«Κούγκι» στο Αιγαίο;

Σε αντίθεση με τις γελοιότητες για το όνομα, που είναι η ψυχή μας, η τουρκική απειλή είναι πραγματική, μεγάλη και διαρκής. Ενισχύεται δε από την τρέχουσα διεθνοπολιτική συγκυρία. Στην παγκόσμια σκακιέρα υπάρχει κενό ισχύος που πολλοί τρέχουν να καλύψουν, μετά την καταστροφική επιλογή των Αμερικανών να εκλέξουν τον κ. Ντόναλντ Τραμπ.
Η γείτων κυβερνάται από έναν ηγεμόνα με κρίση μεγαλείου και ανασφάλειας, εξ ου και οι ιταμές απαιτήσεις να εκδώσει η Ελλάδα τους Τούρκους αξιωματικούς σε αντίθεση με κάθε κανόνα δικαίου. Στην τουρκική οικονομία οι αριθμοί ευημερούν, αλλά οι πολίτες νιώθουν ότι πένονται. Η μεγαλύτερη εταιρεία δημοσκοπήσεων της Τουρκίας, Konsensus, διαπίστωσε ότι το 65% του Τούρκων βρίσκει ότι η οικονομική κατάσταση της χώρας είναι «κακή» και 80% έχουν προσωπικές οικονομικές δυσκολίες. Αυτό μπορεί να οδηγήσει τα
ποσοστά του κυβερνώντος κόμματος ΑΚΡ κάτω από το 40% στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2019.
Αυτά και άλλα πολλά φτιάχνουν ένα εκρηκτικό μείγμα, το οποίο η Ελλάδα πρέπει να χειριστεί με ιδιαίτερη προσοχή. Αντ’ αυτής, στην πολιτική ηγεσία της χώρας περισσεύει η ελαφρότητα. Ο «κύριος Μολών λαβέ» και υπουργός Εθνικής Αμυνας τριγυρνά για χάρη της κάμερας πέριξ των Ιμίων για να δείξει πόσο πιο «πατριώτης» είναι από τους κ. Σημίτη, Πάγκαλο και Αρσένη. Περιέργως πως, ο πρωθυπουργός δεν επισκέφθηκε πρώτα τον Αρχιεπίσκοπο για να τον ενημερώσει· ίσως να σκέφτηκε ότι –αν ο μη γένοιτο– οι ιερείς απαλλάσσονται της ένοπλης υπηρεσίας. Οι υπουργοί σκιαμαχούν για το σκάνδαλο Novartis και δεν υπάρχει πουθενά κάποιος Πατούλης να βροντοφωνάξει στις πλατείες τα εθνικά μας δίκια.
Οι πολλαπλές αναταράξεις στα ανατολικά της χώρας επισημαίνουν την ανάγκη ανανέωσης και ενίσχυσης του βασικού αμυντικού δόγματος της χώρας, αυτό που είχε διατυπώσει με έξι λέξεις ο Κωνσταντίνος Καραμανλής: «Η Ελλάς ανήκει εις την Δύση». Οταν αναφερόμαστε σε «πολλαπλές αναταράξεις» δεν εννοούμε μόνο τα θερμά επεισόδια στο Αιγαίο, αλλά και τους πολέμους στη Μέση Ανατολή, οι επιπτώσεις των οποίων φτάνουν ως κύματα προσφύγων στα ακτές μας. Αναρωτιέται κανείς πώς θα μπορούσαμε να διαχειριστούμε την προσφυγική κρίση χωρίς την οικονομική βοήθεια των εταίρων;
Ευτυχώς που το παλαιό κομματικό σύστημα προνόησε να εντάξει τη χώρα στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, αυτούς που με περισσή ελαφρότητα τούτη η κυβέρνηση έπαιξε στα ζάρια κι ευτυχώς έχασε· η ίδια και όχι η χώρα.
Το ερώτημα, όμως, τώρα είναι πόσο νιώθουμε ασφαλείς να υπερασπίζεται τα ζωτικά μας συμφέροντα ένα αριστεροδεξιό τσούρμο, με πρωθυπουργό που εκτιμούσε ότι «δεν υπάρχει μία στο εκατομμύριο να μην υποχωρήσει η κ. Μέρκελ» και έναν υπουργό Εθνικής Αμυνας, που κάποτε απειλούσε να κάνει «Κούγκι» την Ευρώπη στέλνοντας μαζί με τους πρόσφυγες τζιχαντιστές;
Π. Μανδραβέλης-Καθημερινή