Η συμμαχία της ενοχής

Παντοδύναμο και γοητευτικό το σκήπτρο της εξουσίας, μεταμορφώνει όσους τη γευτούν. Οταν η λαϊκή υποστήριξη μετατρέπεται αρχικά σε απλή ανοχή, και στην συνέχεια σε δυσαρέσκεια, οι θιασώτες της ανακαλύπτουν τη χαρά του διαλόγου, της συνύπαρξης και της συμπόρευσης. 

Προχθές το βράδυ στο Πολιτικό Συμβούλιο του ΣΥΡΙΖΑ, δέχτηκαν ευμενώς τις προτάσεις της Φώφης Γεννηματά για αναθεώρηση του Συντάγματος. Ουσιαστικά τις αντιμετωπίζουν ως το πρόπλασμα μιας γέφυρας για την συμπόρευση στο μέλλον και ως υλικό την σύσταση ενός του «προοδευτικού μπλοκ». Ηταν η δεύτερη καλοδεχούμενη πρωτοβουλία. Είχε προϋπάρξει η σύγκλιση για το Μακεδονικό.   

Αρκούντως περιγραφικός ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Στέλιος Κούλογλου στον ΣΚΑΙ, εξέφρασε την πρόβλεψή του, ότι

στο μέλλον ο ΣΥΡΙΖΑ θα συγκυβερνήσει με την Κεντροαριστερά, καθώς και στην Ευρώπη – υπάρχει η τάση να – διαμορφώνεται μια  συμμαχία Αριστεράς-Κεντροαριστεράς (Ο Σούλτς που συγκυβερνά με την madam Μέρκελ το ξέρει άραγε; Μάλλον όχι, όπως δεν ήθελε να το ξέρει ούτε ο Αλέξης, όταν τον προέτρεπε τηλεφωνικώς να συγκυβερνήσει μαζί της).   

Ο ευρωβουλευτής (που πρέπει να πούμε ότι είναι ήπιος, δεν έχει την φασαριόζα και επιθετική πολυπραγμοσύνη του Παπαδημούλη), υποστήριξε ότι η ιστορική περίοδος που επέβαλε την συνεργασία με τους ΑΝΕΛ τελειώνει με το τέλος των μνημονίων, ενώ δικαιολόγησε την συμμαχία με τον – «δεξιό με εθνικιστικές τάσεις» όπως τον χαρακτήρισε – Πάνο Καμμένο, ως τη μόνη λύση για να σταθεί η κυβέρνηση.

Εντάξει, μόνο που τα πράγματα είναι… ελαφρώς διαφορετικά. Η συμμαχία με τον «δεξιό με εθνικιστικές τάσεις» έγινε για να σκίσουν τα μνημόνια και να απαλλάξουν τη δύστηνο χώρα από την βαριά μπότα των κατακτητών (κατά την τότε δική τους θεώρηση). Αυτή τη λαϊκή εντολή έλαβαν. Εφόσον  δεν το κατόρθωσαν η ιστορική αναγκαιότητα της συμμαχίας τελείωσε το βράδυ… του έρπητος, όπου το «όχι» έγινε «ναι». Η συνέχειά της δεν αποσκοπούσε σε καμία ιστορική αναγκαιότητα, πέραν της - κατανοητά ανθρώπινης- βουλιμίας για εξουσία.

Αυτή η συμμαχία που θα… έσωζε τη χώρα, επέφερε βαρύτατο κόστος, έτσι που την καθιστά συμμαχία ενοχής και συνενοχής (σ.σ. και αντί να επικρίνου τον Βενιζέλο στον ΣΥΡΙΖΑ αποκαλώντας τον «βαρίδι», ας τον ευχαριστούν σιωπηρώς, γιατί με το νόμο περί ευθύνης υπουργών, τον οποίο ειρήσθω εν παρόδω, είχαν ψηφίσει), παραγράφηκαν οι ευθύνες του εκτρωματικού πρώτου εξαμήνου, όταν οι πιρουέτες του Γιάνη και του Αλέξη ώθησαν περεταίρω τη χώρα στο γκρεμό.

Η συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ επιβάρυνε τη χώρα με πολλές δεκάδες αχρείαστα δισ. Ανέκοψε ως γνωστόν την ανάπτυξη, την οποία οι δανειστές υπολόγιζαν περί το 7%, έφερε ενάμισι μνημόνιο ακόμη, αφελληνισμό των τραπεζών, εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, και όσα κατά καιρούς έχουμε υπενθυμίσει. Το μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που αν ήταν λελογισμένοι θα είχε αποφευχθεί, είναι η προσφορά τους στο λιχρό μέλλον των συνταξιούχων, των φορολογουμένων, και γενικώς της εθνικής Οικονομίας, για τα επόμενα έτη.

Ποια συνεννόηση και γιατί; 

Εν τω μεταξύ τον δημόσιο λόγο, τώρα τελευταία, διέπει μία... αγαπησιάρικη προτροπή, η  οποία ξορκίζει τον «εθνικό διχασμό». Οι πηγές από όπου εκπορεύεται είναι δύο: Αφενός από κύκλους του ΣΥΡΙΖΑ οι οποίοι προβάλουν την ανάγκη αποτροπής του διχασμού, χρησιμοποιώντας όμως ως συνήθως…. διχαστικό λόγο (κουλτούρα συμπεριφοράς είναι αυτή. Ετσι μεγάλωσαν δεν μπορούν να την αποβάλουν).  Αφετέρου η προτροπή προέρχεται από το φιλελεύθερο μπλοκ! Σαφώς αποτελεί απόσταγμα ιστορικής γνώσης, καθότι οι καιροί είναι δύσκολοι, τα εθνικά μας θέματα βρίσκονται σε όξυνση, η Τουρκία βρυχάται επικίνδυνα. Όποτε – λένε – μας κυρίευσε το μικρόβιο του διχασμού, βγήκαμε ηττημένοι ως λαός και υπέστημεν συμφορές!

Για να το λένε τόσοι αξιόλογοι, προφανώς έτσι θα είναι. Αλλά και προφανώς είναι βούτυρο στο ψωμί της συγκυβέρνησης.

Απ΄ όσο… ξέρουμε ουδείς, μας έχει επιτεθεί ακόμη, ώστε να χρειαστεί να ομονοήσουμε υπό τις κατευθυντήριες γραμμές του θαυμαστού επιτελείου του Αλέξη και τις στρατηγικές ικανότητες του Πάνου. Το Σκοπιανό και το Αλβανικό μόνοι τους τα έθεσαν υπό διαδικασία ταχύρρυθμης επίλυσης – τοις των δυτικών ρήμασι, πειθόμενοι - ενώ το διπλωματικό φιάσκο της πρόσκλησης Ερντογάν, μόνοι τους το κατόρθωσαν.

Σαφώς ο Ερντογάν είναι πρόβλημα – το πρόβλημα – αλλά η ως τώρα συμπεριφορά του, δεν δικαιολογεί την αγωνιώδη επίκληση ενότητας – η οποία εξ αντικειμένου,  αποβαίνει  υπέρ της κυβέρνησης και αποδοχής της πολιτικής της.

Αν αλλάξουν οι συνθήκες, αν υπάρξει επιθετική ενέργεια, σαφώς και θα αλλάξει η οπτική μας επ΄αυτού. Προς το παρόν η κυβέρνηση αξιοποιεί τα εθνικά θέματα για να κατασιγάσει την αντιπολίτευση. Και όποιος τσιμπήσει τσίμπησε, -ε Φώφη; 

Γ. Σιδέρης-liberal.gr