Κανόνας

 

Στην πολιτική υπάρχει ένας άγραφος κανόνας. Ο,τι σπείρεις στην αντιπολίτευση το θερίζεις στην κυβέρνηση.

Είναι ένας σοφός κανόνας. Ξέρετε γιατί; Επειδή βοηθάει η αντιπαράθεση μεταξύ κομμάτων εξουσίας να διατηρείται εντός κάποιων ορίων. Η εκάστοτε αντιπολίτευση ξέρει ότι αύριο θα γίνει κυβέρνηση.

Αυτόν τον κανόνα πληρώνει σήμερα η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Η διαπραγμάτευση για το χρέος (την οποία μόνοι τους έβαλαν στο κάδρο!) οδηγείται σε ναυάγιο. Ο χρόνος των εκλογών πλησιάζει ταχύτατα λόγω της διαφαινόμενης αποτυχίας να βγάλουν τη χώρα από το Μνημόνιο.

Και διάφοροι Παπαδημούληδες περιφέρουν τον λογαριασμό του ναυαγίου για ρεφενέ. Ψάχνουν κορόιδα.

Ακόμη κι ένα συμβούλιο αρχηγών δεν έχει πιθανότητες επιτυχίας: θα είναι απλώς μια ευκαιρία να βγουν όλοι απέναντι στον Τσίπρα. Γιατί να το συγκαλέσει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας;

Για την εξέλιξη αυτή όμως κανείς δεν φταίει στην κυβέρνηση, μόνο ο εαυτός της.

Αφενός δεν θυμάμαι ποτέ τον ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση να τσοντάρισε σε κάποιον λογαριασμό. «Ή αυτοί ή εμείς» φώναζε.

Αφετέρου η αντιπολίτευση στήριξε την κυβέρνηση σε μια κρίσιμη στιγμή το καλοκαίρι του 2015 και πώς ανταμείφθηκε; Με την απειλή «θα τους τελειώσουμε!».

Είκοσι δύο μήνες αργότερα, η κυβέρνηση δεν έχει καταφέρει να οικοδομήσει το παραμικρό πεδίο συναίνεσης ή έστω συνεννόησης. Εστω για τα δύσκολα.

Ούτε μια στιγμή δεν μπόρεσε να διαπεράσει το τείχος που τη χωρίζει από την αντιπολίτευση - κι αυτό είναι αποτυχία δική της αλλά κι επιτυχία της αντιπολίτευσης…

Τώρα πια είναι αργά. Οι γέφυρες έχουν κοπεί. Περιθώρια διαφυγής δεν υπάρχουν.

Η κυβέρνηση εξακολουθεί απλώς να πολιτεύεται με το θράσος των ανθρώπων που νομίζουν ότι οι άλλοι μονίμως τους χρωστούν. Κι ευλόγως θα πληρώσει τελικά τον λογαριασμό ολόκληρο κι ολομόναχη - ιδίως τώρα που καίγονται τα «καλά σενάρια».

Ισως ρωτήσετε: Γιατί δεν κάνει εκλογές; Τι περιμένει;

Από πέρυσι φαινόταν ότι κάθε μέρα που περνάει θα είναι χειρότερα γι' αυτή. Χωρίς ορατή προοπτική αντιστροφής στο μέλλον.

Τι περιμένουν λοιπόν;

Ακόμη κι η ευκαιρία μιας ηρωικής εξόδου χάθηκε. Τώρα πλέον όλες οι μετρήσεις δείχνουν μια ενδεχόμενη αυτοδυναμία της ΝΔ κι έναν ΣΥΡΙΖΑ καθαρά κάτω από το 20%.

Προφανώς διαβάζουν κι αυτοί τις δημοσκοπήσεις. Δεν νομίζω λοιπόν ότι περιμένουν κάτι.

Απλώς φοβούνται. Οχι την ήττα, αλλά τη συντριβή. Οχι την επιστροφή στην αντιπολίτευση, αλλά την επάνοδο στην ανυπαρξία.

Κι έτσι «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα / προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα».

Με την ευκαιρία, το λείψανο της Αγίας Ελένης τι έγινε; Κυκλοφορεί ακόμη εδώ γύρω;

Γ. Πρετεντέρης-ΤΑ ΝΕΑ

Στην πολιτική υπάρχει ένας άγραφος κανόνας. Ο,τι σπείρεις στην αντιπολίτευση το θερίζεις στην κυβέρνηση.

Είναι ένας σοφός κανόνας. Ξέρετε γιατί; Επειδή βοηθάει η αντιπαράθεση μεταξύ κομμάτων εξουσίας να διατηρείται εντός κάποιων ορίων. Η εκάστοτε αντιπολίτευση ξέρει ότι αύριο θα γίνει κυβέρνηση.

Αυτόν τον κανόνα πληρώνει σήμερα η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Η διαπραγμάτευση για το χρέος (την οποία μόνοι τους έβαλαν στο κάδρο!) οδηγείται σε ναυάγιο. Ο χρόνος των εκλογών πλησιάζει ταχύτατα λόγω της διαφαινόμενης αποτυχίας να βγάλουν τη χώρα από το Μνημόνιο.

Και διάφοροι Παπαδημούληδες περιφέρουν τον λογαριασμό του ναυαγίου για ρεφενέ. Ψάχνουν κορόιδα.

Ακόμη κι ένα συμβούλιο αρχηγών δεν έχει πιθανότητες επιτυχίας: θα είναι απλώς μια ευκαιρία να βγουν όλοι απέναντι στον Τσίπρα. Γιατί να το συγκαλέσει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας;

Για την εξέλιξη αυτή όμως κανείς δεν φταίει στην κυβέρνηση, μόνο ο εαυτός της.

Αφενός δεν θυμάμαι ποτέ τον ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση να τσοντάρισε σε κάποιον λογαριασμό. «Ή αυτοί ή εμείς» φώναζε.

Αφετέρου η αντιπολίτευση στήριξε την κυβέρνηση σε μια κρίσιμη στιγμή το καλοκαίρι του 2015 και πώς ανταμείφθηκε; Με την απειλή «θα τους τελειώσουμε!».

Είκοσι δύο μήνες αργότερα, η κυβέρνηση δεν έχει καταφέρει να οικοδομήσει το παραμικρό πεδίο συναίνεσης ή έστω συνεννόησης. Εστω για τα δύσκολα.

Ούτε μια στιγμή δεν μπόρεσε να διαπεράσει το τείχος που τη χωρίζει από την αντιπολίτευση - κι αυτό είναι αποτυχία δική της αλλά κι επιτυχία της αντιπολίτευσης…

Τώρα πια είναι αργά. Οι γέφυρες έχουν κοπεί. Περιθώρια διαφυγής δεν υπάρχουν.  

Η κυβέρνηση εξακολουθεί απλώς να πολιτεύεται με το θράσος των ανθρώπων που νομίζουν ότι οι άλλοι μονίμως τους χρωστούν. Κι ευλόγως θα πληρώσει τελικά τον λογαριασμό ολόκληρο κι ολομόναχη - ιδίως τώρα που καίγονται τα «καλά σενάρια».

Ισως ρωτήσετε: Γιατί δεν κάνει εκλογές; Τι περιμένει;

Από πέρυσι φαινόταν ότι κάθε μέρα που περνάει θα είναι χειρότερα γι' αυτή. Χωρίς ορατή προοπτική αντιστροφής στο μέλλον.

Τι περιμένουν λοιπόν;

Ακόμη κι η ευκαιρία μιας ηρωικής εξόδου χάθηκε. Τώρα πλέον όλες οι μετρήσεις δείχνουν μια ενδεχόμενη αυτοδυναμία της ΝΔ κι έναν ΣΥΡΙΖΑ καθαρά κάτω από το 20%.

Προφανώς διαβάζουν κι αυτοί τις δημοσκοπήσεις. Δεν νομίζω λοιπόν ότι περιμένουν κάτι.

Απλώς φοβούνται. Οχι την ήττα, αλλά τη συντριβή. Οχι την επιστροφή στην αντιπολίτευση, αλλά την επάνοδο στην ανυπαρξία.

Κι έτσι «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα / προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα».  

Με την ευκαιρία, το λείψανο της Αγίας Ελένης τι έγινε; Κυκλοφορεί ακόμη εδώ γύρω;

- See more at: http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5449245/kanonas/#sthash.KoTPZ9jq.dpuf