Τα διακόσια μαθήματα

Υπήρχε κανένας λόγος να καταγγείλει το Μέγαρο Μαξίμου τη δημόσια συνάντηση Κυριάκου Μητσοτάκη – Σταύρου Ψυχάρη ως σπονδή στη διαπλοκή; Απολύτως κανένας. Τέτοιου είδους καταγγελίες πείθουν μόνο εκείνους που είναι έτοιμοι να πιστέψουν οποιαδήποτε παραδοξολογία αρκεί να εκπορεύεται από το κόμμα. Για τους υπόλοιπους οι συναντήσεις των πολιτικών αρχηγών με εκδότες είναι κάτι φυσιολογικό και συνηθισμένο σε όλες τις πολιτισμένες χώρες.
Δεν θα μπω στην ουσία των συζητήσεων που υποτίθεται έγιναν ή δεν έγιναν στις κρυφές συναντήσεις του Πρωθυπουργού με τον ισχυρό άνδρα του ΔΟΛ. Μπορεί να ισχύει αυτό που  διατείνεται ο κ. Τσίπρας και να ξεκαθάρισε στον συνομιλητή του «δεν υποχωρούμε στη διαπλοκή». Τέσσερις λέξεις. Λέξη και συνάντηση. Περισσότερο με εντυπωσιάζει ο
τρόπος που σκέφτονται. Οι άνθρωποι αυτοί φέρονται σαν να μην υπάρχει αύριο. Γνωρίζουν ότι ο αρχηγός τους έχει συναντηθεί τέσσερις φορές σε συνωμοτικές συνθήκες με τον ίδιο επιχειρηματία Τύπου και δεν εξετάζουν καν το ενδεχόμενο αυτό να μαθευτεί.

Χωρίς κανένα δισταγμό βαφτίζουν τη συνάντηση του αντιπάλου υπόκλιση στη διαπλοκή, μην υπολογίζοντας ότι η  πολιτική ζημιά που θα υποστούν αν μαθευτούν τα δικά τους χαΐρια θα είναι πολλαπλάσια του ελάχιστου κέρδους που είχε η καταγγελία που έκαναν. Δεν αντιλαμβάνονται ότι δεν έχουν κανένα λόγο να ρισκάρουν, δαιμονοποιώντας μια πράξη που βαρύνει και τους ίδιους, και μάλιστα στο τετραπλάσιο και με συνθήκες πολύ πιο ύποπτες;
Είναι μάταιο να μετρήσει κανείς πόσες φορές έγινε το ίδιο πράγμα την τελευταία εξαετία. Πόσες συναντήσεις με ευρωπαίους αξιωματούχους, με μέλη της Τρόικας, με επικεφαλής των μεγάλων οργανισμών είχαν χαρακτηρισθεί ως παραστάσεις υποταγής εκ μέρους των μελών της κυβέρνησης Σαμαρά πριν προσέλθει στους ίδιους ανθρώπους, ικέτης, ο κ.Τσίπρας, για να επαναλάβει μαζί τους την ίδια σημειολογική ακολουθία.
Αφήνω την πληκτική επανάληψη όλων των κυβερνητικών συμπεριφορών στα περισσότερα θέματα, από τις συνομιλίες με τους αγρότες και τους συνταξιούχους μέχρι τις διαδικασίες κατεπείγοντος και τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, απαράλλαχτες με το παρελθόν, απλώς με άλλου χρώματος πρωταγωνιστή σήμερα. Γιατί δεν βάζουν μυαλό; Γιατί δεν ακούνε τον Σόλωνα που έλεγε «μηδενός συμφορά ονειδήσεις κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αόρατον»; Πήραν περί τα διακόσια τέτοια μαθήματα στο χρόνο που κυβερνούν. Γιατί δεν έμαθαν;
Νομίζω η απάντηση είναι απλή. Είναι η φύση τους. Δεν μπορούν να ξεφύγουν από την εχθροπάθεια, τη διχαστική ρητορική, την αχρείαστη πολεμική, την παρόξυνση κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Ακόμα και όταν σε καλούν σε συναίνεση, σε βρίζουν ταυτοχρόνως. Ετσι έμαθαν, με αυτή την πολιτική ιδιοσυγκρασία από μικροί έγιναν απότομα μεγάλοι, σε αυτήν την πολιτική ανωριμότητα καθηλώθηκαν. Σαν κάτι καλόπαιδα στις αλάνες, που έμαθαν να δέρνουν τα άλλα παιδιά, έγιναν αρχηγοί, αλλά στο μεταξύ οι υπόλοιποι ωρίμασαν και πρόκοψαν και οι ίδιοι το μόνο που είχαν μάθει ήταν να δέρνουν.
 Ανδ. Πετρουλάκης-protagon.gr