Αφήγημα

Με τη δήλωσή του χθες στη Βουλή ότι «εμείς τις πρώτες πραγματικά δικές μας 100 μέρες τις κλείνουμε αύριο που κλείνουμε 100 μέρες από την έξοδο της χώρας από τα Μνημόνια», ο Πρωθυπουργός δεν επιχείρησε απλώς να μηδενίσει το κοντέρ. Επιχείρησε να διαγράψει και τα σχεδόν τέσσερα χρόνια της πρωθυπουργίας του, σαν να μην είναι υπεύθυνος ο ίδιος για το τρίτο Μνημόνιο αλλά και για τη δυσβάσταχτη λιτότητα που εφάρμοσε, αποτέλεσμα της οποίας είναι εξάλλου το υπερπλεόνασμα για το οποίο τόσο υπερηφανεύεται.
Είναι κατανοητή η προσπάθεια του Πρωθυπουργού να βρει ένα αφήγημα για να πείσει τους ψηφοφόρους. Το πρόβλημα όμως με το αφήγημα του επικεφαλής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δεν εντοπίζεται στην αναληθοφάνειά του. Βρίσκεται στα
οικονομικά αποτελέσματα που παράγει η προσπάθειά του να αποδείξει ότι το αφήγημά του είναι αληθοφανές. Βρίσκεται στην άκρατη παροχολογία, στις αθρόες προσλήψεις και στις αυξήσεις των μισθών των ημετέρων, σε ενέργειες δηλαδή που μαρτυρούν ότι η χώρα μπορεί με μια ανεύθυνη ηγεσία να επιστρέψει στη φενάκη που οδήγησε στη χρεοκοπία.
Η πολιτική αυτή είναι κάθε άλλο παρά φιλολαϊκή. Οπως αποδείχθηκε πολύ πρόσφατα και με πολύ σκληρό τρόπο, αλλά θέλει να ξεχνά ο Πρωθυπουργός, τα πρώτα θύματα μιας κρίσης είναι οι μη έχοντες. Ξεχνά επίσης ότι η χώρα εξακολουθεί να έχει σοβαρό πρόβλημα χρέους. Και ξεχνά και εκείνο που έλεγε ένας πρωθυπουργός τον οποίο πολύ αντέγραψε, ο Ανδρέας Παπανδρέου: Είτε το έθνος θα εξαφανίσει το χρέος, είτε το χρέος θα αφανίσει το έθνος.
TA NEA