Αρμενίζοντας προχείρως...

Πρέπει να γέλασαν πολύ οι Αμερικανοί με την πρόταση του Έλληνα Μέτερνιχ, για τη δημιουργία μιας νέα συμμαχίας κρατών στη Βαλκανική ώστε να μην μπει στο ΝΑΤΟ η πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας με την ονομασία που συμφωνήθηκε στις Πρέσπες, δηλαδή «Βόρειος Μακεδονία». Είναι σίγουρο ότι η συνάντησή τους με τον κ. Πάνο Καμμένο θα αποτελέσει πρώτη ύλη για τα ανέκδοτα που λένε οι διπλωμάτες, όταν χαλαρώνουν στα τραπέζια. Κάποιοι θα διηγούνται: «Και τότε μας λέει ο Έλληνας υπουργός Εθνικής Άμυνας “στην Κάρπαθο θα μπορούν να γίνουν προσγειώσεις όπως στο Κανάβεραλ”». «Γκούχου, γκούχου, γκούχου», θα αποκρίνονται οι συνδαιτυμόνες, πνιγμένοι στον γέλωτα και στον καπνό των πούρων τους.
Βεβαίως, αν είχαν χιούμορ οι Αμερικανοί, θα αποδέχονταν την προσωπική εξωτερική πολιτική του κ. Πάνου Καμμένου. Θα του ανταπαντούσαν:
«Εξαιρετική η ιδέα σας, κύριε υπουργέ. Να γίνει ο άξονας των Βαλκανίων. Αλλά με ποιο όνομα θα μπει η Δημοκρατία της Μακεδονίας σε αυτήν τη νέα συμμαχία;»· ας μη δυσανασχετούν κάποιοι με το «Δημοκρατία της Μακεδονίας», διότι έτσι την αναγνώρισαν οι ΗΠΑ (και άλλες 140 χώρες) κι έτσι την αποκαλούν οι αξιωματούχοι τους.
Τα αναφέρουμε όλα αυτά για να επισημάνουμε την προχειρότητα με την οποία ασκεί πολιτική η κυβέρνηση. Δόγμα της το ό,τι φανεί του Λωλοστεφανή. Ο ένας ξεκίνησε να αλλάξει την Ευρωζώνη και χρεοκόπησε την Ελλάδα, ο άλλος επαναχαράσσει τα Βαλκάνια και ελπίζουμε ότι τώρα ουδείς παίρνει την κυβέρνηση στα σοβαρά, για να μην πάθουμε καμιά μεγαλύτερη ζημιά. Το λέμε αυτό, διότι μια συμμαχία πέντε κρατών, ερήμην των τεσσάρων, η οποία προτείνεται σε ένα έκτο κράτος που δεν θα συμμετάσχει στη συμμαχία, είναι πολιτική για γέλια. Των άλλων, φυσικά, διότι για εμάς είναι για κλάματα.
Τα πράγματα μοιάζουν χειρότερα εάν σκεφτούμε ότι το Μακεδονικό μπορεί να είναι ήσσονος εθνικής σημασίας πρόβλημα (ανατολικώς βρίσκεται το μεγάλο), είναι όμως τεράστιο θέμα για την κυβέρνηση, αφού γι’ αυτό κινδυνεύει η κυβέρνηση των συνεταίρων. Αν λοιπόν σε αυτό το, μέγιστο για την καρέκλα τους, ζήτημα πολιτεύονται με τόση προχειρότητα, μπορούμε να καταλάβουμε πόσο απερίσκεπτα και χωρίς συντονισμό κινούνται σε άλλα ήσσονος γι’ αυτούς ζητήματα, όπως π.χ. είναι η εκπαιδευτική πολιτική. Εκεί κι αν γίνεται των Βαλκανίων (του προπερασμένου αιώνα) με τις κατά καιρούς επιφοιτήσεις του κ. Κώστα Γαβρόγλου.
Δυστυχώς, η προχειρότητα κυριαρχεί και για το μεγάλο μας εθνικό ζήτημα. Η ανακοίνωση περί επέκτασης της αιγιαλίτιδας ζώνης έγινε στο πόδι. Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ο κ. Νίκος Κοτζιάς είπε πως τα «προεδρικά διατάγματα είναι έτοιμα προς υπογραφή», ενώ η κυβέρνηση τελικώς άδειασε τον τέως υπουργό και θα κάνει νόμο που θα περάσει από τη Βουλή. Και να σκεφθεί κανείς ότι ο πρωθυπουργός χαρακτήρισε τον απελθόντα κ. Κοτζιά «ανοικτό βιβλίο στα θέματα εξωτερικής πολιτική (το οποίο) θα συμβουλεύομαι τακτικά». Ξέρουμε πως η τήρηση των υποσχέσεων δεν είναι ένα από τα προτερήματα του πρωθυπουργού, αλλά η αλήθεια είναι πως έπρεπε να κλείσει γρήγορα αυτό το προχειρογραμμένο «ανοιχτό βιβλίο».
Στην Ελλάδα, χρόνια τώρα, αναλωνόμαστε σε συζητήσεις για τις διαχωριστικές γραμμές Δεξιάς - Αριστεράς, άρχουσας τάξης - εργατών. Σιγά τη βιομηχανική κοινωνία και σιγά την ταξική πάλη που έχουμε! Ετσι, όμως, κρύβουμε τη βασική διαχωριστική γραμμή στην πολιτική, η οποία είναι μεταξύ σοβαρότητας και γελοιότητας. Οταν πάψει να υπάρχει αυτή, τότε μπορούμε να κουβεντιάσουμε τα περαιτέρω...
Π. Μανδραβέλης-Καθημερινή