Η ταπεινωτική συγγνώμη Τσακαλώτου

Εάν κάποιος διαβάσει με προσοχή την επιστολή Ευκλ. Τσακαλώτου προς τον Ντάισελμπλουμ και τον Ρέγκλινγκ, θα αναρωτηθεί: προς τι η αντάρα και οι λεονταρισμοί, τι νόημα είχε αυτή η μονομερής πρωτοβουλία του κ. πρωθυπουργού να μοιράσει το πλεόνασμα του πλεονάσματος χωρίς συνεννόηση με τους δανειστές; Ποιος ο λόγος γι’ αυτόν τον πόλεμο ανακοινώσεων και τις υπερήφανες διακηρύξεις, αυτό το «αντάρτικο» εναντίον του κ. Σόιμπλε και του ΔΝΤ, αφού θα ακολουθούσε ομολογία πίστεως στις διαδικασίες και έγγραφη συγγνώμη; Σαν να ακούω μια μυριόστομη απάντηση στα ρητορικά μου ερωτήματα: Μα είναι το θέαμα, ανόητε!
Η επιστολή είναι ένα άκρως ταπεινωτικό κείμενο, καθώς η ελληνική κυβέρνηση υποχρεώθηκε να επαναβεβαιώσει εγγράφως ότι θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της, να
υποσχεθεί ότι θα πάρει πίσω ό,τι έδωσε εάν υπάρξει πρόβλημα δημοσιονομικό και κυρίως ότι εφεξής θα ρωτάει, θα συνεννοείται πριν μοιράσει τα πέραν των συμφωνηθέντων πλεονάσματα τα οποία θα πιστοποιούνται από την Eurostat. Είναι, δε, τέτοια η κρίση εμπιστοσύνης, ώστε οι εταίροι υπαγόρευσαν να επαναδιατυπωθούν στην επιστολή οι στόχοι των πλεονασμάτων για το τρέχον έτος και για τα δύο επόμενα, που είναι ήδη συμφωνημένοι και καταγραμμένοι. Ο κ. υπουργός καταλήγει στην επιστολή του ως εξής: «Ελπίζω πως αυτές οι διευκρινίσεις καθησυχάζουν το Eurogroup για την απόλυτη δέσμευσή μας να τηρήσουμε τις υποχρεώσεις μας όπως πηγάζουν από το μνημόνιο, τόσο ως προς την ουσία όσο και ως προς τις διαδικασίες συνεργασίας με τους εταίρους μας». Με την επιστολή αυτή, η ελληνική κυβέρνηση υπόσχεται στην ουσία ότι «δεν θα το ξανακάνει».
Η τακτικού τύπου «αταξία» του Ελληνα πρωθυπουργού, «μοιράζω και δεν ρωτάω», οι κοινοβουλευτικοί ακροβατισμοί με την ονομαστική ψηφοφορία, η ρητορική που συνόδευσε την όλη επικοινωνιακή επιχείρηση, είχαν ένα και μόνο στόχο, να υπηρετήσουν όσο είναι δυνατόν το μόνο αφήγημα που του απέμεινε: είμαστε, παρ’ όλα αυτά, οι καλοί του έργου. Σ’ αυτή τη μάχη με τους «κακούς», το ΔΝΤ, τον Σόιμπλε, τη Νέα Δημοκρατία, εντάσσεται η παράσταση που έδωσε το τελευταίο εικοσαήμερο η κυβέρνηση. Το σενάριο περιελάμβανε επίσης ρουσφετολογικές τροπολογίες, τις προεκλογικού τύπου πρωθυπουργικές περιοδείες, και την κορυφαία, ψυχαναλυτικής καταγωγής και λυρικής εντάσεως, ομιλία του Αλ. Τσίπρα περί του ρόλου της«καθαρής ψυχής» στο ευρωπαϊκό πολιτικό γίγνεσθαι...
Τι σχέση έχουν άραγε όλες αυτές οι παλαιοκομματικού τύπου ελαφρότητες, οι αβαθείς αναλύσεις περί καλών και κακών, τόσο επικίνδυνες για τη δημοκρατία και την εθνική συνοχή, οι λυρικές κορυφώσεις περί ηθικής υπεροχής των Ελλήνων, με αυτό που κάποτε υπήρξε η Ριζοσπαστική Ανανεωτική Αριστερά; Και πόσο υπηρετούν το πολίτευμα και τις επείγουσες ανάγκες της χώρας η κατάργηση της πολιτικής και η κυριαρχία ενός λόγου διχαστικού, οπαδικού, συνδικαλιστικού, στον οποίο πρωτοστατούν ο Σύριζα και οι ΑΝΕΛ και ακολουθούν, δυστυχώς, τα υπόλοιπα κόμματα; Ποιος νοιάζεται, θα μου πείτε.
Πάντως, με την κατάρα των δημοσκοπήσεων παρούσα κι αυτή την τόσο πρόωρη, από πέρυσι άρχισε, εκλογολογία να δηλητηριάζει τον δημόσιο διάλογο και να εμποδίζει ακόμη και την ελάχιστη συναίνεση, πολύ φοβάμαι ότι τι το πάρτι των δημαγωγών θα συνεχιστεί, η χώρα θα εξακολουθήσει να σέρνεται.
 ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΤΣΙΧΛΙΑΣ-Καθημερινή