Με τον Ραούλ εκεί, με την Άγκελα εδώ

Θα μπορούσα να πω λαϊκίζοντας: «Να πας να σε σώσει από τους Τούρκους ο Ορτέγκα και ο Μαδούρο.» Είναι ίσως το πρώτο επίπεδο σκέψης που κάνει ο κάθε άνθρωπος, όταν  βλέπει την άνεση και την οικειότητα που επέδειξε ο Α. Τσίπρας όταν συνευρέθηκε με τους αρχηγούς των λατινοαμερικανικών χωρών στην Αβάνα.

Και αμέσως μετά παρατηρεί ο απλός πολίτης, πως ο Έλληνας πρωθυπουργός προσφεύγει στην Α. Μέρκελ για να προστατέψει την χώρα από τις τουρκικές απειλές. Δε τηλεφωνεί στον «αδελφό» Ραούλ ή στον σύντροφο Μοράλες  γι΄αυτόν τον σκοπό. Και η ΕΕ απαντώντας στην επιθετικότητα της Άγκυρας, δηλώνει και απαιτεί σεβασμό των συνόρων των κρατών–μελών. Δεν κάνει τέτοια δήλωση ο Οργανισμός των Λατινοαμερικανικών κρατών. Ούτε ο σύντροφος Μουγκάμπε.

Ο Α.Τσίπρας γνωρίζει άριστα από

πού θα πάρει την βοήθεια που χρειάζεται. Από τους Ευρωπαίους εταίρους για την στήριξη της οικονομίας και την διασφάλιση της εδαφικής ακεραιότητας και από τους κάθε λογής «κομμαντάτε» για την ανοικοδόμηση του καταρρεύσαντος αριστερού προφίλ.

Βέβαια όλα αυτά είναι αλληλοσυγκρουόμενα.Και αυτό φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού. Δεν γίνεται ο Έλληνας πρωθυπουργός να καταγγέλλει τον «νεοφιλελευθερισμό» πως καταδυναστεύει τον Ελληνικό λαό και συγχρόνως να ζητεί την βοήθεια από τους εκπροσώπους του.

Ούτε εξηγείται – εκ πρώτης όψεως – η δυσθυμία που επιδεικνύει όταν βρίσκεται με τους εταίρους-προστάτες και η ευφορία που τον διακατέχει όταν συναντά τους κάθε λογής «επαναστάτες».

Η ερμηνεία όλων αυτών είναι, πως ο χώρος της Αριστεράς έχει διαπαιδαγωγηθεί πολιτικά, παιδιόθεν, με το μίσος για αυτό που αποκαλούν αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και την αγάπη για όλα τα μαρξιστικογενή ένοπλα κινήματα εναντίον του. Τα περισσότερα δε από αυτά διακρίθηκαν για τις ομαδικές και ανεξέλεγκτες σφαγές χωρικών και την διακίνηση ναρκωτικών.

Και καθώς  το μίσος κατά των Αμερικανών και του δυτικού τρόπου ζωής ενσωματώθηκε στο ιδεολογικοπολιτικό DNA αυτών των κομμάτων και των οργανώσεων, όλες αυτές οι ενέργειες βαφτίστηκαν εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας και εξιδανικεύτηκαν.

Περίτρανη απόδειξη πως ο Α. Τσίπρας δεν βάφτισε τον γιό του π.χ. Αλέξανδρο ή Γιώργο, αλλά Ερνέστο. Βαθύς συμβολισμός, με ουσιαστικό περιεχόμενο. Να μην απορούμε λοιπόν, για το πόσο χαλαρός αισθάνθηκε ο πρωθυπουργός όταν βρέθηκε μαζί με όλους αυτούς που από παιδί θαύμαζε και πόσο «δυσκοίλιος» ήταν με τον εκπρόσωπο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού που από τα εφηβικά του χρόνια έμαθε να μισεί.

Την ίδια απέχθεια αισθάνονται και όλοι αυτοί της ριζοσπαστικής Αριστεράς και για το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Αν μπορούσαν θα το εγκατέλειπαν. Το σκέφτηκαν στα σοβαρά το 2015, χτύπησαν ξένες πόρτες για δανεικά και όταν διαπίστωσαν πως μόνον οι εταίροι μας μπορούν να μας δανείσουν με εξευτελιστικά επιτόκια, «ζάρωσαν» στην γωνία τους και υπέγραψαν το τρίτο και φαρμακερό μνημόνιο.

Και σήμερα αντιλήφθηκαν πως μόνον αυτοί μπορούν να διασφαλίσουν τα σύνορα μας. Κανένας άλλος. Αν συνειδητοποιήσουν άπαξ διά παντός, πως η θέση της χώρας μας είναι δίπλα στην Α. Μέρκελ και όχι δίπλα στον Ορτέγκα, το όφελος για την πολιτική ζωή του τόπου θα είναι μεγάλο. Θα έχουν προσχωρήσει στο στρατόπεδο της λογικής και του ρεαλισμού.

ΥΓ. Παραξένεψε και ενόχλησε τους περισσότερους η σύγκριση της Επανάστασης του 1821 με τον αγώνα του Κάστρο. Προφανώς αγνοούν πως ανέκαθεν η Αριστερά, σε όλες τις εκδοχές της, έδινε στην Ελληνική Επανάσταση, κυρίως, κοινωνικό-ταξικό περιεχόμενο.  

Σ. Μουμτζής-liberal.gr