Οι τελευταίες μέρες της παρωδίας

Το περασμένο καλοκαίρι τελείωσε με την πολυδιαφημισμένη κυβερνητική αντεπίθεση να ξεψυχά στα αποκαΐδια της Αττικής και στο μαζούτ του Σαρωνικού.

Εφέτος και πριν κορυφωθεί το καλοκαίρι, είναι η ίδια η κυβέρνηση που πνέει τα λοίσθια στο Μάτι και στο Κόκκινο Λιμανάκι.

Τέλος χρόνου. Χωρίς παράταση.

Η χώρα ζει τις τελευταίες μέρες μιας παρωδίας που υποδύεται τη διακυβέρνηση.

Ποιος θα κάνει τώρα κοινωνικές φιέστες στη ΔΕΘ και διαγγέλματα από το Καστελλόριζο; Ποιος θα εκφωνεί δεκάρικους για «προοδευτικούς πόλους» και ποιος ονειρεύεται «συνταγματικές πλειοψηφίες»;  

Ποιος είναι διατεθειμένος να στηρίξει μια κυβέρνηση νεκροφόρα; Ποιος πιστεύει ότι το παιχνίδι μπορεί ακόμη να γυρίσει;

Αλλά επειδή η κρίση αναδεικνύει συνήθως τον πραγματικό χαρακτήρα των ανθρώπων, η παρωδία ολοκληρώνεται όπως ξεκίνησε. Βουτηγμένη στο θράσος, στο παραμύθι και στην ασυνειδησία.

Δίχως μια συγγνώμη. Αλλά (δυστυχώς) με πολλούς νεκρούς στην πλάτη της.

Ακόμη και οι σπασμωδικές κινήσεις της κυβέρνησης να δείξει ότι υπάρχει οδηγούν κατά κανόνα στο αντίθετο αποτέλεσμα.

Ο Τσίπρας σε ρόλο «Τσόρτσιλ της Ανατολικής Αττικής» προκαλεί θυμηδία. Οι αυτάρεσκες συνεντεύξεις των «αλάνθαστων» υπουργών φέρνουν οργή. Τα «μέτρα ανακούφισης των πληγέντων» δίνουν το στίγμα της ασέβειας όσων τα σχεδίασαν.

Οι δημόσιες περιφορές του Καμμένου ξεσηκώνουν ένα μείγμα αγανάκτησης και αηδίας - όσο και οι απειλές του Σπίρτζη ότι θα ελέγξει τις άδειες οικοδόμησης των καμένων!

Και από κοντά ο αποκαμωμένος θίασος του παρακράτους χειροκροτεί σε ξετσίπωτα πρωτοσέλιδα μια παράσταση που κατεβαίνει χωρίς κοινό και μέσα στην ντροπή.

Την Παρασκευή, η «Αυγή» χρέωνε την τραγωδία στις «διαχρονικές ευθύνες του πολιτικού συστήματος που κυβέρνησε τη χώρα επί δεκαετίες».

Ενώ ο υπόλοιπος κυβερνητικός Τύπος μιλούσε για «εμπρησμούς» και συνθήκες «υπέρτερες των ανθρώπινων δυνατοτήτων» («Εφημερίδα των Συντακτών»). Δηλαδή οι άνθρωποι έπεσαν θύματα κακοποιών, της μοίρας και του… Ανδρέα Παπανδρέου!

Εσχατη αθλιότητα. Πέντε μέρες μετά την τραγωδία η επίσημη πολιτεία αποφεύγει να δώσει στοιχεία των αγνοουμένων, μήπως και καθυστερήσει η διόγκωση του αριθμού των νεκρών!

Σε τέτοιες συνθήκες, η περίφημη «επικοινωνιακή διαχείριση» θυμίζει όλο και περισσότερο νεκρώσιμη ακολουθία. Απόδειξη πως όταν σε πάρει από κάτω στην πολιτική, δύσκολα σηκώνεις κεφάλι - ιδίως όταν δεν υπάρχει και τίποτα ευχάριστο να «επικοινωνήσεις»…

Εχει ακόμη ανάσα η κυβέρνηση; Υπό αυτές τις συνθήκες, περίπου όση και ο Λάζαρος πριν παρέμβει ο Ιησούς. Ούτως ή άλλως, κάθε μέρα που περνάει πλέον ο Πρωθυπουργός στο Μαξίμου είναι χειρότερη από την προηγούμενη.

Θεωρητικά, του μένει το δυσάρεστο καθήκον να κάνει τον σταυρό του και να ορίσει την ημερομηνία των εκλογών - δεν ξέρω πόσο θα βοηθήσει ο σταυρός, αλλά μπορεί τουλάχιστον να εξευμενίσει τον Αγιο Καλαβρύτων!

Διότι τελικά η ελπίδα του χαρτοπαίκτη πως όσο μένει στο παιχνίδι μπορεί να ρεφάρει έχει και ανάποδη ανάγνωση: όσο μένει στο παιχνίδι χάνει περισσότερο!

Ο ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα, μπορούσε την αρχή του έτους να ελπίζει σε μια καθαρή αλλά βιώσιμη ήττα. Τώρα, μετά το Σκοπιανό και τις πυρκαγιές, κινδυνεύει με μια ήττα αβίωτη.

Στη Βόρεια Ελλάδα φλερτάρει ήδη με μονοψήφια ποσοστά. Και αν δεν τον σώσουν οι ψηφοφόροι στα Σκόπια, κινδυνεύει, με το Σκιοπιανό ανοιχτό, να μετατραπούν οι επερχόμενες εκλογές στο δημοψήφισμα που ήθελε να αποφύγει.

Για να είμαστε δίκαιοι, ο Πρωθυπουργός έχει εξαιρετικά περιορισμένη ευχέρεια κινήσεων. Τι μπορεί άραγε να επιχειρήσει καλοκαιριάτικα για να ξεφύγει από ένα τόσο ασφυκτικό αδιέξοδο;

Ακόμη περισσότερο όταν η εικόνα του «απτόητου πολιορκημένου» έχει νόημα μόνο αν κάποια στιγμή λύσει πτοημένος την πολιορκία ο πολιορκητής.

Και αν καταλαβαίνω καλά, η αντιπολίτευση δεν δείχνει καμία τέτοια διάθεση.

Γ. Πρετεντέρης-ΤΟ ΒΗΜΑ