Άλλο τα γιουχαΐσματα κι άλλο η κοινωνική διαμαρτυρία

Θα είχε ενδιαφέρον να γίνει κάποτε μια μελέτη που θα αξιολογεί το πώς διαμαρτυρόμαστε απέναντι στα διάφορα μέτρα που πέφτουν στο κεφάλι μας τα τελευταία χρόνια (και γιατί δεν διαμαρτυρόμαστε την τελευταία διετία): ποιος επιλέγει, ποιος δημιουργεί κλίμα, ποιος «χειραφετεί» την κοινή γνώμη … Διότι συμβαίνουν πολλά «παράξενα»…
Χθες ας πούμε, γιουχαϊστηκε ο πρωθυπουργός στην κηδεία του Μητσοτάκη, δηλαδή, σε εκδήλωση και χώρο που δεν επιτρέπονται τέτοιες απολίτιστες συμπεριφορές. Από ποιούς … άγνωστο! Πριν από λίγες ημέρες, η ανακοίνωση των νέων οικονομικών μέτρων από την κυβέρνηση προκάλεσε ορισμένες απεργιακές κινητοποιήσεις και εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, στις οποίες δεν συμμετείχε πολύς κόσμος. Ίσως επειδή δεν
ήταν κοινωνικά αντιπροσωπευτικές. Έλειπαν από αυτές οι συμπολίτες μας που έχουν τις μεγαλύτερες οικονομικές και κοινωνικές ανάγκες.
Κατά πως φαίνεται οι πιο έντονα διαμαρτυρόμενοι είναι αυτοί που έχουν κατοχυρωμένα τα βασικά τους δικαιώματα και θίγονται συγκριτικά λιγότερο από την κρίση και τα κυβερνητικά μέτρα. Στις τελευταίες κινητοποιήσεις για παράδειγμα πήραν μέρος κυρίως εργαζόμενοι του ευρύτερου δημόσιου Τομέα, οι οποίοι αντιμετωπίζονται από τους ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ πολύ πιο ευνοϊκά από τους ιδιωτικούς υπαλλήλους.
Αυτοί, λείπουν πάντα από τις απεργιακές κινητοποιήσεις και τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας κι ας είναι οι συμπολίτες μας με την πιο δύσκολη οικονομική και κοινωνική καθημερινότητα. Εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα χωρίς να πληρώνονται ή με πολύ μικρές αμοιβές στα πλαίσια των ολοένα πιο ελαστικών σχέσεων εργασίας. Έχουν μεν κάποιου είδους απασχόληση αλλά δεν έχουν την πολυτέλεια να πάρουν μέρος σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας γιατί η πίεση του ανταγωνισμού είναι τεράστια και η εργασιακή πειθαρχία επιβάλλεται με αυστηρό τρόπο.
Λείπουν επίσης οι άνεργοι, ιδιαίτερα οι μακροχρόνια άνεργοι οι οποίοι δεν παίρνουν κανένα επίδομα και είναι εισοδηματικά ξεκρέμαστοι. Λείπουν και οι μικρομεσαίοι που οδηγήθηκαν σε οικονομικό αδιέξοδο, οι ελεύθεροι επαγγελματίες που περιθωριοποιήθηκαν και όσοι έχασαν την περιουσία τους και βρέθηκαν να χρωστούν σημαντικά ποσά στις τράπεζες, τα ασφαλιστικά ταμεία, στο Δημόσιο ή και σε ιδιώτες.
Έτσι όπως οργανώνονται οι απεργιακές κινητοποιήσεις και οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας στη χώρα μας δεν ανοίγουν το δρόμο στην αποτελεσματική αντιμετώπιση των οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων απλά αναδεικνύουν το πρόβλημα συμμετοχής και έλλειψης ευρύτερης εκπροσώπησης που χαρακτηρίζει αυτές τις εκδηλώσεις.
Όσο δε, η δημόσια συζήτηση δεν ξεφεύγει από το αν θα υποστούν κάποιες μειώσεις στις αποδοχές τους οι εργαζόμενοι στον ευρύτερο δημόσιο τομέα της οικονομίας και οι δημόσιοι υπάλληλοι και δεν ασχολούμαστε με τα πραγματικά μεγάλα προβλήματα όπως είναι η αδυναμία δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας, η έλλειψη οποιασδήποτε οικονομικής υποστήριξης στο 90% των ανέργων και η υπερχρέωση των ελεύθερων επαγγελματιών και των μικρομεσαίων , τόσο θα χουμε … γιουχαϊσματα και κοινωνικά ξεσπάσματα…. που οδηγούν σε πολύ άσχημες καταστάσεις κι εξελίξεις !!!!
Αλίκη Χατζή-thecaller.gr