Ο Αλέξης Τσίπρας γύρισε από τη Βαρκελώνη για να ασχοληθεί με τα κομματικά ζητήματα. Εχει ένα κόμμα που επιδιώκει να το αλλάξει.
Επί τη ευκαιρία, μας υπενθύμισε ότι, πέρυσι, από την Ιθάκη χαιρέτιζε την έξοδο της χώρας από το τρίτο Μνημόνιο, στο οποίο εκείνος την είχε βάλει. Σίγουρα θα ήθελε να ξεχάσει ότι, πριν από την έξοδο στην Ιθάκη, ξεκουραζόταν στη θαλαμηγό μιας πλούσιας φίλης του, μια πράξη που τόσους μπελάδες του απέφερε όταν έγινε γνωστή.
Η δήλωσή του ήταν στους γνωστούς τόνους. Επετέθη κατά της σημερινής κυβέρνησης και χρησιμοποίησε δύο πολύ γνωστά τσιτάτα, από εκείνα που κάνουν τον λόγο να φαίνεται αριστερός.
Είπε ότι «η Ιστορία δεν έχει τελειώσει», συντρίβοντας τον άθλιο χεγκελιανό Φουκουγιάμα που, κατά την αριστερή ανάγνωση, είχε σπεύσει να την τελειώσει μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης.
Και πρόσθεσε ότι
«Η Ιστορία διαρκεί πολύ», παραφράζοντας τον Αλτουσέρ, για να δείξει ότι κάτι έχει μάθει από τον Αριστείδη Μπαλτά. Οτι το τελευταίο βιβλίο του Αλτουσέρ, που έχει τίτλο «Το μέλλον διαρκεί πολύ», διεκτραγωδεί τον τρόπο με τον οποίο ο αγαπημένος φιλόσοφος του Τσίπρα διέπραξε γυναικοκτονία, πνίγοντας τη σύζυγό του, είναι ασήμαντη λεπτομέρεια.
Ο Τσίπρας κάνει αντιπολίτευση της γκρίνιας. Με συνθήματα. Το νόημα των οποίων σχεδόν δεν έχει σημασία. Αρκεί να ηχούν ευχάριστα και κάτι να θυμίζουν – κι ας μην ξέρουμε τι.
Ο ίδιος αυτός άνθρωπος θα αναλάβει την ευθύνη για τη μεταμόρφωση του κόμματός του. Είναι ο αδιαφιλονίκητος νάμπερ ουάν – και προφανώς δεν θα διστάσει να συγκρουστεί περιθωριοποιώντας οποιονδήποτε εκπρόσωπο οιασδήποτε αντιπολίτευσης, είτε αυτός λέγεται Σκουρλέτης είτε Τσακαλώτος είτε Φίλης…
Ο Σκουρλέτης ελέγχει κομματικούς μηχανισμούς. Ο Τσακαλώτος επικαλείται έναν ριζοσπαστικό μαρξισμό. Ο Φίλης την παράδοση της ανανεωτικής Αριστεράς.
Ε και; Ο Τσίπρας είναι το πρόσωπο που συμβολίζει την ισχύ στο όνομα της Αριστεράς. Που έβαλε μια δράκα διαμαρτυρόμενων στα σαλόνια της εξουσίας. Σ’ αυτόν μπορούν να ελπίζουν ότι ίσως τους ξαναβάλει.
Με ποια πρόταση; Την απλούστερη. Με εμπειρικό μαρξισμό. Με έναν προσωπικό μηχανισμό, που κατισχύει του κομματικού. Με συμμαχίες ευκαιρίας. Και με παραγωγή συνεχών αντιπαραθέσεων, που θα γίνει προσπάθεια στην πορεία να συμπυκνωθούν σε συγκεκριμένα αντικυβερνητικά συνθήματα και να βρουν οχήματα διαμαρτυρίας, στον δρόμο προς έναν νέο λαϊκισμό. Είναι ο δρόμος που ο Τσίπρας γνωρίζει καλά.
Εχει ελπίδες αυτή η στρατηγική; Υπό κανονικές συνθήκες, αν η χώρα βαδίσει τον δρόμο της ανάπτυξης, καμία. Αλλά ο Τσίπρας, που στην αναμπουμπούλα χαίρεται, μπορεί να ελπίζει στο ότι η γαλάζια μας χώρα έχει την ικανότητα να παράγει μη κανονικές συνθήκες. 
Ηλ. Κανέλλης-in.gr