Αλέξη, σ΄ευχαριστούμε. Μπορείς να φεύγεις τώρα

«Μα γιατί τον ευχαριστούμε; Εδώ κόντεψε να καταστρέψει την Ελλάδα,» θα αναρωτηθεί ένας σώφρων άνθρωπος.

Κι όμως πρέπει να τον ευχαριστήσουμε γιατί, μόλις μέσα σε 54 μήνες, κατόρθωσε και γκρέμισε όλο το οικοδόμημα της Αριστεράς που χτιζόταν επί 70 σχεδόν χρόνια.

Στην Ελλάδα τίποτα δεν θα είναι ίδιο μετά το πέρασμα του τυφώνα «ΣΥΡΙΖΑ». Έτσι συμβαίνει μετά το πέρασμα ενός τυφώνα.

Έχω γράψει παλιότερα πως ένα μεγάλο μέρος της Ελληνικής κοινωνίας βίωνε έναν κρυφό, παράνομο και ανεκπλήρωτο έρωτα με την Αριστερά. Για δεκαετίες.

Ήταν μια βουβή σχέση που κατά διαστήματα είχε τα ξεσπάσματα της (1958, 1981). Και πάλι όμως ο έρωτας ήταν ανολοκλήρωτος. Την πρώτη φορά γιατί το 24,42% που έλαβε η ευρύτερη Αριστερά το 1958 δεν ήταν αρκετό για να την φέρει στην εξουσία. Άλλωστε, κάτι τέτοιο, μόλις εννιά χρόνια από την λήξη του Εμφυλίου πολέμου, ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Κυριολεκτικά.

Το δε 1981 ήταν έρωτας δια αντιπροσώπου. Ήταν γιαλαντζί σχέση. Ώσπου ήρθε το «εθνοσωτήριο» έτος του

2015 και στην εξουσία ανήλθε η πραγματική, η γνήσια Αριστερά. Η Αριστερά της δρακογενιάς, όπως έγραψε ο ποιητής.

Όλοι θυμούμαστε τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να άδουν συγκινημένα τον ύμνο του ΕΛΑΣ το βράδυ της 25ης Ιανουαρίου 2015.

Όλοι θυμούμαστε τα πορτρέτα του «πρωτοκαπετάνιου» να κοσμούν τα υπουργικά γραφεία.

Όλοι θυμούμαστε τον Αλέξη Τσίπρα να καταθέτει στεφάνι στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, με τον Πετσίτη από δίπλα του. Τότε ο Πετσίτης ήταν άγνωστος και όλοι τον θεωρούσαμε ακόμα έναν λαϊκό αγωνιστή.

Διαφορετικά, τι δουλειά θα είχε δίπλα στον πρωθυπουργό σε αυτόν τον καθαγιασμένο τόπο;

Τέλος, όλοι θυμούμαστε τον αέρα της ανατροπής που έπνεε σε όλην την Ευρώπη, όπως μας διαβεβαίωναν οι Συριζαίοι τότε.

Ηρωικές μέρες, ηρωικές στιγμές. Μέχρις εδώ όμως.

Στην συνέχεια το αριστερό παραμύθι άρχισε να ξεφτίζει. Οι πολίτες άρχισαν να καταλαβαίνουν πως αυτό που ζουν δεν έχει σχέση με αυτό που ερωτεύτηκαν. Και πολύ σύντομα αντιλήφθηκαν πως αυτό που ερωτεύτηκαν δεν υπάρχει στην πραγματικότητα.

Το μόνο που υπάρχει είναι αυτό που ζουν. Και είναι αποκρουστικό, όπως φάνηκε στις 26 Μαΐου 2019, μόλις 54 μήνες μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015.

Μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ κατέρρευσαν και όλα τα ιδεολογήματα της Αριστεράς, όπως και όλοι οι μύθοι που κυριαρχούσαν στην Ελληνική κοινωνία για 70 χρόνια.

Έτσι, « σε εμάς η πολεμική και πολιτική αποτυχία της Αριστεράς αντισταθμίστηκε με την έμφαση στον πολιτισμό, με τάσεις όμως αναθεωρητικές, πλουραλιστικές, δημοκρατικές. Αυτές ήλθε να διαψεύσει και να παραμερίσει ο τσιπρισμός, εκφράζοντας τον παραβολισμό του καταληψία, τις «συλλογικότητες» των επαναστατών εκ του ασφαλούς.

Τη συριζαϊκή κουλτούρα αντιπροσωπεύουν ο λόγος του πρωθυπουργού, το Αλ Τσαντίρι, η αμάθεια, αυτοί που διαβάζουν και Πασκάλ και Μπρικνέρ—κάτι όπως και Λέσβο και Μυτιλήνη.»*

Στις λίγες γραμμές αυτού του κειμένου συνοψίζονται τα αποτελέσματα του περάσματος του τυφώνα «ΣΥΡΙΖΑ».

« Η πρωτοφανής αλαζονεία, το αρειμάνιο ήθος, ο διχαστικός λόγος και η δολιοφθορά των θεσμών συνδέονται, βέβαια, με την γενική αποτυχία της πρώτης φοράς Αριστερά, της χειρότερης κυβέρνησης της δημοκρατικής Ελλάδας.

Η εμπειρία ΣΥΡΙΖΑ ήλθε να επιβεβαιώσει ότι δεν υπάρχει εξαίρεση –παγκοσμίως—στην καταστροφική πολιτεία της ριζοσπαστικής (κομμουνιστικής) Αριστεράς.

Παντού όπου επικράτησαν επιδείνωσαν τις συνθήκες ζωής των πολιτών και κατάργησαν ή υπονόμευσαν την δημοκρατία».*

* Συνέντευξη του Δημήτρη Ραυτόπουλου, στον Η.Μαγκλίνη, στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 1ης Ιουλίου 2019

Σάκης Μουμτζής-liberal.gr