνία, είναι μεμπτό; Μεμπτό δεν είναι, αλλά δεν είναι και θεμιτό. Δεν είναι μειονέκτημα, αλλά δεν μπορεί να μετατραπεί και σε πλεονέκτημα. Σε υπόδειγμα  συμπεριφοράς. Η κοινωνική ιδιαιτερότητα και ο εξαιρετισμός, δεν μπορούν να αποτελέσουν εφόδια στην πορεία της ζωής, γιατί αυτό τελικά αποβαίνει σε βάρος των πολλών που έχουν προσαρμόσει την καθημερινότητα τους στους κοινωνικούς κανόνες.

Άλλωστε η επίκληση της ανοικτής κοινωνίας είναι άκρως υποκριτική, όταν γίνεται από αυτούς που αποδέχονται την Θάνου και τον Παππά, τον Καμμένο και τον Σκουρλέτη. Η ανοικτή κοινωνία είναι μία ολιστική έννοια, χωρίς γκρίζες περιοχές, χωρίς απαγορευμένες ζώνες. Μία κοινωνία ή είναι ανοικτή και φιλελεύθερη ή δεν είναι.

Τελειώνοντας, θα ήθελα πικρόχολα να επισημάνω, πως ο Καρανίκας και οι όμοιοι του, αν ήταν τότε στην Κίνα, θα υφίσταντο και αυτοί την δοκιμασία της αναμόρφωσης της προσωπικότητας τους στους αχανείς ορυζώνες, αν δε βρισκόταν στην μεγάλη Σοβιετία, θα σάπιζαν σε κανένα κάτεργο ή ψυχιατρείο, καταδικασμένοι για χουλιγκανισμό και αντικοινωνική συμπεριφορά.

Του Σάκη Μουμτζή

Εδώ και καιρό ζούμε μία κατάσταση που έχει χαρακτηριστικά Πολιτιστικής Επανάστασης, η γελοιότητα της οποίας βέβαια, είναι ευθέως ανάλογη της γελοιότητας του ΣΥΡΙΖΑ.

Ως γνωστόν στην Κίνα τον Ιούνιο του 1966 ο Μάο παρότρυνε τους νέους ηλικίας 14-24 ετών, να αλλάξουν ολοκληρωτικά τα πολιτιστικά πρότυπα της χώρας τους , ανατρέποντας κατεστημένες ιδέες, αξίες, συμπεριφορές, μα πάνω απ΄όλα αλλάζοντας τις συνειδήσεις των ανθρώπων. Σε αυτήν την εξόρμηση, τα πρώτα θύματα ήταν οι διανοούμενοι, οι δάσκαλοι, οι καθηγητές, οι καλλιτέχνες. Με το σύνθημα πως οι αγρότες έμαθαν στα χωράφια την ζωή, κλήθηκαν να διδάξουν στα πανεπιστήμια και οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι στάλθηκαν στους αγρούς για να « εκπαιδευθούν». Για να «αγροτοποιηθούν» , κατά την σχετική έκφραση. Οι διοπτροφόροι και οι έχοντες χέρια χωρίς ρόζους, εθεωρούντο άτομα ύποπτα και ο επόμενος σταθμός τους ήταν τα εργοστάσια για να αποκτήσουν προλεταριακή συνείδηση. Κατ΄αυτόν τον τρόπο έβρισκε εφαρμογή και το δόγμα του μαρξισμού για την άρση της διάκρισης μεταξύ χειρωνακτικής και πνευματικής εργασίας. Στο διάστημα της Πολιτιστικής Επανάστασης ( 1966-76), χιλιάδες αρχαία μνημεία, βιβλία, έργα τέχνης κλπ, καταστράφηκαν. Τα θύματα αυτής της περιόδου από τους ερυθροφρουρούς, είναι δεκάδες χιλιάδες.

Στα καθ΄ ημάς, γίνεται αντιληπτή η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να εγκαθιδρύσει ένα νέο σύστημα αξιών, φορείς του οποίου είναι στελέχη του που διακρίνονται για την αντισυμβατική συμπεριφορά τους, τις εξωτικές ιδέες τους, που αγγίζουν τα όρια του γραφικού-γελοίου, κι έναν δήθεν πρωτόγονο αυθορμητισμό, που χαρακτηρίζει τις προσωπικότητες τους.

Συγχρόνως αυτά, τα ανύπαρκτων ικανοτήτων και ειδικεύσεων άτομα, ιδεολογικοποιώντας αυτήν την κατάσταση τους, προσπαθούν να αποδομήσουν τις αρχές και τις αξίες με τις οποίες διαπαιδαγωγήθηκαν γενιές Ελλήνων, συνεπικουρούμενα και από το λουμπεναριό της αριστερής διανόησης. Με την χλεύη, την ειρωνεία και με μίαν έκδηλη επιθετικότητα, επιζητούν να καταστήσουν  τις πεποιθήσεις τους, κυρίαρχες στην ελληνική κοινωνία. Και είναι αλήθεια πως το έχουν πετύχει σε συγκεκριμένους κοινωνικούς χώρους. Η απογοήτευση που προκαλεί η παρατεταμένη οικονομική κρίση σε χιλιάδες νεαρά κυρίως άτομα, σε συνδυασμό με την πλήρη κυριαρχία της αριστεράς στον χώρο των ιδεών, καθιστά το τόλμημα της αλλαγής των συνειδήσεων και των συμπεριφορών, ιδιαίτερα προκλητικό.

Για να προλάβω τυχόν ενστάσεις, θέτω δύο ερωτήματα υπό μορφήν  αντιλόγου.

1. Δεν δικαιούται μία δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση – και μάλιστα δις- να προσπαθήσει να επιβάλλει τις δικές αντιλήψεις, αξίες και αρχές; Φυσικά και το δικαιούται. Ομως, και όσοι διαφωνούν έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα να ασκήσουν δριμεία και επιθετική κριτική για να αποτρέψουν αυτήν την προσπάθεια.

2. Το να είναι κάποιος πχ αντιρρησίας συνείδησης, σε μία ανοικτή και φιλελεύθερη κοινωνία, είναι μεμπτό; Μεμπτό δεν είναι, αλλά δεν είναι και θεμιτό. Δεν είναι μειονέκτημα, αλλά δεν μπορεί να μετατραπεί και σε πλεονέκτημα. Σε υπόδειγμα  συμπεριφοράς. Η κοινωνική ιδιαιτερότητα και ο εξαιρετισμός, δεν μπορούν να αποτελέσουν εφόδια στην πορεία της ζωής, γιατί αυτό τελικά αποβαίνει σε βάρος των πολλών που έχουν προσαρμόσει την καθημερινότητα τους στους κοινωνικούς κανόνες.

Άλλωστε η επίκληση της ανοικτής κοινωνίας είναι άκρως υποκριτική, όταν γίνεται από αυτούς που αποδέχονται την Θάνου και τον Παππά, τον Καμμένο και τον Σκουρλέτη. Η ανοικτή κοινωνία είναι μία ολιστική έννοια, χωρίς γκρίζες περιοχές, χωρίς απαγορευμένες ζώνες. Μία κοινωνία ή είναι ανοικτή και φιλελεύθερη ή δεν είναι.

Τελειώνοντας, θα ήθελα πικρόχολα να επισημάνω, πως ο Καρανίκας και οι όμοιοι του, αν ήταν τότε στην Κίνα, θα υφίσταντο και αυτοί την δοκιμασία της αναμόρφωσης της προσωπικότητας τους στους αχανείς ορυζώνες, αν δε βρισκόταν στην μεγάλη Σοβιετία, θα σάπιζαν σε κανένα κάτεργο ή ψυχιατρείο, καταδικασμένοι για χουλιγκανισμό και αντικοινωνική συμπεριφορά.

Του Σάκη Μουμτζή-liberal.gr