Το τελευταίο τζάμπα ταξίδι

Υπάρχουν δύο ΣΥΡΙΖΑ. Ο πρώτος που πίστευε ότι μπορεί να πιάσει όλη την Ευρώπη κορόιδο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ του Ιανουαρίου του ’15 που πίστευε ότι μπορεί να σκίσει τα μνημόνια και να γίνει μπροστάρης στη μεγάλη σοσιαλιστική συμμαχία της Ευρώπης. Ο ΣΥΡΙΖΑ που θα έσκιζε το μνημόνιο, θα τελείωνε την τρόικα και θα έπαιζε νταούλι με τις αγορές να χορεύουν. Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ των προσωπικών και ιδεολογικών φαντασιώσεων. Με τον Βαρουφάκη να παίζει τον ρόλο του μεγάλου διαπραγματευτή και τον Λαφαζάνη να σχεδιάζει την κατάληψη του Νομισματοκοπείου.
Υπάρχει, όμως, και ο δεύτερος ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός του Σεπτεμβρίου, που συνέχισε να υπόσχεται γνωρίζοντας όμως πλέον ότι δεν πρόκειται να τα πραγματοποιήσει. Είναι η διαφορά ανάμεσα στην ακούσια και τη συγγνωστή βλάβη. Η διαφορά ανάμεσα σε
κάποιους ιδεοληπτικούς που οι συνθήκες έφεραν στην εξουσία και μια ομάδα κυνικών εκμεταλλευτών της εξουσίας. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ του Ιανουαρίου του ’15 ήταν ο Κώστας Λαπαβίτσας που φαντασιώνεται ότι κάνει πραγματικότητα το όνειρο του Αρη, ο ΣΥΡΙΖΑ του Σεπτεμβρίου του ’16 είναι ο Χρήστος Σπίρτζης που θέλει να κάνει πραγματικότητα το όνειρο του Κοσκωτά. Ο πρώτος ΣΥΡΙΖΑ ήταν εκνευριστικά ανόητος, ο δεύτερος απωθητικά κυνικός.

Γιατί είναι κυνικό από τη μία να προσπαθείς να κοροϊδέψεις τους δανειστές στους οποίους υποσχέθηκες ιδιωτικοποιήσεις και ταυτόχρονα να κοροϊδεύεις τους ψηφοφόρους σου λέγοντας ότι αυτό που γίνεται δεν είναι ιδιωτικοποιήσεις αλλά παραχώρηση δημόσιας περιουσίας αντί αντιτίμου. Φθάνοντας σε διάφορες γελοιότητες σε εξωτερικό επίπεδο, όπως αυτή του Δρίτσα όταν προσπάθησε να περάσει τα δικά του στη ζούλα στο νομοσχέδιο για το Λιμάνι. Χωρίς να έχει σκεφτεί ότι οι Κινέζοι της COSCO δεν είναι απαραίτητα Κινέζοι, αλλά μπορεί να είναι και Ελληνες δικηγόροι που η δουλειά τους είναι να ενημερώνουν τον πελάτη τους σε ενδεχόμενα ριξίματα. Εχουμε όμως και γελοιότητες σε εσωτερικό επίπεδο, όπως αυτή του αγλαού βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ Κοζάνης Μίμη Δημητριάδη, που μιλώντας στη Βουλή είπε ότι η κυβέρνηση δεν θέλησε να πάρει περισσότερα χρήματα για το Ελληνικό αφού θα πήγαιναν στην αποπληρωμή του χρέους, ενώ η προτεραιότητά της είναι η ανάπτυξη της οικονομίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ του Σεπτεμβρίου είναι μια κυβέρνηση που έχει πάψει να έχει εμπιστοσύνη στην πολιτική της. Με στελέχη που σκέφτονται την επόμενη μέρα, έχοντας τη δικαιολογία «πουλήσαμε το λιμάνι στον Πειραιά αλλά θυμάστε ότι προσπάθησα να κοροϊδέψω τους Κινέζους» ή «εγώ δεν ήθελα να δοθεί το Ελληνικό για το χρέος». Ενα κόμμα που καβαντζώνει και καβαντζώνεται και προσπαθεί να βρει τον ειρμό του στον λόγο που η πραγματικότητα έχει συντρίψει.

Πλησιάζουμε στο τέλος μιας κυβέρνησης που έφερε η απελπισία. Το κόμμα που έφτασε στην εξουσία με την υπόσχεση ότι θα συγκρουστεί με την Ανγκελα Μέρκελ κατέληξε να συγκρούεται στη ΔΕΘ με την Ευαγγελία Τσικρίκα. Στην κυβέρνηση δεν υπάρχουν πολιτικοί με σχέδιο, αλλά κάποιοι που προσπαθούν να κάνουν το τελευταίο τζάμπα ταξίδι. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.Καλοτάξιδοι! 
Αντ. Πανούτσος-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ