Αρνούνται τις εκλογές και βουλιάζουν τη χώρα, υπέρ αριστερών… βωμών και εστιών

Το χρηματιστήριο βούλιαξε χθες, αλλά έτσι κι αλλιώς οι οπαδοί τους… δεν έχουν μετοχές. (Οι υπουργοί τους έχουν στο εξωτερικό). Οι καταθέσεις στις τράπεζες τον Δεκέμβριο μειώθηκαν αλλά οι οπαδοί τους δεν έχουν καταθέσεις. (Οι υπουργοί τους τις έχουν σε ξένες τράπεζες). Τα σεντούκια ανοίγουν και αδειάζουν από χρήματα που οι κάτοχοί τους τα είχαν για ώρα ανάγκης, αλλά η κυβέρνηση έφερε γρήγορα την «ώρα ανάγκης»… χωρίς να υπάρχει ανάγκη! (Γιατί όχι; Οι υπουργοί τους τα έχουν σε funds του εξωτερικού!).

Το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή ηχεί αγωνιώδη επίμονο συναγερμό για 4^ο μνημόνιο ή δραχμή, αλλά το Μαξίμου, σε άλλο μήκος κύματος, δηλώνει ότι δεν «υποτάσσεται», καταγγέλλει το ΔΝΤ, τις «ακραίες φωνές της Ε.Ε και του ΔΝΤ», τον νεοφιλελευθερισμό, αλλά  και…

τον Μητσοτάκη ως συνοδοιπόρο τους.

Το Eurogroup ομόηχα ζητά να ψηφισθούν μέτρα, αλλά η κυβέρνηση που υποδύεται την περήφανη, απαντά  «σε καμιά περίπτωση» – όπως έλεγε κάποτε «ούτε μια στο εκατομμύριο». Και να πεις ότι με την καθυστέρηση θα κέρδιζαν κάτι για τη χώρα! Σαφώς όχι! 

Αυτό που λέει ο κοινός νους (και το έχουμε πει και μεις παρότι μη ειδικοί), το καταγράφει ως ηχηρή προειδοποίηση το γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής, με τη δεδομένη και την αποδεδειγμένη εγκυρότητα: Και λίγα οφέλη να έχουμε από την καθυστέρηση που δημιουργεί η διαπραγμάτευση, χάνουμε  περισσότερα εξαιτίας της καθυστέρησης. Και εξαιτίας της καθυστέρησης, εκεί κατά το 2018, καραδοκούν οι αρπάγες του τέταρτου μνημονίου.

Την ίδια στιγμή ο Ερντογάν, αυταρχικός από χαρακτήρα αλλά και ιδεοληπτικός από θρησκεία, που δεν έχει περί πολλού το δίκαιο των κοσμικών κρατών, αν αυτό δεν εξυπηρετεί τα αυτοκρατορικά σχέδιά του, απειλεί να καταργήσει την συμφωνία επανεισδοχής!

Οσοι φώναζαν δυο χρόνια πριν ότι ο Ερντογάν εργαλειοποιεί τους πρόσφυγες, τους χρησιμοποιεί ως εργαλεία της εξωτερικής του πολιτικής για να εκβιάσει την Ευρώπη, και η κυβέρνηση με την αφελή τακτική του «ανοίξτε τα σύνορα να μπουν», μετέτρεπε τη χώρα σε αφελές υπομόχλιο της πολιτικής του, ήταν ρατσιστές, ξενοφοβικοί, φασίστες.

Η κοινή λογική ταξινομεί τα δεδομένα: Οι δανειστές ζητούν προκαταβολική ψήφιση μέτρων για μετά το '18. Η κυβέρνηση απαντά ούτε μία στο εκατομμύριο. Αν δεν γίνει στερεύουν σε λίγους μήνες τα ταμεία του δημοσίου. Άρα η κοινή λογική λέει ότι μπροστά στο «γόρδιο» αδιέξοδο, λογική λύση είναι οι εκλογές.

Αυτά όμως λέει η κοινή λογική, όχι η συριζαίικη. Σε ιδεολογικό επίπεδο, θεωρούν ότι δεν δικαιούνται να εγκαταλείψουν τη θέση στην οποία τους είχε τάξει από πάντα η ιστορία, ως συμπαραστάτες, προστάτες και «απελευθερωτές» του λαού. Σε πρακτικό, πρώτη φορά ζουν τέτοια ονειρώδη μεγαλεία (π.χ. από το 3% και τη μιζέρια της πλατείας Κουμουνδούρου, συνδιαλεγόμαστε με τους ισχυρούς του πλανήτη, απολαμβάνουμε ηγεμονικούς μισθούς, διασημότητα, τζετ για ταξιδάκια άνευ λόγου ως το Αμέρικα, και γενικώς την ηδονή της δύναμης που η εξουσία παρέχει.

Σε αυτό να προστεθεί και το αίσθημα ηθικής ανωτερότητας που τους διακρίνει, καθότι από ιδεολογική ψευδαίσθηση θεωρούν εαυτούς καλύτερους όλων των υπολοίπων, αφού ότι πράττουν ασχέτως αν αποβαίνει σε καλό ή κακό, αυτοί δεδικαίωνται, αφού το πράττουν υπέρ του λαού. Εύκολο το παράδειγμα του Πολάκη, που ανενδοιάστως είχε – όχι απλώς παραδεχτεί, αλλά διακηρύξει υπερηφάνως – ότι ως δήμαρχος κρατούσε διπλά βιβλία. Δεν ένιωθε ότι έκανε κάτι αντιθεσμικό και παράνομο. Σημασία είχε που κατά τη γνώμη του η συγκεκριμένη πρακτική απέβαινε υπέρ των συμφερόντων του λαού.  

Ετσι, άσχετα το τι λέει η κοινή λογική των κοινών θνητών που δεν προώρισται από τη μοίρα τους να σώσουν την ανθρωπότητα, η λογική των Συριζαίων δεν βλέπει ως διέξοδο τις εκλογές. Και σε αυτό είναι ειλικρινείς!

Ευελπιστούν ότι στο τέλος κάτι θα πάρουν. Η στρατηγική τους βασίζεται στη φόρμουλα του… «ή»! Δηλαδή αν κατορθώσουν να διαφυλάξουν κάτι, ή την ονομαστική διαφορά ή το αφορολόγητο, θα πουν στους φανατικούς εκ των οπαδών τους ότι πάλεψαν με τιμιότητα και αυταπάρνηση υπέρ του λαού, απέναντι σε λυσσώδεις αντιλαϊκούς, νεοφιλελεύθερους, εχθρούς, και κατάφεραν να περισώσουν κάτι από τα λαϊκά κεκτημένα.

Θα είναι η ευτυχέστερη των περιπτώσεων, γιατί η εναλλακτική θα είναι να βρουν μια φανταστική δικαιολογία και να τα ψηφίσουν όλα.

Σε κάτι τέτοιο συγκλίνουν για πρώτη φορά και οι εκτιμήσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης (εδέησαν να τους μάθουν). Θεωρούν ότι ναι μεν έχουν αυξηθεί οι πιθανότητες προσφυγής στις κάλπες αλλά παρόλα δεν τις θεωρούν δεδομένες.  

Η κυβέρνηση στη θέση της αντιπολίτευσης θα υποστήριζε «δεν θα τους αφήσει ο λαός» να παραμείνουν. Πως όμως να πει κάτι τέτοιο η αντιπολίτευση, που η ίδια (και δη η αξιωματική) έχει αλλεργία για την λαϊκή κινητοποίηση χαρακτηρίζοντάς την απαξιωτικά ως «πεζοδρόμιο»;

Γ. Σιδέρης-liberal.gr