Είκοσι εννιά και… σήμερα

Αν πιστέψουμε την κυβερνητική προπαγάνδα, ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο «μεγάλος αρχηγός που δεν χάνει ποτέ».

Οι δοξαστικοί ύμνοι που του αναπέμπουν τα κάθε λογής πληρωμένα τρολ, όπως και διάφοροι αναλυτές της συμφοράς, παραπέμπουν ευθέως στην προσωπολατρεία προς τον «πατερούλη» Ιωσήφ Στάλιν που κυβέρνησε τη Σοβιετική Ένωση με σιδερένια πυγμή.
Όπως οι προπαγανδιστές της σοβιετικής εποχής που εμφάνιζαν τον Στάλιν ως τον αδιαμφισβήτητο ηγέτη του σοβιετικού έθνους, «πατερούλη» των φτωχών και αδυνάτων, αλάθητο και δίκαιο προστάτη, από τον οποίον εξαρτιόταν τα πάντα και πάνω από όλα η ζωή και ο θάνατος, έτσι και οι εν Ελλάδι σύγχρονοι ομότεχνοί τους παρουσιάζουν τον κ. Τσίπρα ως τον «άχαστο» αρχηγό που, κατά το κοινώς λεγόμενον, «όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει».

Προκαλεί εντύπωση, για παράδειγμα, ότι, ενώ εδώ και τρία χρόνια χάνει κατά κράτος από τον Κυριάκο Μητσοτάκη σε όλες τις μετρήσεις της κοινής γνώμης –ακόμη και σε όσες δημοσιεύονται στον φιλοκυβερνητικό Τύπο-, οι υμνητές του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ επιμένουν στερεότυπα να μας «πληροφορούν» σχεδόν σε καθημερινή βάση για «το παιχνίδι που παίρνει πάνω» και για «την καινούργια αντεπίθεση που ξεκινά».
Δεν είναι βέβαιο αν οφείλεται στο πνεύμα της αυταπάτης, όπως εκείνη που ομολογημένα τον είχε καταλάβει όταν πριν ανέβει στην εξουσία υποσχόταν στους Έλληνες τον… ουρανό με τα άστρα, ή αν έχει πέσει κι ο ίδιος θύμα των προπαγανδιστών οι οποίοι, επ΄ αμοιβή οι περισσότεροι και κάποιοι λίγοι αυτόκλητα, έχουν αναλάβει να του φιλοτεχνήσουν την εικόνα του «υπερήρωα».

Αποτελεί, ωστόσο, γεγονός αναμφισβήτητο ότι κάποιες στιγμές δείχνει να έχει πειστεί και ο ίδιος ότι αποτελεί τον μοναδικό «καταφερτζή» της ελληνικής πολιτικής ζωής που για να πετύχει τον στόχο του είναι αποφασισμένος να πει και να κάνει τα πάντα.
Μπορεί να συνήψε νέα μνημόνια και να παρέδωσε για έναν αιώνα την δημόσια περιουσία, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να ισχυρίζεται ότι έβγαλε τη χώρα από τη μνημονιακή επιτροπεία. Μπορεί να περιέκοψε τις συντάξεις και να κατήργησε το ΕΚΑΣ, αλλά δεν δυσκολεύεται να επιμένει ότι «κράτησε την κοινωνία όρθια». Μπορεί να αύξησε το δημόσιο χρέος με τον ασύστολο εσωτερικό δανεισμό και το σκούπισμα των αποθεματικών του Δημοσίου, αλλά δεν έχει πρόβλημα να διαφημίζει πως δήθεν «διώχνει το ΔΝΤ» και να κομπορρημονεί πως η οικονομία «είναι το ατού του».
Μπορεί να συναγελάζεται με όλους τους ισχυρούς της χώρας, να εξυπηρετεί τα συμφέροντα τους και να τους τοποθετεί ακόμη και στα ψηφοδέλτια του κόμματός του, αλλά δεν έχει δισταγμό να παριστάνει τον διώκτη της «διαπλοκής». Μπορεί να επιτίθεται στο «παλαιό καθεστώς» και στους εκπροσώπους του, πλην, όμως, μόλις αυτοί δηλώσουν υποστηρικτές του παίρνουν συγχωροχάρτι και καλύπτονται με τον φανταστικό μανδύα που συνιστά τάχατες το «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς» το οποίο είναι τόσο υπαρκτό όσο και ο… υπαρκτός σοσιαλισμός στη σταλινική αλλά και στη μετασταλινική εποχή.
Με αυτές ακριβώς τις αλαζονικές φαντασιώσεις του πολιτικά «άτρωτου» που στον δικό του κόσμο νομίζει ότι τίποτε δεν τον αγγίζει και κανείς δεν τον ακουμπά, πήγε στη Βουλή την περασμένη Τρίτη για να στηρίξει μια ακόμη αθλιότητα της κυβερνητικής του περιόδου που είχε πρωταγωνιστή τον Παύλο Πολάκη, ένα πρόσωπο που είναι ταυτισμένο περισσότερο από κάθε άλλο με τον Αλέξη Τσίπρα και την εξουσία του.

Δεν είναι λίγα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και οι υπουργοί της τελευταίας τετραετίας που έχουν προσβάλει βάναυσα την νοημοσύνη των Ελλήνων πολιτών. Με λόγια και έργα. Με πράξεις και δηλώσεις. Οργιστήκαμε πολλές φορές με τα ψέματα που οι περισσότεροι εξ αυτών αράδιαζαν μπροστά στα μάτια μας, επιμένοντας να μας πείσουν ότι δεν είναι αυτό που βλέπουμε. Θυμώσαμε συχνά με τη μισαλλόδοξη μικροπρέπεια και την κομματικά εμπάθεια αρκετών. Διασκεδάσαμε, κάποιες φορές, με την αμετροέπεια και την αστοχία ορισμένων άλλων. Πώς αλλιώς, εξάλλου, να αντιμετωπιστούν οι παρόλες της Θεανώς για τα… πολυμήχανα «γεμιστά» ή της Τασίας για το… «λιάσιμο» των μεταναστών;
Κανείς άλλος, ωστόσο, δεν κατάφερε να εκφράσει τόσο αντιπροσωπευτικά, όσο ο Πολάκης, το εύρος των παθογενειών που επέφερε ή αναβίωσε στην πολιτική ζωή του τόπου το ΣΥΡΙΖΑϊκό καθεστώς: Μισαλλόδοξες ύβρεις, προσβολές, συκοφαντίες και απειλές κατά καθενός που δεν είναι μαζί τους. Υπεράσπιση και συνηγορία σε οποιονδήποτε «δίνει γη και ύδωρ» ή συνδράμει στη διατήρηση της εξουσίας τους. Ισοπέδωση κάθε προσώπου, νόμου ή θεσμού που δεν τίθεται στην υπηρεσία του καθεστώτος.
Η εν θερμώ αντίδραση του Αλέξη Τσίπρα να μετατρέψει την πρότασημομφής της ΝΔ κατά Πολάκη σε ψήφο εμπιστοσύνης προς την κυβέρνησή του, ήρθε να επιβεβαιώσει με τον πλέον πανηγυρικό τρόπο την απόλυτη ταύτιση του πρωθυπουργού με τον αναπληρωτή υπουργό Υγείας.
Αν και η συνέχεια έδειξε ότι ο «πατερούλης» έκανε δεύτερες σκέψεις, καθώς ανέθεσε στους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς να υποδείξουν στο μέχρι πρότινος «alter ego» του ότι πρέπει να παραστήσει τον μεταμεληθέντα, ο… «αψύς Σφακιανός» δεν φαίνεται να πήρε το μήνυμα.
Και δεν το πήρε γιατί προφανώς είναι πεπεισμένος ότι όλα όσα έκανε είναι μέσα στο καθήκοντά του. Κάπως σαν τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ που, ενώ αποθέωναν τον «πατερούλη», λίγα χρόνια μετά επικροτούσαν τις αποκαλύψεις του Χρουστσόφ για τις παρεκκλίσεις της σταλινικής περιόδου…
Στη Σοβιετική Ένωση οι αλλαγές ήταν αργές, πολύ αργές. Και το παιχνίδι της εξουσίας παιζόταν ανάμεσα σε μια περιορισμένη νομενκλατούρα. Στην –ευτυχώς, ευρωπαϊκή- Ελλάδα τα πράγματα κυλούν πιο γρήγορα. Και στο παιχνίδι της εξουσίας κυρίαρχο ρόλο έχουν οι ψηφοφόροι που σε ένα μήνα από σήμερα θα μιλήσουν, παίρνοντας εκείνοι τη σκυτάλη από τους ένθεν κακείθεν προπαγανδιστές. Ο χρόνος μετρά ήδη αντίστροφα: είκοσι εννιά μέρες και σήμερα… 

Γρ, Τζιοβάρας-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ