Η χίμαιρα του επαναστάτη

Ο πρωθυπουργός, το έχουμε ξαναπεί, βρίσκεται περίπου εκεί όπου βρισκόταν ο προκάτοχός του Αντώνης Σαμαράς το φθινόπωρο του 2014. Βιάστηκε να πάρει την εξουσία και ύστερα από μια απίστευτη περιπέτεια με τεράστιο κόστος είναι αντιμέτωπος με σκληρά διλήμματα. Τι είναι σαφές αυτή την ώρα; Πρώτον, ότι πρέπει να δώσει «αίμα» σε κάποιον κρίσιμο τομέα, τα εργασιακά ή το ασφαλιστικό για παράδειγμα. Χωρίς «αίμα» δύσκολα θα μπει το ΔΝΤ στο παιχνίδι ώστε ο κ. Τσίπρας να πάρει κάτι για το χρέος. Δεύτερον, ότι έχει ένα πολύ μικρό παράθυρο ευκαιρίας, που θα κλείσει κατά τον Φεβρουάριο. Ο Ολλανδός επικεφαλής του Eurogroup, ο οποίος βοηθάει τις ελληνικές θέσεις το τελευταίο διάστημα, είναι πολύ πιθανό να φύγει από τη θέση του μετά τις εκλογές στη χώρα του. Ο πρόεδρος Ολάντ είναι ήδη ανίσχυρος, αλλά σε λίγες εβδομάδες θα έχει την ισχύ ενός μελλοντικά συνταξιούχου πολιτικού. Η Ευρώπη θα εισέρχεται σε έναν εκλογικό κύκλο που θα δυσκολεύει πολύ τις αποφάσεις για το ελληνικό χρέος.
Ο κ. Τσίπρας συνειδητοποιεί ότι
το άμεσα ανακοινώσιμο πακέτο ελάφρυνσης του χρέους θα είναι πολύ δύσκολο να πουληθεί στην κοινή γνώμη. Πρόκειται για ουσιαστικές τεχνικές ρυθμίσεις που θα αφήσουν παγερά αδιάφορο τον ψηφοφόρο, ο οποίος έχει δει τον μισθό ή τη σύνταξή του να μειώνεται. Βλέπει ταυτόχρονα τις δημοσκοπήσεις και νιώθει πως στενεύουν πολύ τα πολιτικά περιθώριά του. Θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να δώσει «κάτι» που να μετράει στην άλλη πλευρά χωρίς εσωκομματικούς κλυδωνισμούς.
Και όλα αυτά σε μια Ευρώπη που σκοτεινιάζει σιγά σιγά, με το ιταλικό δημοψήφισμα στον ορίζοντα. Γνωρίζοντας όλα αυτά, δεν είναι ανεξήγητος ο αναχωρητισμός προς ουτοπικές φαντασιώσεις της επαναστατικής του νιότης. Ο κ. Τσίπρας βρέθηκε από τον «όρκο της Καισαριανής» στον «όρκο του μνημονίου» μετά το σχιζοφρενές δημοψήφισμα. Φαντάζομαι πολύ δικούς του ανθρώπους να μοιράζονται την αίσθηση της μεγάλης ήττας, ενδεχομένως και να τον συμβουλεύουν ότι κακώς έμπλεξε σε ένα παιχνίδι που δεν κερδίζεται.
Τώρα, πάντως, βρισκόμαστε σε κρίσιμο σημείο. Είμαστε μια ανάσα από την κανονικότητα. Ετσι τουλάχιστον μοιάζει στους έξω και σε όσους παρακολουθούν τα πράγματα με ψυχραιμία και από απόσταση. Στο μυαλό του κ. Τσίπρα, όμως, αυτή η ανάσα μπορεί να μοιάζει ατελείωτη και ίσως πολιτικά ίση με την πλήρη καταστροφή.
Βιάστηκε πολύ να γίνει πρωθυπουργός, έπρεπε να έχει αφήσει τον κ. Σαμαρά να βγάλει το φίδι από την τρύπα και να παραλάβει ο ίδιος μια κανονική χώρα σε ανάπτυξη. Τώρα όμως είναι πολύ αργά για να αλλάξει ρόλους. Δύσκολο να ξαναπαίξει τον επαναστάτη, το πιθανότερο είναι να βαδίσει τον δρόμο των προκατόχων του της εποχής των μνημονίων.
Αλ. Παπαχελάς-Καθημερινή