Από μια κυβέρνηση του 70% οι προσδοκίες μεγαλώνουν

Φτάνουμε στον Δεκέμβριο, αλλά η κυβέρνηση εξακολουθεί να ζει τον μήνα του μέλιτος με τους πολίτες. Απ’ όποια πλευρά και να το δεις, πολιτικά, δημοσκοπικά, επικοινωνιακά και κοινωνικά, η αίσθηση που υπάρχει είναι ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης όχι μόνο δεν χάνει δυνάμεις, αλλά και συγκεντρώνει την εμπιστοσύνη περίπου του 70% των ψηφοφόρων και κυρίως έχει δημιουργηθεί ένα κλίμα αισιοδοξίας για την επόμενη μέρα.

Καθόλου άσχημα αν σκεφτούμε ότι εξελέγη πρωθυπουργός με κάτι λιγότερο από 40% και αντιμετωπίστηκε από το εκλογικό σώμα περίπου ως αναγκαία λύση για να φύγει ο Τσίπρας, αλλά μέχρι εκεί.
Η πολιτική υπεροχή της κυβέρνησης δεν πέρασε απαρατήρητη ούτε από την αντιπολίτευση - και κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει μια σύγχυση εκεί που εύκολα γίνεται αντιληπτή. Ο Τσίπρας φέρεται να προβλέπει αιφνίδιες εκλογές το 2020 «για να ισοπεδώσει την Αριστερά ο Κυριάκος»(!), στη Βουλή μπερδεύτηκε ανάμεσα στην Deutsche Welle και τις απλές πράξεις αριθμητικής, και κυρίως για πρώτη φορά απάντησε στο ερώτημα «Τι θα κάνετε αν χάσετε και τις επόμενες εκλογές;». Και η απάντησή του σίγουρα δείχνει μια διαφοροποίηση στη στάση του. Η μέχρι τώρα κάθετη θέση του αντικαταστάθηκε από μια άποψη λιγότερο κατηγορηματική: «Δεν είμαι ισόβιος, δεν έχω παντρευτεί τη θέση, είμαι 11 χρόνια πρόεδρος. Το θέμα δεν αφορά μόνο τη δική μου γνώμη, αλλά και αυτή των στελεχών και των μελών του ΣΥΡΙΖΑ».

Το ζήτημα στην παρούσα φάση δεν είναι όμως ο Τσίπρας, ούτε να αναζητήσουμε γιατί ο Κυριάκος και η κυβέρνηση πάνε καλύτερα απ’ ό,τι περίμεναν οι πιο φανατικοί ψηφοφόροι τους. Το θέμα είναι ότι αυτή η επιτυχία δημιουργεί νέες ευκαιρίες και μεγάλες προσδοκίες. Ετσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση, δεν δικαιολογείται κανένας δισταγμός στην υλοποίηση των υπεσχημένων, ούτε καθυστερήσεις στην εφαρμογή του προγράμματος. Αντίθετα, η Νέα Δημοκρατία έχει την ευκαιρία να περάσει πάνω από τον πήχη που η ίδια έβαλε και να μείνει πραγματικά στην Ιστορία ως μια μεταρρυθμιστική κυβέρνηση που έχτισε πάνω στα ερείπια που άφησαν πίσω τους τα τρία μνημόνια.
Υπ’ αυτή την έννοια δεν δικαιολογούνται ούτε αναβολές, ούτε εσωστρέφεια, ούτε αέναοι αναστοχασμοί. Παράδειγμα πρώτο, η κάρτα εισόδου στα πανεπιστήμια ως συμπληρωματικό μέτρο στην προσπάθεια που γίνεται από τις πρυτανικές αρχές, τους φοιτητές και την Αστυνομία για την εφαρμογή του ασύλου και το τέλος της «μπαχαλοποίησης» ορισμένων ΑΕΙ. Η κοινωνία το θέλει, για την ακρίβεια το 70% τάσσεται υπέρ, σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση (ποσοστό που ξεπερνά κατά πολύ την εκλογική βάση της Ν.Δ. και συμπεριλαμβάνει μέρος του ΣΥΡΙΖΑ), η πανεπιστημιακή κοινότητα το εγκρίνει, άρα ποιο είναι το πρόβλημα και όλο το σκέφτονται; Αν περιμένουν να συμφωνήσουν όλοι, μέχρι τον τελευταίο κουκουλοφόρο, τότε το τρένο θα χαθεί και είναι κρίμα.

Ανάλογα παραδείγματα έχουμε στις θεσμικές αλλαγές που ψηφίζονται αύριο με την αναθεώρηση του Συντάγματος ή με τον Προϋπολογισμό ή με το νέο φορολογικό νομοσχέδιο που κατατίθεται άμεσα στη Βουλή, αλλά και στην Υγεία, στην Πρόνοια, στο Περιβάλλον και παντού. Για μία ακόμη φορά η κοινωνία δείχνει να προηγείται και αν αυτή η κυβέρνηση σε αυτή τη συγκυρία δεν μπορεί να την ακολουθήσει, τότε ποιος και πότε θα το κάνει; Ο μήνας του μέλιτος θα συνεχιστεί και τον χειμώνα - όχι όμως για πάντα. Φυσιολογικά, κάποια στιγμή θα ξεκινήσει και η φθορά, αλλά σημασία έχει μέχρι τότε η κυβέρνηση να έχει κάνει όσα περισσότερα μπορεί για τη χώρα και τους πολίτες. 

 Μπάμπης Κούτρας-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ