«Τα έρμα που ψοφούν…»

Στο Μαξίμου άλλαξαν δημοσκόπο. Ο παλιός τούς έδινε οκτώ μονάδες υστέρηση από τη ΝΔ και τους φαινόταν πολύ.

Ο νέος δημοσκόπος υποσχέθηκε έξι μονάδες και ανάκαμψη της κυβέρνησης από το καλοκαίρι.

Και μετά; Μετά ήρθαν οι δημοσκοπήσεις - συλλυπητήρια στους συγγενείς.

Ηθικό δίδαγμα. Δεν αρκεί να καμαρώνεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη. Δεν αρκεί να αλλάζεις δημοσκόπο. Πρέπει να καταλάβεις «τι έχουν τα έρμα και ψοφούν».

Και γι' αυτό δεν φταίνε ούτε οι δημοσκόποι ούτε οι δημοσκοπήσεις ούτε τα μίντια που τις δημοσιεύουν. Φταίνε οι κρινόμενοι.

Στην προκειμένη περίπτωση, η κυβέρνηση έχει τρία θεμελιώδη και αλληλένδετα μεταξύ τους προβλήματα που δεν της επιτρέπουν ελπίδες πραγματικής ανάκαμψης.

Πρόβλημα πρώτο: έλλειψη αξιοπιστίας. Είναι πρόβλημα δομικό και διαλυτικό.

Από τη στιγμή που η κυβέρνηση έχει επιλέξει ή υποχρεούται να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα, κάθε επιμέρους προσαρμογή δεν εκλαμβάνεται ως επίδειξη ρεαλισμού αλλά ως διάψευση κι ανακολουθία. Μια διαρκής κωλοτούμπα.

Η επίσκεψη στον Τραμπ, για παράδειγμα, έκανε κακό στον Πρωθυπουργό όχι για τα αγγλικά του, αλλά επειδή αναίρεσε με τόση ευκολία τον προηγούμενο εαυτό του.

Η πλειοψηφική εντύπωση ήταν ότι γλείφει εκεί που έφτυνε.

Και φυσικά η αντιπολίτευση δεν διευκολύνει την κυβέρνηση στην προσαρμογή της. Αναδεικνύει συνεχώς την αναξιοπιστία των κυβερνώντων, τους φέρνει σαδιστικά αντιμέτωπους με τα «είπα, ξείπα».

Ετσι η κωλοτούμπα κινδυνεύει να αποτελέσει το πολιτικό σήμα κατατεθέν της διακυβέρνησης και του Πρωθυπουργού προσωπικά.

Πρόβλημα δεύτερο: έλλειψη αφηγήματος.

Υποτίθεται ότι η κυβέρνηση διαλαλεί την επικείμενη έξοδο από την κρίση. Τη θεωρεί επίτευγμα της κυβερνητικής επάρκειας, διάψευση της αντιπολιτευτικής «καταστροφολογίας» και εγγύηση για τη μεταμνημονιακή εποχή.

Ως προς την επάρκεια, το ηλεκτρονικό εισιτήριο αρκεί. Γελάνε και οι κότες - όταν δεν κλαίνε όσοι στήνονται στις ουρές….

Ως προς την κρίση, μόνο το 5% πιστεύει τις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις ότι θα την ξεπεράσουμε μέσα στον επόμενο χρόνο (Public Issue, 31/10).

Γενικώς οι ενέσεις αισιοδοξίας δεν αποδίδουν. Η δυσαρέσκεια για την κυβέρνηση εξακολουθεί να κινείται σε ποσοστά πάνω από 80%.

Με άλλα λόγια, η συντριπτική πλειοψηφία εξακολουθεί να υιοθετεί την «καταστροφολογική» οπτική της αντιπολίτευσης.

Δεν φαίνεται να πείθεται όχι μόνο από τις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις, αλλά ούτε καν από όσους αριθμούς ή επιχειρήματα τις συνοδεύουν  - το πρόβλημα αξιοπιστίας που λέγαμε…

Πρόβλημα τρίτο: ελλειψη ακροατηρίου.

Ηδη από το 2015 η κυβέρνηση άρχισε να γυρίζει την πλάτη στη ρητορική και στο ακροατήριο που την οδήγησε στην εξουσία. Ας πούμε ότι αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων.

Εως τώρα όμως δεν έχει βρει καινούργιο ακροατήριο (η αντιπολίτευση έχει φροντίσει να πολώσει το δικό της…) και η νέα ρητορική περισσότερο ενδιαφέρει εκείνους που δεν θα την ψηφίσουν παρά ενδεχόμενους ψηφοφόρους της.

Στρατηγικό σφάλμα με ανυπολόγιστες συνέπειες.

Αποτέλεσμα; Σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις, το 1/3 των ψηφοφόρων ΣΥΡΙΖΑ του 2015 έχει ήδη κουνήσει μαντίλι. Σε όλες τις αξιολογήσεις συντάσσεται πλήρως με τους ψηφοφόρους της αντιπολίτευσης - ακόμη κι αν δεν δηλώνει ευθέως τη μετακίνηση στα κόμματά της…

Ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρεί τώρα το 42%-45% των ψηφοφόρων του 2015.

Αλλά ακόμη κι αν θεωρήσουμε ότι εξακολουθεί να απευθύνεται σε όλους όσοι δεν έχουν καταφύγει στην αντιπολίτευση (πράγμα εντελώς απίθανο), κινείται σε ένα ευρύτερο ακροατήριο της τάξεως του 22%-23% - το πολύ…

Πολύ ισχνό για να κυβερνήσεις. Ακόμη πιο ισχνό για να κερδίσεις εκλογές.   

Τα παραπάνω δίνουν την εικόνα μιας παγιωμένης κατάστασης και μιας προδιαγεγραμμένης εξέλιξης. Γι' αυτό τα έρμα ψοφούν.  

Μπορούν άραγε να ανατραπούν δεδομένα που δεν έχουν ανατραπεί έως τώρα; Ασφαλώς.

Αλλά μόνο μέσα από ένα μείζον πολιτικό γεγονός.

Το οποίο σίγουρα δεν είναι η (υποτιθέμενη) έξοδος από το Μνημόνιο. Και ακόμη λιγότερο το κλείσιμο της τρίτης ή της πολλοστής αξιολόγησης! 
Γ. Πρετεντέρης-ΤΟ ΒΗΜΑ