Όλα ξεκινούν από την πολιτική μας
παιδεία. Και όχι μόνο αυτή που παίρνουμε από το σχολείο. Κυρίως αυτή που
η ίδια η καθημερινότητα μας διδάσκει.
Οι περισσότεροι άνθρωποι- και όχι μόνο
στην Ελλάδα- δεν έχουν ξεκαθαρίσει μέσα τους, τι ακριβώς είναι
δημοκρατία, πολίτης και πολιτικός ηγέτης. Ποιος φταίει γι΄αυτό; Η
ενστικτώδης ανάγκη απεικόνισης της πολιτικής ως εικόνας και όχι ως
πράξης. Η προσμονή μιας δραματουργίας ως υποκατάστατου της προσωπικής
μας απραξίας και η αδυναμία μας να συμμετέχουμε στα κοινά. Επομένως,
στους ηγέτες, μας ενθουσιάζει η ιδέα του μύθου και όχι της δημιουργικής
δράσης. Μας εξιτάρει πιο πολύ η κραυγή, το μένος, ο θυμός, η πάλη και ο
αγώνας για επικράτηση, παρά η καταγραφή των πολιτικών πράξεων που θα
δημιουργήσουν αποτέλεσμα για την βελτίωση των συνθηκών.
Ο Κωστής Στεφανόπουλος ήταν
ομολογουμένως, ένας θετικός πολιτικός. Ευγενής, έντιμος, σαφής,
αξιοπρεπής και
συντηρητικός στις πολιτικές του θέσεις. Κάτι ανάλογο και
με τον Αλέκο Παπαδόπουλο, τον Στέφανο Μάνο και πολλούς άλλους «καθαρούς»
άνθρωπους οι οποίοι έκαναν πολιτική και όχι θέατρο. Που αντιμετώπισαν
την κοινωνία ως πεδίο δράσης και όχι ως θεατρικό «σανίδι» ή «αρένα»
κυριαρχίας.
Κι όμως, αυτούς τους ανθρώπους δεν τους
«συμπαθούμε» παρά ελάχιστα. Αντίθετα, τους θαυμάζουμε και ταυτόχρονα
τους απορρίπτουμε. Γιατί δεν είναι σαν και μας. Ή ακόμα καλύτερα, γιατί
δεν είναι κατώτεροι από μας! Κι εδώ ακριβώς είναι το μεγάλο μας
παιδευτικό πρόβλημα: Η λανθάνουσα και αρρωστημένη ναρκισσιστική μας
διάθεση απέναντι στην πραγματικότητα που μας περιβάλλει. Το σύμπλεγμα,
δηλαδή, κατωτερότητας που μας βασανίζει για όσους ανθρώπους διακρίνονται
για την «αρχοντιά τους, την αστική τους ευπρέπεια και τις δημιουργικές
τους προθέσεις.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ψηφίσαμε
«Τσίπρες» και το πιθανότερο, ούτε και η τελευταία. Το ζήτημα όμως είναι
ότι το πληρώνουμε πολύ ακριβά, οδηγώντας την κοινωνία πολλά βήματα πίσω.
Για την «εκτόνωση» των εσωτερικών μας ενστίκτων, υποθηκεύουμε το μέλλον
της ίδιας μας της ζωής και γινόμαστε καταστροφικοί.
Όσο για τον Στεφανόπουλο, αν δεν είχε
γίνει πρόεδρος από κάποια τυχαία πολιτική σύμπτωση, η Ιστορία δεν θα τον
κατέγραφε ποτέ ως έναν από τους σπουδαιότερους Έλληνες.
Το ζήτημα είναι αν η πολιτική είναι
θόρυβος και όχι σειρά από πράξεις. Και το ερώτημα επίσης έχει να κάνει
με το αν, ως πολιτικό σύστημα, είμαστε ένας «επιδοτούμενος θίασος» που
συνεχώς επιβραβεύει ιδιαίτερους χαρακτήρες για «ηθοποιούς». Γιατί αυτή η
απέχθεια προς την κανονικότητα των πολιτικών, φανερώνει και την
αποστροφή προς την επιδίωξη μια καλύτερης κοινωνίας και ενός πιο ήρεμου
δημόσιου βίου. Σαν να επιμένουμε σε μία άρνηση του εαυτού μας προς την
ευδοκίμησή του μέσα στο χώρο και το περιβάλλον.
Δεν έχει σημασία αν ο Στεφανόπουλος θα
ήταν σίγουρα ένας καλός κυβερνήτης. Σημασία έχει πως ήταν ένας αληθινά
ευγενής άνθρωπος – με την αστική έννοια- πρότυπο πολιτικού για μία
δυτική και ευρωπαϊκή δημοκρατία. Ένα απλό πρόσωπο, ήρεμο και ορεξάτο για
δουλειά και όχι για παχιά λόγια και συνθήματα. Κατάλληλος να συμπράξει
με τους ομοίους του για να παράγει έργο στη δημοκρατία.
Όταν μιλάμε για πολιτική, πάντοτε,
χορεύουν δύο. Δυστυχώς όμως, ο θαυμασμός και το δέος ενός λαού δεν
συμβιβάζονται με την συγκατάβαση και την αποδοχή του. Και ως συνήθως,
καταλήγουμε να έχουμε τους ηγέτες που αξίζουν στις ίδιες μας τις
επιλογές…
Ανδ. Ζαμπούκας-liberal.gr
ΖΑΒΟ ΠΑΙΔΙ ΧΑΡΑ ΓΕΜΑΤΟ
ΑπάντησηΔιαγραφή