Ποτάμι: Τ​​ρεις λαλούν και δυο χορεύουν- Βαδίζει προς μια άδοξη αυτοκτονία

Τ​​ρεις λαλούν και δυο χορεύουν στο Ποτάμι, κι αυτό δεν είναι το χειρότερο. Ο επικεφαλής του αποφάσισε πολιτική αυτοκτονία για να επουλώσει τα τραύματα της κακοφωνίας. Ανακοινώνει την αποχώρηση από το Κίνημα Αλλαγής, το οποίο συνδημιούργησε πριν από τρεις μήνες, τον Μάρτιο του 2018.
Δύσκολα μπορεί κάποιος να εντοπίσει τα αίτια της αποχώρησης, επειδή είναι πολλοί οι παράγοντες που τη διαμορφώνουν. Υπάρχουν αγωνίες για το μέλλον, φιλοδοξίες, γινάτια, και πολλοί επηρμένοι· μόνιμο χαρακτηριστικό της Κεντροαριστεράς και όμορων χώρων. Όμως το ζήτημα είναι μεγαλύτερο από την τρικυμία στο ρυάκι, όπως λένε οι κακεντρεχείς. Έχει να κάνει με την ίδρυση του Ποταμιού και τη διάψευση όσων υποσχέθηκε.
Το Ποτάμι, πρώτα απ’ όλα, υποσχέθηκε ορθολογισμό. Η αυτοκτονία είναι η κορυφαία πράξη ανορθολογισμού. Υποσχέθηκε προγραμματικό λόγο, αλλά όπως ακούμε από τον
ευρωβουλευτή του κ. Μίλτο Κύρκο, τώρα θα ξεκινήσει διάλογο με όλα τα κόμματα για την παραγωγή θέσεων, διάλογο που δεν κατάφερε να κάνει εντός του Κινήματος Αλλαγής («Θέμα» 29.6.2018).
Θολώνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι, αλλά το βασικό πρόβλημα σήμερα είναι η έπαρση εκείνων των στελεχών που προέρχονται από την ανανεωτική Αριστερά και δεν ξεπέρασαν ποτέ το κόμπλεξ, ότι το ΠΑΣΟΚ υπήρξε –καλώς ή κακώς– ο βασικός κορμός αυτού που ονομάζεται προοδευτικός χώρος στην Ελλάδα. Βαθιά μέσα τους πιστεύουν πως πρέπει να πάρουν τη ρεβάνς για «τις ιδέες που τους έκλεψε», να ποδηγετήσουν τον χώρο που «δικαιωματικά» τους ανήκει, αφού ο δικός τους χώρος έκανε τις σωστές ιστορικά επιλογές. Δεν τις έκαναν πάντα, ούτε καν τις περισσότερες φορές. Αλλά η πολιτική στάση στην Ελλάδα διαμορφώνεται από πολιτικές μυθολογίες που παράγουν πραγματικά πολιτικά αποτελέσματα.
Το Ποτάμι βαδίζει προς μια άδοξη αυτοκτονία και οι (πολλοί ομολογουμένως) ρομαντικοί που πίστεψαν στην πολιτική χωρίς κομματικό παρελθόν, δεν κατάλαβαν ότι παρθενογένεση δεν υπάρχει. Το παρελθόν, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές τους, θα στοιχειώνει πάντα το παρόν, θα δημιουργεί στάσεις και συμπεριφορές, πολλάκις αυτοκτονικές.
Τώρα που το καζάνι βράζει και έχουν την ευκαιρία να παίξουν κάποιο ουσιαστικό ρόλο στην πολιτική ζωή του τόπου ή –έστω– να μπολιάσουν με καινοτόμους ιδέες το πολιτικό σκηνικό, κλωτσάνε την καρδάρα. Θα συμφωνήσουμε ότι τα πράγματα στην πολιτική δεν είναι εύκολα. Υπάρχουν φιλοδοξίες που παράγουν διαγκωνισμούς και υπονομεύσεις, υποβολιμαίες υποσχέσεις που πιθανότατα δεν θα εκπληρωθούν, γινάτια που παράγουν τοξικότητα. Ομως, όπως έλεγε και ο Χάρι Τρούμαν: «Αν δεν αντέχεις τη ζέστη, μείνε μακριά από την κουζίνα».
Πασχ. Μανδραβέλης-Καθημερινή