Good boy!

Ο Γιούκλιντ, παρά τα όσα του σέρνω, είναι χαρακτήρας με εντιμότητα. Μου έκανε εντύπωση πως ζήτησε συγγνώμη από τον Αδωνι Γεωργιάδη, στη Βουλή, επειδή τον χαρακτήρισε προσωπικά χυδαίο, ενώ χυδαίο ήταν, κατά τη γνώμη του, εκείνο που είχε πει ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. Δεν έχουμε συχνά παρόμοιες επιδείξεις έντιμης συμπεριφοράς, ιδίως τα τελευταία χρόνια του κοινοβουλευτικού εκφυλισμού.
Ο Γιούκλιντ μπορεί να πιστεύει σε φούμαρα, να υπηρετεί την πιο επικίνδυνη κυβέρνηση που είχε ο τόπος μετά το 1974, μπορεί να είναι ιδιόρρυθμος και αστείος σαν καρτούν, είναι όμως γενικά σωστός στη συμπεριφορά του προς τους αντιπάλους. Σωστός με τον τρόπο του gentleman (στα ελληνικά, το λέμε «τζέdλεμαν», για να ξέρεις, Γιούκλιντ...), κάτι που οφείλεται και στο σχολείο του, το ιστορικό St. Paul’s στο Λονδίνο.
Αυτή η εντιμότητα που
προσπαθώ να περιγράψω φάνηκε και στην επιχειρηματολογία με την οποία υποστήριξε το λεγόμενο Υπερταμείο. Ενώ οι άλλοι υπουργοί εψεύδοντο κατάφωρα, ισχυριζόμενοι ότι η ένταξη δημοσίων οργανισμών στο Υπερταμείο δεν συνιστά σε καμία περίπτωση ιδιωτικοποίηση, ο Γιούκλιντ ευθαρσώς είπε ότι, ναι, η ιδιωτικοποίηση δεν αποκλείεται, αλλά ο ίδιος δεν πρόκειται ποτέ να υπογράψει κάτι σχετικό. Προσωπικώς, πολύ εξετίμησα αυτή τη στάση (στιγμιαία, ένιωσα και τύψεις για τα πειράγματα εις βάρος του – στιγμιαία, μόνο...), διότι έδειξε ότι ο Γιούκλιντ, παρά τις ιδεολογικές αυταπάτες του, αναγνωρίζει ένα όριο στη χυδαιότητα του ψεύδους. Ενα όριο, δηλαδή, στο σανό που μπορεί ο ίδιος να καταπιεί, αλλά κυρίως να προσφέρει στους άλλους.
Με βάση όλα αυτά και, επίσης, με δεδομένο ότι μετέχει στην ακροαριστερή ομάδα των «53+», ο Γιούκλιντ θα αποδειχθεί πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ στο μέλλον. Δεν είναι ο τύπος που πείθεται με ανταλλάγματα, για τα οποία άλλοι είναι πρόθυμοι να κάνουν και τούμπες. Θα δούμε. Πάντως, εγώ αγαπώ τον Γιούκλιντ, ούτως ή άλλως. Μόνο και μόνο επειδή θείος του υπήρξε ο ένδοξος στρατηγός Θρασύβουλος Τσακαλώτος, που συνέβαλε όσο ελάχιστοι άλλοι την κρίσιμη ώρα για να σωθεί η Ελλάδα από τον κομμουνισμό. (Ευτυχώς, ωστόσο, που δεν ζει ο στρατηγός και ευτυχώς που δεν υπάρχει ζωή μετά θάνατον...)
Στ. Κασιμάτης-Καθημερινή