Πόσο δεξιός είναι ο Μητσοτάκης;

Προ καιρού είχαμε αναφερθεί σε φαινόμενα πολιτικού αστιγματισμού αναφορικά με τον τρόπο που ο ΣΥΡΙΖΑ «διαβάζει» τον Μητσοτάκη.

Eννοώντας ότι τον κατηγορούν για λάθος πράγματα. Για την Ακροδεξιά, την «παλινόρθωση της Δεξιάς», τον νεοφιλελευθερισμό, ενώ η στρατηγική του είναι αντίρροπη: να διευρύνει τα όρια της Ν.Δ. προς το Κέντρο, έως τις παρυφές της Κεντροαριστεράς.
Με την υπόθεση Novartis και την απόφαση να αφαιρέσει από το κάδρο της Προανακριτικής τον Τσίπρα ο πολιτικός αστιγματισμός μετακόμισε στην κυβερνητική παράταξη.

Αίφνης πολλά στελέχη της «βαθιάς Δεξιάς» ένιωσαν άβολα. Παρεμφερής δυσανεξία εμφανίστηκε και στους «συνοδοιπόρους». Στους «Ταλιμπάν» του περίφημου αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου, διάφορους «μετανιωμένους» πρώην αριστερούς και στελέχη του ΚΙΝ.ΑΛ.
Δύο πράγματα είναι αποδεδειγμένα για τον αστιγματισμό. Το καλό είναι ότι δεν πρόκειται για κάτι βαρύ. Το κακό ότι αν δεν πάρεις μέτρα, μεγαλώνει ραγδαία.

Καλό θα ήταν λοιπόν αρκετά στελέχη της πολιτικής ζωής, ιδιαίτερα αυτοί που πρόσκεινται στη νέα διακυβέρνηση, να αρχίσουν να καταλαβαίνουν τι είναι και τι θέλει ο Κυριάκος.
Λοιπόν, ο Κυριάκος νιώθει «φιλοξενούμενος» στην παραδοσιακή Δεξιά. Ο φιλικός του χώρος είναι το Κέντρο και το πρότυπο της πρωθυπουργίας του δεν είναι ούτε ο Καραμανλής, ούτε ο Σαμαράς, αλλά ο Σημίτης. Η συγκατοίκηση με τη «βαθιά» και συντηρητική Δεξιά εντός της Ν.Δ. τον περιορίζει προς την Κεντροδεξιά, αλλά με σταθερή κατεύθυνση και πρόσημο τον προσανατολισμό προς το Κέντρο.
Εδώ χρειάζεται να ανοίξουμε μια σύντομη παρένθεση: τι είναι αυτό το περίφημο Κέντρο; Σύντομα και κωδικά, γιατί το θέμα είναι τεράστιο, το Κέντρο πολύ περισσότερο από χώρος ή κόμμα έχει τα χαρακτηριστικά μιας κουλτούρας.
Το κοινωνικό Κέντρο εστιάζεται στη μεσαία τάξη, προεκτείνεται όμως σε τμήματα της αστικής τάξης που διαθέτουν κοινωνική συνείδηση και σε μεγάλες κατηγορίες των λαϊκών τάξεων που επιδιώκουν την κοινωνική άνοδο.

Πολιτισμικά εμπνέεται από τον ευρωπαϊσμό και τον φιλελευθερισμό. Στην οικονομία, εμπιστεύεται την οικονομία της αγοράς αλλά με μέτρο, χωρίς ακρότητες και με κοινωνική συνοχή. Στην πολιτική απεχθάνεται τον διχασμό και επιλέγει συμπεριφορές σύνθεσης και ήπιου πολιτικού κλίματος.
Μπορεί στα χρόνια της κρίσης και των μνημονίων το «αρχιπέλαγος» του Κέντρου να ταρακουνήθηκε, δεν έχασε όμως τις βασικές αξίες του. Το μόνιμο αίτημά του ήταν η επιστροφή στην κανονικότητα. Ενα μεγάλο τμήμα του παρασύρθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ όταν αυτός επαγγελόταν την επιστροφή στην -προ μνημονίων- κανονικότητα. Μετά τη διάψευση, τον εγκατέλειψε μαζικά και συσπειρώθηκε γύρω από τη Ν.Δ. του Μητσοτάκη.
Αυτό λοιπόν είναι σήμερα το στρατηγικό στοίχημα του Κυριάκου. Να κυβερνήσει με τις αξίες και την κουλτούρα του Κέντρου, ενισχύοντας τα κεντρώα χαρακτηριστικά της Ν.Δ. Εξ ου και η αποστροφή σε πολιτικές σύγκρουσης και πολέμου με τον βασικό του αντίπαλο, τον Τσίπρα.
Το στοίχημα μόνο εύκολο δεν είναι. Η «βαθιά Δεξιά» της Ν.Δ. έχει δύναμη και κοινωνικές αναφορές στην παράταξη. Εθνικιστική και εσωστρεφής, συντηρητική και χριστιανική, με δυσανεξία στον εκσυγχρονισμό και τις μεταρρυθμίσεις, θα αποτελέσει στο μέλλον επικίνδυνο εμπόδιο στο σχέδιό του. Μπορεί να φαίνεται παράδοξο, αλλά αν κάποιος απειλείται από την «παλινόρθωση της Δεξιάς» (μόνιμο ρεπερτόριο των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ) αυτός είναι ο ίδιος ο Μητσοτάκης.
Για όλους αυτούς τους λόγους, είναι αβέβαιο αν θα κερδίσει το στρατηγικό του στοίχημα. Το μόνο που μπορεί να διαπιστωθεί τώρα, στην αρχή της διακυβέρνησης, είναι το σχέδιο και η κατεύθυνση. Τα υπόλοιπα θα κριθούν στη διαδρομή. Απλώς, καλό θα ήταν τόσο οι εσωκομματικοί σύμμαχοί του όσο και οι πολιτικοί του αντίπαλοι να τον «διαβάζουν» όπως ακριβώς είναι. Οχι όπως οι ίδιοι θα ήθελαν να είναι. Γιατί στο τέλος μπορεί να τους απαντήσει με Σαββόπουλο: «Χτύπαγαν τον αέρα. Δεν ήμουν εκεί». 

 Θανάσης Τσεκούρας-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ