Ας αναρωτηθούμε, πρώτα, για ποιο λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ φοβάται τόσο πολύ την ψήφο των ομογενών. Διότι φόβος είναι το αίσθημα που εκφράζεται πίσω από αστείες θέσεις που υιοθετούν οι εκπρόσωποί του, προκειμένου να εμποδίσουν τη συγκεκριμένη μεταρρύθμιση. Είναι θλιβερό και γελοίο να τους ακούς να ισχυρίζονται ότι, εφόσον στην Ελλάδα ισχύει το δίκαιο του αίματος, η θεσμοθέτηση της ψήφου των ομογενών θα επιτρέψει σε ανθρώπους «που δεν έχουν πατήσει το πόδι τους στην Ελλάδα» (διατύπωση του Δ. Τζανακόπουλου) να ψηφίζουν. Είναι και κατάφωρα ψευδές, επίσης, διότι έχει γίνει σαφές ότι δεν μιλούμε για αναγνώριση εκλογικού δικαιώματος σε ανθρώπους που δεν το είχαν, αλλά για διευκόλυνση άσκησης του δικαιώματος από ανθρώπους που ήδη το έχουν. Το ζήτημα αφορά μόνον όσους έχουν ΑΦΜ, διατηρούν περιουσία στην Ελλάδα και πληρώνουν φόρους.
Μιλώ συγκεκριμένα για φόβο του ΣΥΡΙΖΑ, επειδή εκτός από ανοησίες και ψεύδη, η υπόθεση αυτή τους φέρνει στην
κατάσταση να παίρνουν θέσεις, οι οποίες (φαινομενικά τουλάχιστον) είναι ασύμβατες με ένα κόμμα της υποτιθέμενης δημοκρατικής Αριστεράς, όπως η θεσμοθέτηση ψήφων δύο κατηγοριών, την οποία προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ: της κανονικής για τους εντός Ελλάδος και της συμβολικής (της τζούφιας, αν προτιμάτε) για τους εκτός Ελλάδος.
Για να καταλάβουμε τι τρομοκρατεί τόσο τον ΣΥΡΙΖΑ με την υπόθεση αυτή, πρέπει πρώτα να δούμε τι αντιπροσωπεύουν εκείνοι που θα ευεργετηθούν από το μέτρο. Κατά κύριο λόγο, είναι εκείνοι που επέλεξαν να σταδιοδρομήσουν επαγγελματικά στο εξωτερικό και όχι μόνο κατά την περίοδο της κρίσης ή εξαιτίας της. Πρόκειται για ανθρώπους που έφυγαν, επειδή την πρόοδό τους εμπόδιζαν οι βαθύτεροι λόγοι που προκάλεσαν την κρίση προτού ακόμη αυτή εκδηλωθεί. Είναι εκείνοι που δεν φοβούνται την αξιοκρατία, δεν φοβούνται να μετρηθεί η αξία τους έναντι των άλλων. Είναι εκείνοι που δεν θέλουν να εξαρτώνται από το κράτος-πατερούλη και τολμούν να επεκτείνουν τους ορίζοντες του κόσμου τους. Είναι, με άλλα λόγια, οι αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ. Οχι απαραιτήτως πολιτικά, γιατί πολλοί από αυτούς είναι κεντροαριστεροί· είναι αντίπαλοί του πολιτισμικά.
Ας θυμηθούμε, λ.χ., την πολιτική τους στην Παιδεία, που αποσκοπούσε στην απομόνωση του εκπαιδευτικού συστήματος και ιδίως των ΑΕΙ από τη διεθνή πραγματικότητα. Να, λοιπόν, γιατί η πολιτική αποκλεισμού του πιο δυναμικού τμήματος του πληθυσμού από την άσκηση του εκλογικού δικαιώματος είναι μια πολιτική συμβατή εντέλει με τον ΣΥΡΙΖΑ και τις αντιλήψεις της Αριστεράς περί κοινωνικής μηχανικής. (Συνιστά μάλιστα απόδειξη εκδημοκρατισμού της Αριστεράς, διότι ενώ κάποτε τους κοινωνικούς αντιπάλους τους σκότωνε, τώρα απλώς τους εμποδίζει να ψηφίζουν…)
Αν εξετάσουμε το θέμα υπό το πρίσμα της επερχόμενης επετείου των 200 ετών από τον Αγώνα της Ανεξαρτησίας, οι λόγοι για τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ αποστρέφεται την ιδέα της ψήφου των ομογενών δεν διαφέρουν πολύ από τους λόγους για τους οποίους οι φουστανελάδες οπλαρχηγοί εχθρεύονταν και ανταγωνίζονταν τους φραγκοφορεμένους πολιτικούς. Οι μεν εκπροσωπούσαν τις εγχώριες πολιτικές παραδόσεις –τη «σχολή του Αλή Πασά», όπως το λέω εγώ. Ηθελαν μια Ελλάδα ελεύθερη από οθωμανούς, αλλά μοιρασμένη σε αυτόνομες επαρχίες-καπετανάτα, υπό την απόλυτη κυριαρχία των ιδίων. Οι δε εκπροσωπούσαν τις ιδέες του εκσυγχρονισμού κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα και ήθελαν μια Ελλάδα ελεύθερη, αλλά οργανωμένη ως σύγχρονο κράτος, σύμφωνα με τις αρχές του Διαφωτισμού.
Η αντίθεση και συχνά η σύγκρουση ανάμεσα στα συμφέροντα και στις επιδιώξεις αυτών των δύο τάσεων, είναι, νομίζω, ένα από τα κύρια ρεύματα που διατρέχουν τη σύγχρονη Ιστορία μας, ξεκινώντας από τον πρώτο Εμφύλιο του 1824 και φθάνοντας αισίως μέχρι τον πρόσφατο διχασμό μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών. Δείτε πόσο καίρια το θέτει ο σημαντικός ελληνιστής Ρόντερικ Μπίτον, στο βιβλίο του «Byron’s War: Romantic Rebellion, Greek Revolution»: «Είναι ένας φόβος (σ.σ.: αναφέρεται στον φόβο των οπλαρχηγών για τους φραγκοφορεμένους) που έκτοτε στοιχειώνει την ελληνική κοινωνία και την πολιτική ζωή – και τα γεγονότα έχουν συχνά αποδείξει ότι δεν ήταν αβάσιμος. Πράγματι, η δυσπιστία έναντι των ξένων συμφερόντων και ακόμη περισσότερο έναντι εκείνων των συμπατριωτών τους που υποτίθεται ότι έχουν ξεπουληθεί σε αυτά, έχει συμβάλει πιθανόν περισσότερο από oποιoνδήποτε άλλον μεμονωμένο παράγοντα για να εμποδίσει την ανάπτυξη και την αυτοπεποίθηση του ελληνικού κράτους».
Ο φόβος που περιγράφει ο Μπίτον είναι ακριβώς ο φόβος του ΣΥΡΙΖΑ. Ο φόβος για τον οποίον δεν θέλει την ελληνική κοινωνία να ανοίξει και πέρα από τον «ήλιο και το τσίπουρο». Παρότι αυτά τα δύο δεν θα μας τα πάρουν ποτέ – για να συμφωνήσω και εγώ μία φορά, επιτέλους, με κάτι που έχει πει ο Τσίπρας.
Στ. Κασιμάτης-Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σεβαστείτε το ελεύθερο βήμα σχολιασμού και διαλόγου. Ανωνυμία δεν σημαίνει και ασυδοσία.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.
Σημείωση : Κάθε υβριστικό , προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο θα διαγράφεται...
Σχόλια με ονομαστικές αναφορές που περιέχουν ατεκμηρίωτες καταγγελίες θα διαγράφονται.
Απαντήσεις από τον διαχειριστή μόνο στα επώνυμα σχόλια.