Κεντροαριστερά: Στρατηγοί χωρίς στρατό

Δεν πληρώνονται όλα εδώ, κατά πως θέλει η λαϊκή ρήση, αλλά στην πολιτική ισχύει συχνά. Υψηλόβαθμη κυβερνητική πηγή χθες απειλούσε με πολιτικές εξελίξεις, επειδή το ΔΝΤ  απαιτεί επιπλέον μέτρα ύψους 4,2 δισ. ευρώ για την Ελλάδα, για μετά το 2018, οπότε και λήγει το τρέχον πρόγραμμα.

Φυσικά η κυβερνητική  πηγή γεμάτη… «αιδημοσύνη» και «υπευθυνότητα» δήλωσε πως δεν μπορούν να τα θεσμοθετήσουν από τώρα –  δήθεν – για να μη δεσμεύσουν την επόμενη κυβέρνηση.

Ουσιαστικά απλώς η νομοθέτηση τέτοιων μέτρων θα ήταν το τελειωτικό χτύπημα για τους εναπομείναντες οπαδούς τους, που ακόμη δεν έχουν κατανοήσει ότι τα δύο τελευταία χρόνια το θέμα διοίκησης της χώρας δεν ήταν πολιτικής υφής.

Δεν μας κυβερνά μια  αριστερά που είχε τις δικές της

επιλογές για την συγκρότηση του κράτους, τη διάρθρωση και τον  προσανατολισμό της οικονομίας, που ήθελε να κυβερνήσει  ως αριστερά αλλά δεν μπόρεσε γιατί δεν την άφησαν. Μας κυβερνά μια νεανική παρέα, με μόνο εφόδιο παρωχημένα αριστερά τσιτάτα, και η οποία είχε άγνοια κινδύνου, καθώς μη έχοντας εμπειρία διοίκησης (αυτό που θυμοσοφικά λέγεται, «δεν έχει διοικήσει ούτε περίπτερο»), αποφάσισε να διοικήσει μια χώρα ευρισκόμενη  στα χειρότερά της.

Φυσικά το κυβερνητικό επιτελείο ακόμη επιμένει  ότι εκλογές θα γίνουν το 2019, αλλά άλλαι μεν βουλαί κυβερνώντων, άλλα δε Οικονομία κελεύει.

Με την φορολογική αφαίμαξη που έρχεται με το νέο έτος, ή όποια δόση πάρουμε και η καραμέλα της ποσοτικής χαλάρωσης, δεν θα αλλάξουν το ζοφερό τοπίο της Οικονομίας οπότε η κυβέρνηση θα κληθεί να πάρει αποφάσεις.

Και φυσικά το εκλογικό σώμα μάλλον θα βρεθεί στο δίλημμα να ψηφίσει ΝΔ προκειμένου «να φύγουν αυτοί». Είναι ειρωνεία της συγκυρίας, αλλά επαναλαμβάνεται με αντίστροφη φορά η προτροπή του Αλέξη Τσίπρα «ή εμείς ή αυτοί».

Αυτό τουλάχιστον δείχνουν οι τελευταίες δημοκοπήσεις, όπου βλέπουμε να διαρρέουν εκλογείς από τον ΣΥΡΙΖΑ, να προστίθενται στη ΝΔ, η διαφορά μεταξύ τους να μεγαλώνει, αλλά τα ενδιάμεσα κόμματα να παραμένουν περίπου στάσιμα.

Ο μεσαίος χώρος ταλανίζεται από προβλήματα  υπαρξιακής υφής, καθώς παράγει περισσότερα στελέχη από όσα μπορεί να αξιοποιήσει! Διαθέτει αρχηγούς και αρχηγίσιμους αλλά απουσιάζει η αδιαμφισβήτητη αρχηγική προσωπικότητα που θα λειτουργούσε ως πόλος έλξης, θα γινόταν το κέντρο αναφοράς, έστω και πρόσκαιρα, για να αναδυθεί η οντότητα του χώρου, και να προσελκύσει ψηφοφόρους, οι οποίοι – ως εμπειρική προσέγγιση – κατανέμονται σε τρεις γενικές κατηγορίες:  

• Αυτοί που δεν ήταν ΣΥΡΙΖΑ, επείσθησαν, ψήφισαν, γεύτηκαν το ποτήρι της απογοήτευσης, απομακρύνθηκαν ή απομακρύνονται και μένουν ανάεροι.
• Αυτοί που απομακρύνθηκαν από το ΠΑΣΟΚ μετά τη λαίλαπα του μνημονίου, αλλά έμειναν αποστασιοποιημένοι, εισήλθαν στο χώρο των αναποφάσιστων, γιατί αφενός δεν πίστεψαν τον ΣΥΡΙΖΑ, αφετέρου δεν τους «πήγαινε το χέρι» να ψηφίσουν ΝΔ  (και  Δεξιά γενικώς).
• Η Τρίτη κατηγορία, μικρή αλλά όχι απειροελάχιστη, εκ του αποτελέσματος, παρέμεινε στο ΠΑΣΟΚ και το κράτησε στη Βουλή τον καιρό της θυέλλης.

Έκτοτε το ΠΑΣΟΚ, αφού πέρασε τα δύσκολα, με την διαρκή αποδόμηση του ΣΥΡΙΖΑ, μόνον λαμβάνειν έχει. Βέβαια, αυτό το λαμβάνειν, όπως δείχνουν οι έρευνες, γίνεται στάγδην, αλλά γίνεται.  Πολύ φυσικό καθώς, ενώ παρατηρείται αυτή μικρή συσπείρωση οπαδών, παρατηρείται αποσυσπείρωση στελεχών.

Όλοι ωστόσο ευελπιστούν να κυριαρχήσουν επί του μικρού αυτού ποσοστού, καθώς είναι στελέχη χωρίς οπαδούς!

Παράδειγμα αρχικά η κίνηση των 58, μετά οι κινήσεις πολιτών, αξιόλογες προσωπικότητες, προσωπικότητες κατά τα άλλα, με σοβαρό ενδιαφέρον για την πορεία της χώρας,  αλλά θέλησαν να ηγεμονεύσουν  επί των οπαδών του ΠΑΣΟΚ, χωρίς τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ! Ζητούσαν …συνιδιοκτησία σε χώρο που δεν τους ανήκε.

Τώρα στελέχη  πρώην υψηλής – πασοκικής – ακτινοβολίας όπως η Άννα Διαμαντοπούλου, ο Γιώργος Φλωρίδης, ο Γιάννης Ραγκούσης, ο Μιχάλης Χρυσοχοίδης, βρίσκονται – ο καθένας ξεχωριστά  – στη λογική ίδρυσης κάποιου άλλου σχήματος, που θα προσελκύσει τις «μεταρρυθμιστικές δυνάμεις», αλλά με ταυτόχρονη διάλυση των υφιστάμενων κομμάτων του χώρου!

Στη λογική τους φέρεται να βρίσκεται και ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, που θεωρεί ότι υπάρχει ανάγκη δημιουργίας ενός νέου κόμματος, γιατί κατά τη γνώμη του το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί  μόνο του να εκφράσει το χώρο της κεντροαριστεράς (Ο Βενιζέλος είναι άλλη φάση: Οργανωτικά εντός, πολιτικά εκτός και επί τ΄ αυτά).

Επίσης ο Θεοδωράκης είναι μείγμα. Ο ίδιος προέρχεται από το χώρο της Κεντροαριστεράς, αλλά μέρος των οπαδών του άνετα θα ψήφιζαν Δράση, Φιλελεύθερη Συμμαχία και ευγενή παρόμοια, ενώ τηρούν μία απαξιωτική στάση έναντι του – κατ΄ αυτούς – λαϊκίστικου μορφώματος ΠΑΣΟΚ.      

Φυσικά είναι αναποτελεσματικές οι ανωτέρω θεωρήσεις. Η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ. Γεννηματά έχει ένα συγκροτημένο κόμμα, με συγκρατημένη αλλά ελαφρώς ανοδική πορεία, η ίδια είναι εκλεγμένη από περίπου 50 χιλιάδες  μέλη, και δεν θα είχε κανένα λόγο  να τους το παραδώσει. Σε μια εποχή όπου η ΝΔ συσπειρώνει κόσμο με την προοπτική της  εξουσίας και οι πασόκοι οπαδοί, αυτοί που «δεν πάει το χέρι τους» να ψηφίσουν Δεξιά δίνουν το Παρόν στο κόμμα τους, ώστε να αποκτήσει το διακριτό του ρόλο στο πολιτικό στερέωμα, οι υπόλοιπες κινήσεις δείχνουν θνησιγενείς. Το παράδειγμα του της τύχης που είχε το κόμμα του Γιώργου Παπανδρέου, είναι εύγλωττο.

Συμπέρασμα; Με τη φορά των πραγμάτων η ΝΔ τείνει προς την αυτοδυναμία, το ΠΑΣΟΚ τσιμεντάρει τον κόσμο του και οι αξιόλογες προσωπικότητες της κεντροαριστεράς θα μείνουν μάλλον εκτός νυμφώνος.

ΥΓ: Τέτοια κείμενα συνήθως τελειώνουν με την προτροπή ή την ευχή της συσπείρωσης των δυνάμεων του προοδευτικού Κέντρου, της Κεντροαριστεράς κλπ. Η στήλη ούτε τη φιλοδοξία, ούτε το μέγεθος, για τέτοιες προτροπές έχει. Απλώς ένα ρεπορτάζ κριτικής προσέγγισης είναι, και μόνο.

Γ. Σιδέρης-liberal.gr