Θαρρώ, πως ήταν σαν χθές…
Ένα απόγευμα του Αυγούστου πήγαμε στο θέατρο «Αθήναιον», στην Πατησίων, απέναντι από το Μουσείο, να παρακολουθήσουμε το «Μεγάλο μας Τσίρκο».
Την εμβληματική παράσταση του Ιάκωβου Καμπανέλλη με τον θίασο της Τζένης Καρέζη και του Κώστα Καζάκου.
Ο αθάνατος Νίκος Ξυλούρης ερμήνευε, ζωντανά επί σκηνής, τα συγκλονιστικά τραγούδια του Σταύρου Ξαρχάκου.
Η παράσταση είχε κάνει θραύση τον προηγούμενο χρόνο, αλλά κατέβηκε μετά από παρέμβαση της χούντας επειδή προφανώς την ενοχλούσε και οι συντελεστές της δεν χαμπάριαζαν από λογοκρισία.
Το θέατρο υπαίθριο, με σκέπη τ΄ αστέρια.
Μου άρεσε πολύ ο Ξυλούρης!
Δέσποζε ως Αρχάγγελος με
φωνή σταλμένη απ’ τα ουράνια.
Ακόμα και πολλά χρόνια μετά, θυμάμαι εκείνες τις ώρες και συγκινούμαι.
Όλη η ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, όπως έπρεπε να διδάσκεται, σε μια παράσταση…
H πιο συγκλονιστική στιγμή της παράστασης, που έμεινε καρφωμένη στο μυαλό μου δια βίου ήταν ένα μοιρολόϊ για την Μικρασιατική καταστροφή.
Άρχιζε τον θρήνο ο Ξυλούρης για τ’ Αϊβαλί, τ’ Αϊδίνι, την Προύσσα και τη Σμύρνη…
Ύστερα ακούγονταν αγγελίες-αναζήτησης του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού.
Ήταν μια που μάτωνε την καρδιά.
Δεν την ξέχασα ποτέ μου.
«Ο Χρήστος Αλεξανδρίδης αναζητά τα παιδιά του ηλικίας 9, 6 και 2 ετών, που χάθηκαν στην προκυμαία της Σμύρνης, τον Σεπτέμβριο του 1922…»
Ο τραγικός πατέρας, αναζητούσε τα ανήλικα παιδιά του για 50 τόσα χρόνια.
Μόνον όποιος έχασε παιδί, μπορεί να τον καταλάβει.
Γιατί συνέχιζε να ελπίζει.
Και έκλεινε με τη σπαρακτική φωνή της Τζένης Καρέζη, «Μαρμαρωμένε Βασιλιά, αντί για εσένα, αναστήθηκε η τουρκιά.
Τα πόδια εδώ, αλλού η καρδιά.
Κομμάτια μου ψάχνω να βρώ.
Να βγάλω ρίζες να ξανασταθώ.
Και να φωνάξω μια με φωνή,
που να ματώσουν οι ουρανοί.
Όλοι μας σφάζαν και μας πνίγανε μαζί.
Εγγλέζοι, Γάλλοι και Αμερικανοί.»
Για πολλά βράδυα έμεινα ξάγρυπνος και βούρκωνα.
Σαν καμπάνα ηχούσε στα αυτιά μου η φωνή της Καρέζη.
Ύστερα έφερνα στο μυαλό μου τα πρόσφατα γεγονότα στην Κύπρο. Πάλι ξεριζωμοί, πρόσφυγες, αγνοούμενοι και εγκατάλειψη από τους συμμάχους.
Πόσα ν’ αντέξει, επιτέλους, αυτό το έθνος;
Τόσα χρόνια και δεν βρέθηκε ακόμα ένας θίασος να ξαναδιδάξει αυτήν την εμβληματική παράσταση για τους νεοέλληνες...
Ο Σταύρος Ξαρχάκος, με τον Κώστα Καζάκο, μήπως ήρθε καιρός, με την αρωγή των Υπουργείων Παιδείας και Πολιτισμού, να κάνουν κάτι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σεβαστείτε το ελεύθερο βήμα σχολιασμού και διαλόγου. Ανωνυμία δεν σημαίνει και ασυδοσία.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.
Σημείωση : Κάθε υβριστικό , προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο θα διαγράφεται...
Σχόλια με ονομαστικές αναφορές που περιέχουν ατεκμηρίωτες καταγγελίες θα διαγράφονται.
Απαντήσεις από τον διαχειριστή μόνο στα επώνυμα σχόλια.