Το θαυμάσιο καλοκαίρι της μεγάλης αναταραχής

Το καλοκαίρι της «μεγάλης αναταραχής» που διανύουμε είναι προσαρμοσμένο στη φύση μας· ως εκ τούτου, η συνταγή περιέχει και ισχυρή δόση του γελοίου. Ο πρόεδρος Βασίλης Λεβέντης ξόδεψε όλη την αποκτηθείσα υπό δεινές συνθήκες γλαφυρότητά του, προκειμένου να περιγράψει σε τηλεοπτική συνέντευξη τη σχέση του με τον πρωθυπουργό της Ελλάδος Αλέξη Τσίπρα: «Με βλέπει και δακρύζει», είπε (το άκουσα από τη φωνούλα του, δεν αστειεύομαι), ενώ αποκάλυψε, επίσης, ότι ο πρωθυπουργός της Ελλάδος κυκλοφορεί με σημειωματάριο «με όλα τα ρητά που έχω πει κατά καιρούς», όπως είπε –τα ρητά του Λεβέντη, αν δεν είναι σαφές από τη διατύπωση.
Πρόκειται για την κλασική τακτική του Αλ. Τσίπρα ή, αν το προτιμάτε περιφραστικά, την απίθανη αναισθησία του στην ντροπή. Είναι το φυσικό –κατά κυριολεξία – πλεονέκτημά του στο πολιτικό παιχνίδι. Αυτό που του επιτρέπει να κολακεύει τον μέχρι χθες καταγέλαστο πρόεδρο της Ενωσης Κεντρώων, επειδή
χρειάζεται τις ψήφους του στη Βουλή για το «δημοκρατικό αποτύπωμα». Η φράση είναι βεβαίως μία μπούρδα, πίσω από την οποία προωθείται η «μεγάλη αναταραχή».
Ηδη, αν το αντιληφθήκατε (αν δεν το αντιληφθήκατε, δεν σας κακίζω καθόλου...), η Δημοκρατική Συμπαράταξη-ΠΑΣΟΚ, δηλαδή το υποτυπώδες σχήμα που προέκυψε έπειτα από χρόνια ολόκληρα αερολογίας στην Κεντροαριστερά, τορπιλίστηκε από την πρόταση για την «άδολη». Αρκετά κράτησε η επανάσταση για τον κ. Θεοχαρόπουλο, επιστρέφει στον μπαμπά κυρ-Φώτη, κινείται δηλαδή προς ΣΥΡΙΖΑ. Το ΠΑΣΟΚ, ευτυχώς, παρά την ευφυΐα της ηγεσίας του, διαθέτει τη μνήμη του κόμματος εξουσίας, ώστε να μην έχει πέσει στην παγίδα.
Εκτυλίσσεται, όμως, και μια άλλη απόπειρα διάσπασης, με στόχο τη Νέα Δημοκρατία. Πρώτα, διέρρευσαν τη Δευτέρα πληροφορίες για τις αλλαγές στο Σύνταγμα που εξετάζει ο πρωθυπουργός. Επειτα, βγήκε ο υπουργός Εσωτερικών Π. Κουρουμπλής να μιλήσει για πιθανή ενίσχυση των αρμοδιοτήτων του προέδρου και απευθείας εκλογή του από τον λαό. Το άφησε να κυκλοφορήσει για λίγο, για να βγει στη συνέχεια και να αποκλείσει το ενδεχόμενο να σκέπτεται τη θέση ο Τσίπρας για τον εαυτό του: «Είναι πολύ μικρός», έκοψε την κουβέντα με ύφος αυστηρό. Το επόμενο στάδιο ήταν η διαρροή του ονόματος του μυθικού μαρμαρωμένου προέδρου της Ραφήνας, που κάποιοι πιστεύουν ακόμη ότι υπάρχει. Και δεν απευθύνεται σε απροετοίμαστο ακροατήριο η ιδέα – προηγήθηκαν, θυμίζω, τα περί «εθνικής συνεννόησης» του Βαγγέλη Μεϊμαράκη, μόλις πριν από λίγες ημέρες.
Πρώτης τάξεως παγίδα για αφελείς. Φαντασθείτε να πιστέψουν κάποιοι ότι θα μπορούσε ο Προκόπης Παυλόπουλος να παραδώσει στον Κώστα Καραμανλή και μάλιστα να παραδώσει έναν ρόλο με αυξημένες αρμοδιότητες, όπως λ.χ. η σύγκληση του υπουργικού συμβουλίου. Θα ήταν κάτι που θα θύμιζε μια δεύτερη μεταπολίτευση! Και αυτό θα ήταν, γιατί η διεύρυνση της ήδη υπάρχουσας συμμαχίας λαϊκιστών της Δεξιάς με τη μετεξέλιξη του ΠΑΣΟΚ (αυτό είναι ο ΣΥΡΙΖΑ) θα οδηγούσε πάλι στα ίδια αποτελέσματα.
Ταυτοχρόνως, η μνημειώδης ανικανότητα της κυβέρνησης –που δεν παύει να καταπλήσσει – αποκλείει τις αυταπάτες για τις προθέσεις της. Αν κάποιοι θα είχαν κάθε λόγο να δουν τη δίκη της Siemens να ξεκινά είναι οι κυβερνώντες: θα μπορούσαν ασυστόλως να εκμεταλλευθούν τη διαδικασία εις βάρος της αντιπολίτευσης και να ανακαινίσουν την εντύπωση ότι αυτοί είναι δήθεν το καινούργιο.
Παρόλ’ αυτά, κατόρθωσαν να πετύχουν την αναβολή της, καθώς η δικογραφία δεν έχει ακόμη μεταφρασθεί στη γερμανική, τη γλώσσα ορισμένων κατηγορουμένων. Γκάφα ολκής, την οποία έκανε χειρότερη η διαρροή περί οργής του Μαξίμου και οι αόριστες δεσμεύσεις ότι «οι υπεύθυνοι θα πληρώσουν». Ωραία, όλοι έχουμε καταλάβει ότι ο νυν υπουργός Δικαιοσύνης έχει σοβαρές πιθανότητες να εξαφανισθεί με τον ανασχηματισμό. Η απειλή εκτείνεται άραγε και στην πρόεδρο του Αρείου Πάγου;
Μπροστά σε παρόμοιου μεγέθους ανικανότητα, διερωτάται κάποιος γιατί οι κυβερνητικοί επιδιώκουν με πράξεις και ενέργειες τη «μεγάλη αναταραχή», αφού πιθανότερο είναι να έλθει μόνη της, ίσως και πιο γρήγορα, αν απλώς καθίσουν άπρακτοι. Το βέβαιο είναι ότι η απραξία, που ασφαλώς θα την προτιμούσαν, επιταχύνει την κατάρρευση τους· γι’ αυτό και η «μεγάλη αναταραχή» είναι το μόνο που κρίνουν ότι μπορεί να αντισταθμίσει την αναπόφευκτη κατάρρευσή τους. Είναι το αντίστοιχο της εξισωτικής πολιτικής, μέσω της οποίας προωθούν τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό εκεί που μπορούν, όπως στην παιδεία: αν δεν μπορώ να ανεβώ εγώ στο επίπεδό σου, θα φροντίσω να κατεβείς εσύ στο δικό μου.
Ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να είναι αδιάφορος με τα εκτός του ελληνικού μικρόκοσμου. Το περασμένο Σαββατοκύριακο, λ.χ., στην πιο κρίσιμη ώρα του ΝΑΤΟ, αφότου κατέρρευσε ο κομμουνισμός στην Ευρώπη, εκείνος βρήκε την ώρα να υπερασπισθεί τον φίλο του τον Πούτιν, όπως παρατήρησε ο πρόεδρος Ομπάμα. Την ίδια ώρα, σημειωτέον, που ζητεί επενδύσεις και διαγραφή χρέους.
Το εσωτερικό παιχνίδι όμως το ξέρει καλά – και μάλλον είναι το μόνο που ξέρει. Ταιριάζει ο στίχος του Αρχίλοχου: «Πολλ’ οίδε αλώπηξ, εχίνος δε εν, μέγα». Πολλά κόλπα γνωρίζει η αλεπού, αλλά ο σκαντζόχοιρος ένα και μεγάλο. Ο Τσίπρας είναι ο σκαντζόχοιρος. Αν όλα αυτά δεν είναι εντελώς στον αέρα, τότε οι διακοπές φέτος το καλοκαίρι είναι μια μάλλον επικίνδυνη επιλογή για όσους ασχολούνται με τα πολιτικά…
Στ. Κασιμάτης-Καθημερινή