Αργούν οι εκλογές, αφού πνιγούμε στα επιδόματα!

Ο ελληνικός λαός και τα κόμματά του έχουν εθιστεί σε μια νοοτροπία, περίπου όπως ο σκύλος του Παβλόφ. Μόλις ακούνε και βλέπουν παροχές συμπεραίνουν εκλογές. Ακριβώς όπως τώρα. Μόνο που τώρα υπάρχει μία διαφορά. Το κόμμα που δίνει τις παροχές και που κυβερνάει δεν έχει σκοπό να πάψει να κυβερνάει. Με τις παροχές χτίζει «στρατό» μόνιμο. Όχι περιστασιακό. Και γι αυτό θέλει χρόνο.

Μετά τη Μεταπολίτευση, τα δύο κόμματα που μονοπώλησαν την πολιτική είχαν μια βάση. Με έναν πυρήνα σχετικά σταθερό. Το εκλογικό τους σώμα, οι ψηφοφόροι τους, δεν έπεφτε κάτω από 30% στη χειρότερη περίπτωση. Όλος ο αγώνας δινόταν για να πειστούν οι 10% των παραπάνω ψηφοφόρων που πηγαινοέρχονταν να ψηφίσουν «εμάς» κι’ όχι τους « άλλους». Αυτό το 10% έδινε τη νίκη. Και τρεφόταν με το ίδιο φαϊ: Παροχές. Κάθε είδους.

Σήμερα το εκλογικό σκηνικό δεν είναι το ίδιο. Από τα κόμματα που κυβέρνησαν μόνο η ΝΔ έχει μια βάση που είναι σχετικά σταθερή, περί το 30%. Είτε τάξει είτε δεν τάξει. Σύμφωνα με

τις δημοσκοπήσεις, αυτό το 30% αποτελεί περίπου το 80% της συσπείρωσης του κόμματος. Τι σημαίνει αυτό; Ότι έχει ήδη μαζέψει το 80% από τις ψήφους που θα πάρει. Αυτό είναι το μπετόν αρμέ της συντηρητικής παράταξης, όποια πολιτική ή μικροπολιτική κι αν ακολουθεί.

Φυσικά, οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν μια στιγμή και όχι μια περίοδο. Αλλά, αν στήσει κανείς αυτί στο δρόμο, στα λεωφορεία, στις καφετέριες, στα μαγαζιά, στον περίγυρό του και στην κοινή λογική μπορεί να συμπληρώσει τα στοιχεία των δημοσκοπήσεων και να δει μέσα στο μισοσκόταδο.

Ο άλλος πρώην κυβερνήτης, το ΠΑΣΟΚ, έχει περιοριστεί κάτω από το 10%, με όλες τις συνιστώσες του (Ποτάμι και σια). Γιατί; Γιατί ήταν το κατ’ εξοχήν κόμμα του ταξίματος και των παροχών στους μικρομεσαίους Έλληνες. Η εμπλοκή του με τη λιτότητα των μνημονίων και με τη δημοσιονομική πειθαρχία το αποξένωσε από την ίδια του τα φύση. Του εκπροσώπου της μικρομεσαίας τάξης, αλλά και της μικροαυθαίρετης, λοβιτουρατζήδικης, κρατικοδίαιτης, μικροαπατεωνίστικης, διαπλεκόμενης, «να περνάμε καλά» Ελλάδας.

Μια κατρακύλα, που ξεκίνησε ήδη από τη διακυβέρνηση Σημίτη και την εμπλοκή του κόμματος με την κεφαλαιοκρατία περισσότερο παρά με τον μικρομεσαίο λαό, με σύνθημα τον εκσυγχρονισμό. Εκσυγχρονίστηκαν τσέπες και τσέπες στελεχών και μεσαζόντων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε λαό. Είχε ένα 3% που αποτελούσε κυρίως τη διανόηση της μεσαίας τάξης και μέρους μεγαλοαστών, με βάση συγκεκριμένα γνωρίσματα: Την ευαισθησία στα δικαιώματα και στους κατατρεγμένους και τις μειοψηφίες. Την αντίδραση στον αυταρχισμό της εξουσίας. Αυτή ήταν η βάση του Συνασπισμού και των συνιστωσών που ενοποιήθηκαν σε κόμμα.

Η απαξίωση του ΠΑΣΟΚ με τη λιτότητα των μνημονίων που εφάρμοζε σαν κυβέρνηση από το 2009 ήδη και την εμπλοκή του με τους δανειστές του ΔΝΤ και της ΕΕ είχε σαν αποτέλεσμα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του να καταφύγουν στον «συγγενικό» ΣΥΡΙΖΑ, που έταζε αντίσταση και νίκη. Στην πραγματικότητα, οι ψηφοφόροι άκουγαν ότι όλα θα γίνονταν σαν και πριν! Έτσι, το 3% μετατράπηκε σε 12% το 2012 και σε 36,5% τον Ιανουάριο του 2015.

Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, όμως, τα πράγματα άλλαξαν ριζικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε στρογγυλά 300.000 ψηφοφόρους! Τον εγκατέλειψαν όλοι σχεδόν οι αριστεροί που ήταν το μπετόν αρμέ της εκλογικής του βάσης. Σχεδόν όλοι. Τι του έχει απομείνει; Σύμφωνα με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ένα έως 25%, αλλά…

…αλλά, αυτό το 25% δεν αποτελείται από αριστερούς πια. Αποτελείται κυρίως από πρώην πασόκους , όχι με την έννοια του κομματικού ΠΑΣΟΚ, όσο με τη νοοτροπία ΠΑΣΟΚ. Δημόσιο, ταξίματα, επιδόματα, χαρίσματα, διαπλοκή και μια ευκαιρία «να τρουπώσουμε».

Ο κ Τσίπρας είναι ένας άνθρωπος υπερφιλόδοξος. Ονειρεύεται τον εαυτό του ηγέτη πέρα και από τα όρια της Ελλάδας. Η Ελλάδα τον στενεύει. Οι κινήσεις του, οι επαφές του και η ρητορική του είναι αδιάψευστοι μάρτυρες. Θέλει να ξεπεράσει τον Ανδρέα και τον Καραμανλή. Και ξέρει καλύτερα από τον καθέναν ότι για να τα πετύχει αυτά πρέπει να γίνει ΗΓΕΤΗΣ. Ηγέτης δε γίνεσαι με 25%. Ούτε γίνεσαι άμα χάσεις εκλογές.

Όσοι βλέπουν εκλογές δεν βλέπουν αυτούς που κρατάνε στο χέρι τους τη διεξαγωγή των εκλογών. Δηλαδή τον πρωθυπουργό και τον στενό του κύκλο. Οι οποίοι δεν θέλουν εκλογές που θα τις χάσουν. Δεν έχουν σκοπό να χάσουν και να εγκαταλείψουν την εξουσία.

Για να κερδίσουν χρειάζονται ψήφους. Σίγουρες. Όχι περιστασιακές που δεν τις ελέγχουν. Ρεύμα λαϊκό. Το λαϊκό ρεύμα θέλει χτίσιμο. Θέλει συνείδηση. Και η συνείδηση χτίζεται με την επανάληψη. Πέρυσι μοίρασαν ψίχουλα, τη λεγόμενη 13η σύνταξη. Φέτος, μοίρασαν μέρισμα, λαχνούς, αναδρομικά σε περσινά επιδόματα θέρμανσης, επιδόματα σε νησιώτες και σε άνεργους νέους. Πόσοι απ αυτούς θα τα πάρουν; Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να ακούγεται! Να γίνεται Προπαγάνδα. Κι όσοι τα πάρουν να το λένε και στους διπλανούς τους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, βρίσκεται μπροστά σε μια ζοφερή γι αυτόν πραγματικότητα. Από την πρώτη του 2018 μειώνονται μισθοί, συντάξεις, επιδόματα. Αυξάνονται φόροι, έμμεσοι και άμεσοι. Αγριεύουν οι εισπρακτικοί μηχανισμοί. Η ανάμνηση των επιδομάτων των Χριστουγέννων θα εξαφανιστεί σύντομα. Εκτός…

…εκτός αν οι ελεημοσύνες επαναλαμβάνονται! Αν γίνουν καθεστώς. Κι αν πέφτουν σε έναν πληθυσμό που διαρκώς θα γίνεται φτωχότερος. Που θα έχει μεγαλύτερες ανάγκες και για τη μικρότερη παροχή.

Όσοι περιμένουν εκλογές επειδή δίνονται επιδόματα δεν ξέρουν πώς λειτουργεί το σύστημα ΣΥΡΙΖΑ. Πρώτα φτωχοποιεί, μετά επιδοτεί. Μέχρι να γίνουν και τα δύο συνείδηση. Και η φτώχεια και η επιδότηση. Για την ακρίβεια, να γίνει συνείδηση ότι αυτή η κυβέρνηση τα παίρνει μεν, αλλά δίνει κάτι τις πίσω. Ενώ «οι άλλοι» μόνο θα παίρνουν. Έτσι κι αλλιώς τα μνημόνια ισχύουν μέχρι την αποπληρωμή του 75% του χρέους. Γράφε 2050!

«Αν μάλιστα χαλαρώσουν τα μνημόνια από τον Αύγουστο, όπως λέει η κυβέρνηση, θα δίνει ακόμα περισσότερα. Θα δεις.»

Έχει λοιπόν να πουλήσει το παραμύθι της ανεξαρτησίας μετά τον Αύγουστο και το όργιο παροχών του χρόνου τα Χριστούγεννα η κυβέρνηση, προκειμένου να γίνει η παροχή συνείδηση ώστε το 25% να γίνει 30% και να διεκδικεί τη νίκη στις επόμενες εκλογές.

Αν ρωτήσει κανείς τον πρωθυπουργό και το περιβάλλον του πότε θα γίνουν εκλογές, δεν ξέρουν να απαντήσουν. Δεν έχουν αποφασίσει. Ξέρουν όμως τι χρειάζονται για να κάνουν εκλογές: Λαϊκό ρεύμα. Λαό σε ανέχεια για να τον ελεούν, και την ανοχή της ΕΕ. Η οποία βοηθάει όσο μπορεί στην ανέχεια! Χέρι χέρι με τους Έλληνες μεγαλοεπιχειρηματίες, που ορκίζονται στο όνομα του κ Τσίπρα. Και που δεν έχουν καμιά διάθεση να τον χάσουν από πρωθυπουργό της χώρας.

Όπως καταλαβαίνει κανείς, σε συνδυασμό και με την απαρέσκεια αυτής της αριστεράς σε κάθε αλλαγή της δικής της εξουσίας με άλλη- άρα και σε εκλογές που μπορεί να τις χάσει- μη βιάζεστε για κάλπες. Έχουμε ακόμα ανηφόρα.

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης

liberal.gr