Ένα «βρώμικο ’18»!

Η υπόθεση Novartis επιβάλλει δύο συμπεράσματα, τα οποία μάλλον δεν είχαν υποψιαστεί οι εμπνευστές της.

Ένα δυσάρεστο και ένα ευχάριστο.

Το δυσάρεστο είναι πως επιβεβαιώνει τη συνειδητή επιλογή της κυβέρνησης να πάμε στις εκλογές σε συνθήκες πρωτοφανούς όξυνσης μήπως ανακοπεί η δυναμική της ΝΔ.

Θα δοκιμάσουν τα πάντα. Θα επινοήσουν τα πάντα. Θα καταγγείλουν τα πάντα. Θα πολεμήσουν μέχρι τελευταίας φωνής όχι μόνο από χαράκωμα σε χαράκωμα αλλά και από υπόνομο σε υπόνομο. Σε κλίμα εθνικού διχασμού.

Ευλόγως και εφόσον αυτή είναι η επιλογή της κυβέρνησης, η διεύθυνση του εκλογικού αγώνα θα περάσει στα χέρια όχι κανονικών πολιτικών αλλά του παρακράτους που έχει μαζέψει γύρω της.

Ενός πολιτικού, οικονομικού, δημοσιογραφικού, δικαστικού, επιχειρηματικού και εκδοτικού παρακράτους που μας επιστρέφει στις χειρότερες εκδοχές της δεκαετίας του '50.  

Με μία διαφορά. Τότε μια δεξιά κυβέρνηση κυβερνούσε με ένα δεξιό παρακράτος. Τώρα είναι μια αριστερή κυβέρνηση που κυβερνά με ένα δεξιό παρακράτος.

Και αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τον ΣΥΡΙΖΑ. Να καταστεί όμηρος εκείνων που ξέρουν ότι δεν έχουν ζωή μετά τον ΣΥΡΙΖΑ και θα πουλήσουν ακριβά το τομάρι τους.

Διότι η Μεταπολίτευση μας συνήθισε σε μια καλοκάγαθη και ανοιχτή δημοκρατία, με τα προτερήματα και τα ελαττώματά της.

Η δαιμονοποίηση και η απόρριψη όμως της Μεταπολίτευσης μετονομασμένης σε «παλιό πολιτικό σύστημα» (και στην οποία εκ των πραγμάτων συμπίπτουν ΣΥΡΙΖΑ και Ακροδεξιά) δεν αφορούν μόνο τα ελαττώματα. Αφορούν το σύνολο!

Είναι οι ηττημένοι της Ιστορίας και της δημοκρατίας που θέλουν να πάρουν τη ρεβάνς της ήττας τους. Τα παραληρηματικά κείμενα των υπαλλήλων του Μαξίμου (Καρτερός, Καρανίκας...) μιλούν από μόνα τους.  

Το ευχάριστο είναι ότι η εκλογική στρατηγική της κυβέρνησης, το «βρώμικο '89», σχηματοποιεί εκ των πραγμάτων και το αντίπαλο μέτωπο. Ενώνει τους στόχους της.

Με άμεσα ορατό όφελος ότι η Ελλάδα θα έχει ούτως ή άλλως κυβέρνηση το βράδυ των εκλογών.

Είναι προφανές πλέον πως είτε πάρει είτε δεν πάρει αυτοδυναμία η ΝΔ, η σύμπραξή της με την Κεντροαριστερά καθίσταται μονόδρομος.

Μόνο έτσι θα ελεγχθούν και δεν θα παραγραφούν τα πεπραγμένα των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Κάτι που φυσιολογικά θα βρεθεί στο επίκεντρο της εκλογικής αντιπαράθεσης και δεν μπορεί να συμβεί με τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση.

Αλλωστε, όπως έγινε σαφές κατά τη συζήτηση στη Βουλή για τη Novartis, οι λογαριασμοί θα ξεκαθαρίσουν σε δύο ημίχρονα. Τώρα και μετά τις εκλογές.

Σύμπραξη φυσικά δεν σημαίνει απαραιτήτως συγκυβέρνηση - άλλωστε δεν είναι βέβαιο ότι κάτι τέτοιο θα χρειάζεται...

Σημαίνει όμως από κοινού απόδοση ευθυνών, πολιτικών και ποινικών.

Για την οποία το ζητούμενο δεν είναι να αναλωθεί, ούτε να εξαντληθεί σε αναρίθμητες προσωπικές περιπτώσεις που έχουν ενδεχομένως προσβάλει το δημόσιο αίσθημα.

Ηδη πολλοί στον χώρο της αντιπολίτευσης θεωρούν ότι η απόδοση ευθυνών οφείλει να επικεντρωθεί σε δύο μεγάλα κεφάλαια:

l Το κόστος της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές. Το οποίο μπορεί να ελεγχθεί ποινικά διότι σημαντικές πλευρές της συμφωνίας, όπως η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, υλοποιήθηκαν μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015.

l Τις απόπειρες διάβρωσης της δημοκρατίας και κατάλυσης του κράτους δικαίου. Είναι αυτό που ο Ευ. Βενιζέλος αποκαλεί συνοπτικά βάση «εσχάτης προδοσίας» και εκτείνεται από τις παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη και στην ενημέρωση έως την υπόθεση Novartis.

Αυτό φυσικά δεν αποκλείει τη διερεύνηση συγκεκριμένων αμφιλεγόμενων υποθέσεων για τις οποίες έχει ήδη δεσμευθεί η αντιπολίτευση, όπως οι πωλήσεις όπλων στη Σαουδική Αραβία.

Το βέβαιο είναι ότι η κυβέρνηση έβαλε το «βρώμικο '18» στο επίκεντρο της πολιτικής σύγκρουσης. Το αναμενόμενο είναι ότι οι εκλογές θα πραγματοποιηθούν σε συνθήκες εθνικού διχασμού και χωρίς αιχμαλώτους.

Το λιγότερο βέβαιο είναι ότι αυτό συμφέρει τελικά την κυβέρνηση.
Γ. Πρετεντέρης-ΤΟ ΒΗΜΑ