Εγκαίνια σε λεκάνη χωρίς σιφόνι

Όλη η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι μια προσβολή στη νοημοσύνη μας, αλλά τα εγκαίνια του Μετρό της Θεσσαλονίκης ήταν μια πραγματική αναλαμπή. Ήταν η πρώτη φορά που εκνευρίστηκα μετά από πολύ καιρό. Η Εφημερίδα των Συντακτών δημοσίευσε άρθρο με τίτλο «Ανοίγει για το κοινό ο πρώτος έτοιμος σταθμός του Μετρό Θεσσαλονίκης». Ο τίτλος είναι βεβαίως ακριβής, αν είναι κανείς διατεθειμένος να παραβλέψει το γεγονός ότι ο σταθμός ανοίγει ως δείγμα ενός μελλοντικού σταθμού, που θα λειτουργεί προς το παρόν ως νεκρό έκθεμα, σαν να δείχνεις την κουζίνα που δεν μαγειρεύει, το μπάνιο που δεν πλένει, την λεκάνη χωρίς σιφόνι και ούτω καθεξής.
 Αυτή τη λεκάνη χωρίς σιφόνι  λοιπόν είχε τη φαεινή ιδέα να την εγκαινιάσει ο πρωθυπουργός, ομολογώντας χωρίς ντροπή ότι δεν πρόκειται να χρησιμοποιηθεί για τα επόμενα δύο χρόνια.
Αντιλαμβάνεται κανείς εύκολα ότι
με δεδομένο πως στην επόμενη τετραετία κατά πάσα πιθανότητα πρωθυπουργός θα είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και καθώς ο Αλέξης Τσίπρας υπολογίζει ότι έχει ολοκληρωθεί το 95% του έργου δεν θα άφηνε να του φάνε τη δόξα για δύο μόλις χρόνια.

Το να εγκαινιάζεις όμως ένα έργο που δεν παραδίδεται στην κυκλοφορία όπως παλιότερα εγκαινίαζαν τμηματικά κάθε χιλιόμετρο της ασφάλτου που στρωνόταν δεν το λες ακριβώς ρήξη με το παλιό. Βρίσκω τη γενική πολιτική κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ συνήθως πληκτική. Εδώ και χρόνια, είναι δύσκολο να σχολιάσει κανείς την πολιτική συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να αναμασήσει πράγματα αυτονόητα ή δεδομένα εδώ και πάρα πολύ καιρό. Δεν λέω ότι στην προκειμένη περίπτωση υπήρξε μία αποκάλυψη ως προς το πραγματικό ποιόν του ΣΥΡΙΖΑ. Επαναβεβαιώνεται όμως μία θεμελιώδης αρχή που ξέραμε ότι θα τεθεί σε ισχύ την επόμενη μέρα της κωλοτούμπας:

Όταν επιτρέψεις στον εαυτό σου να θεωρεί θεμιτό το επιχείρημα πως είναι καλύτερο να βρίσκεσαι εσύ στην καρέκλα της εξουσίας ακόμη και αν ασκήσεις την ίδια πολιτική με τον αντίπαλό σου μετά ανοίγει ο ασκός του Αιόλου. Δεν υπάρχει όριο στο πόσο γελοίος, πόσο πασόκος, πόσο παλαιοπασόκος για την ακρίβεια, μπορείς να καταντήσεις σε αυτή σου την προσπάθεια. Προσπαθούσα πάντα αυτά τα χρόνια να σκέφτομαι ότι απευθυνόμαστε και σε ένα κοινό καλοπροαίρετων συριζαίων που θεώρησε πως εφόσον δεν υπήρχε ξεκάθαρα διατυπωμένη, ρεαλιστική εναλλακτική πρόταση, η καλύτερη διαχείριση των μνημονίων ήταν μία λύση έστω οριακά προτιμότερη.

Η εικόνα του Αλέξη Τσίπρα χωρίς γραβάτα να εγκαινιάζει ανύπαρκτα έργα που θα χρησιμοποιηθούν μετά από δύο χρόνια συνιστά όμως ωμή προσβολή. Δεν είναι τίποτε σπουδαίο.  Ο ΣΥΡΙΖΑ επιτρέπει να υπάρχει το αίσχος του στρατοπέδου συγκέντρωσης μεταναστών στη μόρια. Όλα τα άλλα, ακόμη και τα μνημόνια είναι βεβαίως πταίσματα. Πολύ περισσότερο πταίσμα είναι να παριστάνεις τον πολιτικάντη της δεκαετίας του ’80, ως νεαρός πολιτικός που αρνείται να φορέσει γραβάτα και υπερηφανεύεται ότι με αυτή την αντισυμβατική αμφίεση αλωνίζει τα διεθνή κέντρα εξουσίας.

Πράγματι η συγκεκριμένη χειρονομία δεν συνιστά ούτε την πιο βάρβαρη ούτε την πιο άδικη εκδήλωση της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Κατά την ταπεινή μου άποψη όμως, και για να είμαι απολύτως ειλικρινής, με βάση το προσωπικό μου ψυχολογικό θερμόμετρο και το τι αντιδράσεις μου προκαλούν αυτά που συμβαίνουν, ήταν με διαφορά ό,τι πιο γελοίο έχει κάνει ο Αλέξης Τσίπρας. Καλύτερα να μιλάει αγγλικά με τον Κλίντον.
 του Κωνσταντίνου Πουλή-www.thepressproject.gr