Με αφορμή την υπόθεση της Καρδίτσας

Οι super αγαπημένοι μου ήρωες είναι οι δύο γκρινιάρηδες γέροντες στο Muppet Show. Εξοργίζομαι με τους κορεκτίλες που βρίσκουν σεξιστικά στοιχεία ακόμη και στην Κοκκινοσκουφίτσα, ενώ το όνειρο της ζωής μου είναι να γράψω την πραγματική χριστουγεννιάτικη ιστορία του Σκρουτζ. Είμαι φιλελεύθερος, έχω υπερτροφικό «εγώ» και γκρινιάζω για τα πάντα. Ωστόσο, πρέπει να το παραδεχτούμε: Σύντροφοι, δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης με τους Τσιπρικαμμένους.
Όχι ότι και οι φίλτατοι κυβερνητικοί δεν κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να βγάλουμε κι εμείς οι δημοσιογράφοι το ψωμί μας. Ο διορισμός του 80χρονου ως διοικητή στο νοσοκομείο της Καρδίτσας, για παράδειγμα, ήταν δώρο για τις επιθεωρήσεις των εορτών. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι επί ΣΥΡΙΖΑ οι συγγραφείς σατυρικών σκετς θα μπορούσαν να γράψουν ιστορία και να κάνουν πραγματική περιουσία από το επάγγελμά τους. Το πρόβλημα είναι
ότι στον σοσιαλισμό δεν εκτιμάται το χιούμορ. Γι αυτό άλλωστε και είχαν εξαφανιστεί για ένα διάστημα οι σατυρικές εκπομπές από την τηλεόραση. Με εξαίρεση εκείνη του Λάκη του Λαζόπουλου. Πρόκειται για τον μοναδικό σατιρικό καλλιτέχνη στα παγκόσμια χρονικά που έκανε σάτιρα στην… αντιπολίτευση και όχι στην κυβέρνηση και στην εξουσία!

Το χούι των φιλελεύθερων είναι η κριτική. Σε αντίθεση με τους κομμουνιστές που λειτουργούν στην λογική του συλλογικού καλού κι αυτό τους οδηγεί σε μία λογική «κουκουλώματος» οποιασδήποτε «ανομίας». Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι έπειτα από τόσα και τόσα που έγιναν, η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ αποδείχτηκε πιο ισχυρή και από μπετόν αρμέ. Οι φιλελεύθεροι, λοιπόν, είναι ικανοί να τα βάλουν με τον εαυτό τους, αν δεν έχουν με κάποιον άλλον να «μαλώσουν». Απόρροια κι αυτό της καλλιέργειας του υπερτροφικού «εγώ». Το ερώτημα είναι αν αγαπάει κανείς τον θόρυβο ενός φιλελεύθερου που διαταράζει την τάξη σε ένα ήσυχο δάσος ή την αφύσικη βουβαμάρα σε ένα πλήθος που κινείται στην πόλη και το οποίο κάτω από φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του πολύβουου της πόλης. Προσωπικά τάσσομαι φανατικά με τον θόρυβο στο δάσος, αν και θαυμάζω την δύναμη των ανθρώπων εκείνων που καταπιέζουν τόσο τον εσωτερικό τους κόσμο στο όνομα ενός ανώτερου σκοπού…

Οι κοινωνίες δεν γίνονται καλύτερες όταν εργάζονται με την λογική της αγέλης. Η ατομικότητα είναι αυτή που κάνει κάθε φορά την διαφορά. Γι αυτό και αναζητούμε αξιοσημείωτους ανθρώπους. Ανθρώπους που ξεχωρίζουν από το πλήθος και μπορούν να κάνουν την διαφορά.

Ο δυτικός κόσμος έγινε καλύτερος επειδή επέτρεψε στο άτομο να εκφραστεί, να δηλώσει την μοναδικότητά του και μέσα απ’ αυτή την δημιουργήσει. Η έκφραση κριτικής ως στοιχείο αυτής της μοναδικότητας είναι ενίοτε ενοχλητική. Αλλά πολλές φορές και αναζωογονητική. Σκεφτείτε ένα κοινωνικό σύνολο που δεν εκτονώνεται, αλλά μαζεύει και μαζεύει. Στο τέλος σκάει, προκαλώντας ανυπολόγιστες ζημίες…

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει μία σημαντική διαφορά σε σχέση με την προηγούμενη κυβέρνηση. Είναι μία φιλελεύθερη κυβέρνηση. Κι όχι μόνο δέχεται την κριτική, ακόμη κι αν αυτή είναι άδικη. Αλλά την λαμβάνει και σοβαρά υπόψη της. Και διορθώνει τα όποια λάθη της. Αυτό ναι, είναι κάτι που πράγματι μας φέρνει πιο κοντά στη κανονικότητα. Αυτή η κανονικότητα μας έλειψε! Περιστατικά σαν κι αυτό του 80χρονου είχαμε πολλά. Είχαμε, για παράδειγμα, ιδιοκτήτη Βουλκανιζατέρ να αναλαμβάνει την διοίκηση νοσοκομείου. Εκείνο που δε είχαμε τα προηγούμενα χρόνια ήταν μία δημόσια συγνώμη μέσω μιας παραίτησης, όπως συνέβη με τον 80χρονο…

Θανάσης Μαυρίδης-liberal.gr