Αντιπολίτευση εκτός θέματος

Πέμπτη βράδυ. Ο αρχηγός της αντιπολίτευσης παίρνει τον λόγο στη Βουλή για να μιλήσει για το αναπτυξιακό νομοσχέδιο και άλλα ζητήματα που τον ενδιαφέρουν.
Μιλάει με ένταση και σε υψηλούς τόνους για «νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα», «εργασιακό Μεσαίωνα» και «διαρκή διαστροφή».
Προειδοποιεί «από εμάς τελείωσαν και οι ευγένειες και οι καθωσπρεπισμοί. Από τους πολίτες τελείωσε και η ασυλία».
Απειλεί «μην τολμήσετε να επιμείνετε σε αυτή την αθλιότητα να εξαιρέσετε από μέλη της προανακριτικής επιτροπής βασικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ», εννοώντας τον Πολάκη και τον Τζανακόπουλο.
Και κλείνει με την ευχή «ο τόπος να βγει σύντομα από αυτόν τον εφιάλτη».
Τα είπε και έφυγε. Ο Πρωθυπουργός δεν μπήκε στον κόπο να του απαντήσει.
Το βράδυ της ίδιας μέρας και την ίδια περίπου ώρα ο Σκάι παρουσιάζει δημοσκόπηση της Pulse. Η εικόνα είναι εντελώς διαφορετική.
Το 61,5% θεωρεί ότι
τα πράγματα πάνε καλά. Ο Μητσοτάκης προηγείται σχεδόν είκοσι (!) μονάδες του Τσίπρα για την πρωθυπουργία (45/26) και η ΝΔ 13,5 μονάδες του ΣΥΡΙΖΑ.
Γενικά οι ερωτώμενοι δηλώνουν την επιδοκιμασία τους για την κυβερνητική πολιτική σε όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων (οικονομία, φορολογία, ανάπτυξη…) για το οποίο ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κατακεραύνωνε την ίδια ώρα την κυβέρνηση.
Αυτά περίπου λένε όλες οι δημοσκοπήσεις όλων των εταιρειών και δεν μοιάζουν με εφιάλτη.
Πράγμα που σημαίνει ότι το βράδυ της Πέμπτης είχαμε μπροστά μας δύο αντίθετες εικόνες της Ελλάδας. Μία που παρουσιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ και μία που προκύπτει από τις δημοσκοπήσεις.
Το φαινόμενο θα ήταν ασύνηθες, αν δεν ήταν επαναλαμβανόμενο. Τα τελευταία δύο χρόνια (τουλάχιστον) ο ΣΥΡΙΖΑ πολιτεύεται σε πλήρη αναντιστοιχία με το γενικό πολιτικό κλίμα.
Νόμιζαν ότι οι Πρέσπες είναι αποδεκτές από τον ελληνικό λαό, ότι ο κόσμος πανηγυρίζει για τη μεγάλη επιτυχία της κυβέρνησης να μας βγάλει από το Μνημόνιο, ότι τα επιδόματα που μοίραζαν εξαργύρωναν την κοινωνική ευαισθησία και φιλολαϊκότητά τους.
Πίστευαν ότι η αντιπολίτευση υπάρχει μόνο χάρη στις σελίδες των εφημερίδων. Οτι η χώρα γενικώς γουστάρει τον Τσίπρα. Οτι οι δημοσκοπήσεις λένε ψέματα. Και ότι η ΝΔ θα χάσει όλες τις εκλογές.
Επεσαν έξω παντού. Και τελικά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που έχασε όπου στήθηκε κάλπη. Από το τελευταίο επαγγελματικό σωματείο έως τις βουλευτικές εκλογές.
Προφανώς υπάρχει μια απώλεια αίσθησης της πραγματικότητας. Η οποία μπορεί να βολεύει μια χαρά τον Μητσοτάκη, αλλά δεν ξέρω σε τι ευνοεί τον ΣΥΡΙΖΑ. Ή τη χώρα.
Διότι αν η χώρα βρίσκεται αλλού από εκεί που νομίζουν, τότε αυτό κάνει μεν κακό στους ίδιους, αλλά κάνει κακό και στη χώρα.
Για παράδειγμα, οι κοινωνικές αντιδράσεις κατά του αναπτυξιακού νομοσχεδίου μπορεί να κινήθηκαν στα όρια μιας ολιγάριθμης εμπιστευτικότητας αλλά ταλαιπώρησαν μερικές δεκάδες χιλιάδες πολίτες της Αθήνας.
Ακόμη και στην υπόθεση της ψήφου των «εκτός επικρατείας Ελλήνων», ο ΣΥΡΙΖΑ εγκλωβίστηκε για εντελώς ακατανόητους λόγους σε μια μειοψηφική θέση. Το 73% των ερωτηθέντων δηλώνει ότι πρέπει να ψηφίζουν οι απόδημοι.
Εδώ και μήνες ο ΣΥΡΙΖΑ αναδιπλώνεται σε ακραίες και ακαταλαβίστικες επιλογές. Καταψήφισαν τις γεωτρήσεις που οι ίδιοι είχαν συμφωνήσει όταν ήταν κυβέρνηση. Ή υπεραμύνονται μάλλον απωθητικών περιπτώσεων όπως ο Πολάκης και ο Παπαγγελόπουλος.
Η αδυναμία της αντιπολίτευσης είναι φυσικά προς όφελος της κυβέρνησης.
Κάποτε είχαν ρωτήσει τον Ζακ Σιράκ ποιος είναι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα στην πολιτική και εκείνος είχε απαντήσει «ένας μαλάκας απέναντι!».
Αλλά μια χώρα για να προχωρήσει χρειάζεται δύο πόδια.
Αν η αντιπολίτευση παραμένει εκτός κλίματος, κολλημένη στην πικρία της ήττας και σε ένα παρελθόν που η πλειονότητα έχει αφήσει πίσω της, αν δεν καταλαβαίνει τα επίδικα της συγκυρίας όπως τα αντιλαμβάνεται ο απλός κόσμος, αν κατατρίβεται με ανύπαρκτους εχθρούς και επιχειρηματικές διενέξεις, τότε η μετάβαση στο μέλλον δυσκολεύει για όλους.
Γ. Πρετεντέρης-ΤΟ ΒΗΜΑ