Παρακάλια

Το πιο ξεκαρδιστικό κι εξευτελιστικό θέαμα των ημερών είναι η εικόνα διαφόρων συριζαίων που γλείφουν την Κεντροαριστερά.

Εξευτελιστικό για τους ίδιους. Ξεκαρδιστικό για τους άλλους.

Τώρα που το καλαμπούρι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ οδεύει στο τέλος του, το έριξαν στα παρακάλια.

Για πότε θυμήθηκαν συγγένειες, συμπτώσεις και συγκλίσεις. Για πότε ανέστησαν προοδευτικές παπαρολογίες. Για πότε ξέχασαν το παλαιό, διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα που χρεοκόπησε τον τόπο.

Άλλοι άνθρωποι ξαφνικά!

«Η Αυγή» μάλιστα το τερμάτισε. Το Σάββατο αγωνιούσε σε κύριο άρθρο αν «όσοι κόπτονται σήμερα για τις σχέσεις ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα τοποθετηθούν με υπευθυνότητα και θα βοηθήσουν την κυβέρνηση».

Βάλτε πλάτη παιδιά γιατί χανόμαστε. Δάκρυσα!

Δυστυχώς όμως δεν τους κάθεται τίποτα. Νόμιζαν ότι βρήκαν ευκαιρία με το Σκοπιανό να μαζέψουν κανένα κορόιδο; Πάει κι αυτή.

Η πιο ωραία πλάκα είναι ότι μέσα στην πλημμύρα ορισμένοι διατηρούν μια υψηλή αίσθηση θράσους. Βάζουν όρους.

Να φύγουν πρώτα «τα βαρίδια Βενιζέλος - Λοβέρδος» ζήτησε ο Σκουρλέτης. Από κοντά συμφώνησε κι ο  «Αρτέμης Μάτσας» Παπαδημούλης. Λες και τους ρώτησε κανείς ποιοι θα φύγουν και ποιοι θα μείνουν.

«Να κάνουν τομές με το παρελθόν» απαίτησε ο Κούλογλου - αφού εξήντλησε πρώτα τις τερατολογίες για την Novartis.

«Ασφαλώς κάνουμε αυτοκριτική για το παρελθόν και ξεκινάμε από το ένα εκατομμύριο τον χρόνο που έπαιρνε ο Κούλογλου από την ΕΡΤ για να κάνει ντοκιμαντέρ που δεν παίζονταν ή τα έβλεπε μόνο ο ίδιος» τουιτάρισε ο Κεγκέρογλου. Πώς είπατε;

Δεν θέλω να στενοχωρήσω τα παιδιά στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά πολύ φοβούμαι πως εδώ που έχουν φτάσει δεν τους παίρνει να βάζουν όρους και προϋποθέσεις ούτε στον Κατσίκη.

Μόνο παρακάλια, κι αν πιάσουν. Που, μεταξύ μας, δύσκολα θα πιάσουν.

Ο λόγος είναι απλός κι ευνόητος. Κανείς δεν τρέχει να βοηθήσει μια κυβέρνηση που βουλιάζει με κίνδυνο να βουλιάξει μαζί της. Ασε που οι συντριπτικά περισσότεροι στην Κεντροαριστερά ζητωκραυγάζουν για το ναυάγιο.

Καλώς  Ή κακώς λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μόνος του. Αλλά με δική του επιλογή και ευθύνη. Οταν πολιτεύεσαι διχάζοντας, δεν είναι εύκολο να βρεις βοήθεια στα σκούρα.

Ακόμη κι έτσι όμως, είναι χρήσιμο να γνωρίζουν ότι οι ήττες, ακόμη κι οι βαριές ήττες, είναι μέσα στο πρόγραμμα της πολιτικής. Συμβαίνουν.

Αντιθέτως, ο εξευτελισμός δεν είναι.

Από μια ήττα είναι δυνατόν κάποτε να συνέλθεις. Από τον εξευτελισμό δεν συνέρχεσαι ποτέ. Σε στιγματίζει και σε κυνηγάει στο διηνεκές.

Διότι ο ηττημένος μπορεί αύριο να είναι νικητής. Αλλά ο ξεφτίλας παραμένει ξεφτίλας.

Γ. Πρετεντέρης-ΤΑ ΝΕΑ