Με τέτοιο μέσο, αλίμονο στο μήνυμα!

Όταν το θέατρο άρχισε να διεισδύει στην αμερικανική Δύση, το πρώτο ήμισυ του 19ου αιώνα, το σοκ για τους εποίκους, που δεν είχαν δει ποτέ στη ζωή τους κάτι παρόμοιο, ήταν μεγάλο. Το κοινό ταυτιζόταν και συνέπασχε με τους ήρωες, εκδήλωνε τη συμπαράστασή του, με τρόπους αδιανόητους για τα μέτρα του σήμερα, συχνά παρεμβαίνοντας και επί σκηνής. Ειδικά οι παραστάσεις του «Μακμπέθ» (το αγαπημένο έργο του Αβραάμ Λίνκολν, να πω εν παρόδω) ήσαν συχνά περιπετειώδεις, καθώς το κοινό αγρίευε επικίνδυνα με το απόλυτο κακό που έβλεπε να ενσαρκώνεται στον ομώνυμο χαρακτήρα. Ήταν δοκιμασία και για το ίδιο το θέατρο όμως, καθώς υπήρξαν περιπτώσεις όπου θεατές τράβηξαν τα πιστόλια τους για να σώσουν τον καλό βασιλιά Ντάνκαν, στη σκηνή της δολοφονίας του από τον Μακμπέθ και τη γυναίκα του. Το πρόβλημα του κοινού στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν ότι
δεν μπορούσε να καταλάβει τη σχέση του θεάτρου με την πραγματικότητα. Νόμιζε ότι το θέατρο ήταν η πραγματικότητα.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τη μικρή (και αντιπαθητική) Γκρέτα από τη Σουηδία. Ένα μέρος του κόσμου που παρακολουθεί τα καμώματά της θαμπώνεται από την παράστασή της στον ΟΗΕ και νομίζει ότι αυτό που βλέπει είναι αληθινό. Νομίζει, δηλαδή, ότι αυτό το πλάσμα είναι πράγματι ένα κοριτσάκι από τη Σουηδία, που θα ήθελε να βρίσκεται στο σχολείο του, αλλά οι κακοί, μισητοί καπιταλιστές, που μιλούν μόνο για ανάπτυξη, της κλέβουν τα όνειρα και την παιδική ηλικία (sic), οπότε η μικρή ηρωίδα υποχρεώνεται να διασχίσει τον ωκεανό, για να πάει να τους βρει αυτοπροσώπως και να τους τα πει.
Η πραγματική Γκρέτα, όμως, είναι ένα υστερικό κοριτσάκι, με ύφος που σου επιτρέπει εύκολα να τη φαντάζεσαι με στολή της Hitlerjugend και η οποία, σε ρόλο Ιωάννας της Λωρραίνης για τον πλανήτη και την οικολογία, αποφάσισε να σώσει τον κόσμο. Είναι το προϊόν της διασταύρωσης του σκανδιναβικού καλβινισμού με την παλαβή Αριστερά, που μόνο στη Σουηδία θα μπορούσε να υπάρξει στην τέλεια μορφή του, εκεί όπου το χιούμορ είναι άγνωστο και, δυστυχώς, ακατάληπτο. Αν κάποιοι της έκλεψαν την παιδική ηλικία, φοβάμαι ότι αυτοί είναι μάλλον οι γονείς της (ηθοποιοί αμφότεροι), που προφανώς μετέχουν στην παραγωγή της παράστασης και την υποστηρίζουν. Υπό άλλες συνθήκες, εκείνοι που σήμερα την αποθεώνουν θα μιλούσαν για εκμετάλλευση ενός «αθώου παιδιού», αλλά εδώ ο σκοπός είναι αγαθός και αγιάζει το μέσον.  
Φυσικό ήταν ο πρόεδρος Τραμπ να την ειρωνευτεί: «Ενα πολύ ευτυχισμένο κορίτσι, με ένα πολύ λαμπρό μέλλον», έγραψε στο Twitter. Ενα τόσο αντιπαθητικό μέσον αχρηστεύει τελείως το μήνυμα. Ποιους νομίζετε ότι μπορεί να πείσει αυτό το κοριτσάκι πέραν των ήδη πεπεισμένων; Αν ο Τραμπ ήθελε να το διασκεδάσει περισσότερο, θα μπορούσε να της στείλει καραμέλες, παιχνίδια, ίσως ακόμη και τα βιβλία της, αφού τόσο της λείπει το σχολείο. Της χρωστάει χάρη· διότι η παράστασή της πολώνει το ζήτημα, δεν απλώνει το μήνυμα: κάνει δηλαδή ό,τι ακριβώς και ο Τραμπ.
Πάντως, το περιβάλλον ανεβαίνει θέσεις στην ατζέντα της διεθνούς πολιτικής. Ακόμη και στη δική μας. Με την ομιλία του στον ΟΗΕ ο Κυριάκος έθεσε συγκεκριμένους στόχους, για τους οποίους θα κριθεί η κυβέρνησή του, ενώ στον ΣΥΡΙΖΑ εμφανώς πρασινίζουν, χωρίς ακόμη να είναι βέβαιο αν αυτό οφείλεται στη στροφή τους προς την οικολογία ή στην πασοκοποίηση...
Στ. Κασιμάτης-Καθημερινή