Απαράσκευοι και μοιραίοι

Η αλήθεια είναι πως το κακό δεν αργεί να γίνει. Ειδικά όταν προηγείται ξηρασία και φυσούν θυελλώδεις άνεμοι. Η αλήθεια επίσης είναι πως το «φαινόμενο του θερμοκηπίου» πιθανώς να ευθύνεται για τις πολλές μεγάλες πυρκαγιές που βλέπουμε στις τηλεοράσεις μας ή ζούμε στις δίπλα γειτονιές. Πολλά φταίνε για τις πυρκαγιές, χωρίς να εξαιρείται και ο Χατζηπετρής που τραγουδούσε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης.
Η αλήθεια επίσης είναι ότι παντού συμβαίνουν φυσικές καταστροφές, και πολλάκις υπάρχουν θύματα. Αλλά όχι τόσο αδίκως. Σεισμοί γίνονται στην Ιαπωνία και στο Ιράν. Στην πρώτη περίπτωση όμως τα θύματα μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, στη δεύτερη σε χιλιάδες. Κι αυτό διότι στις οργανωμένες κοινωνίες, υπάρχει το κράτος που σχεδιάζει με βάση τα πραγματικά δεδομένα και όχι με το κισμέτ, ή το «έλα μωρέ τώρα...» ή το «σιγά! Και τι πρόκειται να συμβεί;». Υπολογίζουν όχι μόνο την κακιά στιγμή, αλλά τη χειρότερη. Καταστρώνουν σχέδια, τα προβάρουν, ελέγχουν πως υλοποιούνται, τα διορθώνουν, βρίσκουν τις διόδους διαφυγής, τις σηματοδοτούν, διώχνουν τα
αυτοκίνητα που τις κλείνουν, υπενθυμίζουν ξανά και ξανά τους κινδύνους, όπως ενοχλητικά κάνουν οι αεροσυνοδοί πριν από την έναρξη μιας πτήσης. Και μετά ελέγχουν και επικαιροποιούν τα σχέδια έτσι ώστε αν γίνει το κακό να ελαχιστοποιηθούν οι συνέπειες. Αν παρ’ όλα αυτά γίνει το κακό δεν θρονιάζονται σε εκατόμβες νεκρών. Εχουν την ευθιξία να παραιτηθούν, όπως έκανε η υπουργός Εσωτερικών της Πορτογαλίας, όταν στις πυρκαγιές του 2017 έχασαν τη ζωή τους 45 άνθρωποι. Κατά κάποιον τρόπο η παραίτηση είναι άρρητο μέρος του σχεδίου που υλοποιείται. Οι επόμενοι ξέρουν πως αν ολιγωρήσουν στο παραμικρό, θα το πληρώσουν. Οι δικοί μας πάλι τα βάζουν με τον «ΣΚΑΪ».
Το άδικο των θυμάτων στις τριτοκοσμικές χώρες είναι η μεγιστοποίηση των συνεπειών σε κάθε «κακιά στιγμή». Είναι οι ζωές που χάνονται επειδή οι κυβερνητικοί αντί να κάνουν τη δουλειά τους πληκτρολογούν μανιωδώς στο Facebook για να συκοφαντήσουν τα Μέσα Ενημέρωσης ότι τάχαμου καταστροφολογούν. Να σημειώσουμε ότι σε άλλες χώρες ενημερώνουν τους πολίτες για το μέγιστο των κινδύνων που διατρέχουν κάθε στιγμή, ακόμη και σε ένα σφουγγαρισμένο πάτωμα. Στην Ελλάδα τα παλικάρια των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν σχεδιάζουν, δεν προειδοποιούν, δεν κυβερνούν. Βγάζουν τα γινάτια τους, κατά του «συστήματος», των «προηγούμενων», των ΜΜΕ, και όχι κατ’ ανάγκη με αυτή τη σειρά.
Πολλοί απογοητεύτηκαν από την πολιτική και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι «όλοι ίδιοι είναι». Κάνουν μέγα σφάλμα. Απόδειξη του λάθους τους οι τωρινοί. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αποδείχθηκαν χειρότεροι όλων. Ας ελπίσουμε ότι οι επόμενοι θα είναι πολύ, πολύ, πολύ (εδώ που φτάσαμε δεν αρκεί απλώς ένα «πολύ») καλύτεροι...
Π. Μανδραβέλης-Καθημερινή